Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 18 sierpnia

1949 – Rada Prowincjalna podjęła decyzję o ufundowaniu „wotum dziękczynno-błagalnego Prowincji Chrystusa Króla dla Miłosierdzia Bożego”, która doczekała się realizacji dopiero w 70-80. latach XX wieku.

„W poczuciu …  licznych łask Bożych, wobec widma niebezpieczeństw, na podziękowanie za otrzymane łaski, na uproszenie błogosławieństwa dla Stowarzyszenia, naszej Prowincji, poszczególnych domów, naszej młodzieży… jako najpokorniejszy hołd dla najgłębszej tajemnicy Serca Bożego, mając nadto przed oczyma świetlany wzór naszego Ojca i Założyciela, Rada Prowincjalna na zebraniu w dniu 18 VIII 1949 r. przez aklamację przyjęła jednomyślnie projekt ufundowania przez Prowincję Chrystusa Króla wotum Miłosierdziu Bożemu w postaci kościoła, poświęconego tejże tajemnicy, zgodnie z objawieniami świątobliwej s. Faustyny Kowalskiej, w miejscu i czasie, jak nam na to pozwoli Opatrzność Boża”.

Uchwała Rady Prowincjalnej stwierdzała, że będzie to „votum wdzięczności za opiekę Bożą nad prowincją szczególnie w latach II wojny światowej”. Miała ona zostać zrealizowana w Warszawie na Mokotowie, na tzw. Wierzbnie.

Już w 1949 ks. prowincjał Stanisław Czapla skierował do Stefana kard. Wyszyńskiego oficjalne pismo w sprawie budowy kościoła Miłosierdzia Bożego na Wierzbnie, przypominając, że zgodę taką wydał już jego poprzednik, August kard. Hlond. W 1956, po „odwilży październikowej”, ks. prowincjał S. Czapla jeszcze raz prosił kard. Stefana Wyszyńskiego o pozwolenie na budowę kościoła pw. Miłosierdzia Bożego w Warszawie na Wierzbnie. Oba pisma, życzliwie przyjęte przez abpa Wyszyńskiego, spotkały się z odmową władz cywilnych.

Uchwała Rady Prowincjalnej doczekała się realizacji dopiero w końcu 70. lat XX w. Datę rozpoczęcia budowy oddalał również dynamicznie rozwijany kult Miłosierdzia Bożego na Dolinie Miłosierdzia w Częstochowie. Ostatecznie dopiero w 1978 przystąpiono do budowy kościoła-pomnika pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego w Ożarowie Mazowieckim. Ideę tę popierał Prymas Tysiąclecia, Stefan kard. Wyszyński. Uroczysta konsekracja kościoła-wotum (górnego kościoła) nastąpiła 21 października 1989. Dokonał tego Józef kard. Glemp Prymas Polski.

Fotografie kościoła Miłosierdzia Bożego w Ożarowie Mazowieckim zob. poniżej

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1847 – W dniach 18-22 i 24-26 VIII, ks. Wincenty Pallotti przebywał w Velletri, wygłaszając kazania ku czci Najświętszej Maryi Panny. 28 IX powrócił do Rzymu.

1925 – Na Kongres Akademicko-Misyjny do Budapesztu wyjechał ks. superior Wojciech Turowski i ks. Bernard Pawłowski. Powrócili 25 sierpnia.

1926 – Do Czech, na Kongres Misyjny, wyjechał z Wadowic ks. superior Wojciech Turowski.

1935 – Na misje do Ameryki Południowej, do Montevideo w Urugwaju, udali się dwaj pallotyni: ks. Wincenty Stolz i br. Józef Boduch. Przybyli tam 15 IX. Ks. Stolz został mianowany tam rektorem domu.

1935 – Ks. Norbert Pellowski wraz z chórem udał się na pieszą wycieczkę do lasów Kampinoskich. Brali w niej też udział bracia: Paweł Krawczewicz i Błażej Niedziela.

– W Ołtarzewie Stowarzyszenie Młodych Polek KSMP urządziło wieczorem akademię ku czci Matki Bożej i „Cudu nad Wisłą”. Obecnych było trzech pallotyńskich księży.

1943 – Kard. Luigi Maglione, sekretarz Stanu, w odpowiedzi na list przełożonego generalnego Stowarzyszenia z 9 VIII 1943, skierowany do Ojca Świętego, w którym opisał okoliczności śmierci ks. Franza Reinischa (+21 VIII 1942, ścięty w niemieckim więzieniu w Brandenburg-Görden k. Berlina), poinformował w liście, że Ojciec Święty widząc przykład dany przez współbrata, był niepewny czy wyrażać Stowarzyszeniu kondolencje z powodu utraty wartościowego członka, czy raczej gratulować chwały na jaką zasługuje.

1944 – Ks. Wiktor Batkowiak został wywieziony z Warszawy, wraz z ludnością cywilną, do obozu przejściowego dla ludności warszawskiej w Pruszkowie, gdzie dobrowolnie spełniał posługi religijne i spieszył z pomocą materialną uwięzionym (do 16 I 1945). Kapelanem mianował go tam sufragan warszawski, bp Antoni Szlagowski, gdy 18 VIII wizytował obóz w towarzystwie gen. Ericha von dem Bacha-Zelewskiego (pomocnikami Bartkowiaka zostali pallotyńscy księża: prowincjał Jan Maćkowski i Marian Sikora).

1949 – Rada Prowincjalna mianowała mistrzem nowicjatu braci w Sucharach ks. Władysława Czubka.

1950 – Z Rzymu, po czteroletnich studiach teologicznych, przyjechał do Polski neoprezbiter, ks. Franciszek Świerczek. Został przydzielony do domu w Warszawie przy ul. Skaryszewskiej 15, jako współpracownik sekretarza prowincjalnego.

1952 – Mistrzem nowicjatu erygowanego na Kopcu został mianowany ks. Stanisław Martuszewski, a jego socjuszem ks. Jan Stefanowski. W nowicjacie tym znaleźli się uczniowie IX klasy zlikwidowanego Niższego Seminarium Duchownego na Kopcu i z Zakładu Spóźnionych Powołań z Chełmna nad Wisłą.

1958 – W katedrze olsztyńskiej odbyły się uroczystości pogrzebowe ks. Wiktora Krakora, mistrza nowicjatu braci, duszpasterza Polaków w Niemczech i Francji, sekretarza Polskiej Misji Katolickiej we Francji. Wzięło w nich udział 15. pallotyńskich księży i 5. księży diecezjalnych wraz z bpem warmińskim Tomaszem Wilczyńskim. Ceremonie pogrzebowe przebiegały w następującym porządku: wprowadzenie zwłok do katedry – dokonał ks. Wojciech Turowski, oficjum za zmarłego – przewodniczył ks. Kazimierz Mielewski, proboszcz z Samsieczna, msza z kazaniem – odprawił ks. Turowski, odśpiewanie przy katafalku Libera me – bp Wilczyński, eksporta na cmentarz – poprowadził ks. radca Stanisław Martuszewski. Zmarły kapłan został pochowany na olsztyńskim cmentarzu św. Jakuba (nieczynny od 1962).

1975 – W dniach 18-20 sierpnia Seminarium w Ołtarzewie gościło wycieczkę z Francji, w liczbie 23 osób.

1975 – W Wieprzu zmarł ks. Jan Kowalczyk (ur. 1908 w Rzeszotarach Górnych, w parafii Podstolice k. Wieliczki (gmina Koźmice Wielkie), w diecezji krakowskiej), pallotyn do 1947, a następnie inkardynował się do archidiecezji krakowskiej, kanonik.

Święcenia kapłańskie przyjął 25 II 1940 w Warszawie z rąk abpa Stanisława Galla. Od 1943 przebywał w Podstolicach i 22 III 1945 w liście do prowincjała zwracał się z prośbą o pozwolenie na przejście do archidiecezji krakowskiej (pisał w nim, że już 3 lata pomaga w duszpasterstwie tej parafii). Zgodę na przejście do diecezji otrzymał pismem Rady Generalnej z dnia 4 V 1946. Został inkardynowany do archidiecezji pismem z 1 IV 1947.

1976 – Do Brzezin k. Choszczna, na kapelana sióstr benedyktynek samarytanek i tamtejszego domu opieki społecznej (dla niepełnosprawnych dziewcząt) przybył ks. Jan Dobski. Przebywał tam przez 28 lat, do 2004.

1978 – Gościem Ołtarzewa był bp Paul Josef Cordes, biskup pomocniczy z Paderborn z Niemieckiej Republiki Federalnej (przewodniczący Papieskiej Rady „Cor Unum” 1995-2010; od 2007 kardynał). Biskup po obiedzie spotkał się z księżmi.

1979 – Wspólnota Ołtarzewa powiększyła się o br. Jana Święsa. Do Ołtarzewa przybył z Lublina, gdzie przebywał od 1972. W Ołtarzewie spełniał obowiązki palacza kotłów centralnego ogrzewania.

1980 – W Ołtarzewie rekolekcje kapłańskie rozpoczęli księża z administracji apostolskiej w Białymstoku w liczbie 55 osób. Rekolekcje prowadził o. Józef Majkowski, jezuita (+1987), legendarny duszpasterz akademicki, poeta. Tego dnia w godzinach wieczornych rekolektantów odwiedził bp Edward Ozorowski, administrator apostolski w Białymstoku.

1980 – Ks. Henryk Dziura został przeniesiony do Celin, najpierw jako pomocnik proboszcza ks. Witolda Hadziewicza, a po roku jako proboszcz tejże parafii. Włożył w nią wiele serca i inicjatyw. Dzięki jego staraniom wybudowano dwie wieże przy kościele. Kiedy parafianie celińscy dowiedzieli się o przeniesieniu proboszcza do innej parafii, napisali list do prowincjała, pragnąc zatrzymać księdza u siebie. List ten zaświadcza o jakości pracy duszpasterskiej – „jest dobrym organizatorem życia parafialnego, a jednocześnie dobrym gospodarzem parafii. Potrafił zjednać duchowo parafian. Ma dar do współpracy z dziećmi i młodzieżą. […] Prosimy więc bardzo, by pozostał z nami i służył nam dalej pomocą duszpasterską”.

Ostatecznie 23 VIII 1988 objął funkcję rektora i proboszcza w Kielcach.

1980 – Ks. Józef Krzeski, dotychczas rektor domu, proboszcz i kustosz Sanktuarium MB Wychowawczyni w Czarnej (1977-80), przeszedł do pracy w Sekretariacie ds. Misji w Ząbkach i oddał się całkowicie pracy rekolekcyjnej. Odtąd jeździł po kraju z rekolekcjami o tematyce misyjnej, szczególnie uwrażliwiając swoich uczestników na potrzeby misji pallotyńskiej w Rwandzie. Ponadto przez cztery lata (1984-88) spełniał funkcję stałego spowiednika braci dla drugiego roku okresu wstępnego w Ząbkach. 1 VI 2000 jako emeryt został skierowany do Otwocka (dom przy ul. Stefana Żeromskiego).

1984 – Proboszczem w Lublinie został mianowany ks. Jerzy Błaszczak. Obowiązki te wypełniał do sierpnia 1993.

1987 – Ks. Leon Dąbski dekretem bpa warmińskiego Edmunda Piszcza został mianowany administratorem parafii w Łęgowie. Był tam do 1993.

1991 – sierpień – Ks. Józef Gwozdowski został mianowany prowincjalnym moderatorem Ruchu „Światło-Życie”. Dotychczasowy moderator ks. Alfred Dyr udał się na roczny pobyt naukowy do Paryża.

1991 – sierpień – Br. Jan Pudzianowski wyjechał do Rzymu, do obsługi kościoła SS. Salvatore in Onda.

1998 – Erygowano wspólnotę pallotyńską w Bielsku-Białej. Pierwszym rektorem domu został ks. Franciszek Mąkinia (do 2004). 29 IX tr. rozpoczął budowę nowego kościoła według projektu architekta Stanisława Tylki z Zakopanego.

2011 – W Praskim Szpitalu Przemienienia Pańskiego zmarła s. Gracjana Tymińska (ur. 1931 w Zambrowie), pallotynka, bibliotekarka w Ołtarzewie (1970-2004).

We IX 1970 rozpoczęła pracę w bibliotece w Ołtarzewie, którą wykonywała nieprzerwanie przez 34 lata. Przygotowaniem do niej było dwuletnie studium bibliotekarskie. Drobna postać siostry Gracjany, schylonej nad maszyną lub poszukującej na półkach danego tytułu, znana była całym pokoleniom Księży Pallotynów z czasów ich seminaryjnych studiów w Ołtarzewie. Siostra pełniła tam także funkcję przełożonej oraz kilkakrotnie asystentki przełożonej. W 2004, po pożegnaniu się z Ołtarzewem siostra dołączyła do wspólnoty w Piszu, gdzie pomagała w pracach domowych. Od 2008 należała do wspólnoty domu prowincjalnego i niemal do końca podejmowała dyżury przy furcie.

Siostra Gracjana była osobą pogodną i obdarzoną poczuciem humoru. Wiele od siebie wymagała i zupełnie nie absorbowała sobą innych. W pracy niezwykle systematyczna i dokładna, troszczyła się o sumienne wykonywanie zleconych jej obowiązków. Zawsze była obecna na wspólnych modlitwach i wiele czasu spędzała w kaplicy przez Panem. Szczególną czcią otaczała Najświętsze Serce Jezusa.

Była osobą ciekawą świata i do końca interesowała się bieżącymi wydarzeniami. Jej pasją było czytanie książek. Nawet idąc do szpitala zabierała ze sobą cały zestaw lektur. Bardzo kochała również swoją Ojczyznę i modliła się za nią gorąco.

2014 – Ks. Stanisław Zarosa objął funkcję proboszcza w Ożarowie Mazowieckim. Zakończył ją w 2017.

2015 – Otwarto nowy dom Międzynarodowego Domu Studenta w  Arcueil, nazywany popularnie „Cité Universitaire de Jean Paul II” (Miasteczko Uniwersyteckie im. Jana Pawła II). Decyzję o rozbudowie domu podjął w 2013 Zarząd Regii Miłosierdzia Bożego na czele z superiorem ks. Aleksandrem Pietrzykiem. Rozbudowany ośrodek powiększono o 74 nowe pokoje oraz salę konferencyjną dla ok. 200 osób. Inwestycję tę zrealizowano w oparciu o nowy kredyt bankowy i środki własne ośrodka.

2017 – Ks. Stanisław Stawicki zakończył posługę sekretarza prowincjalnego Prowincji Chrystusa Króla. Podjął ją 25 marca 2014 i pełnił przez czas kadencji Rady Prowincjalnej (2014-17), a po jej zakończeniu (25 III 2017) był kierownikiem Sekretariatu Prowincjalnego aż do tego dnia.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny