Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 2 maja

1981 – W Ołtarzewie, święcenia kapłańskie z rąk Franciszka kard. Macharskiego, metropolity krakowskiego, przyjęli diakoni: Jan Baraniecki (+2017), Andrzej Darznik (+2003), Janusz Dyl (+2005), Władysław Grabowski (w diecezji w USA), Grzegorz Guzowski (wystąpił), Ryszard Halwa, Jerzy Kotwa, Zenon Łucki, Antoni Maguza, Stanisław Omiotek, Aleksander Orzech, Józef Pierzchalski, Marek Rudecki, Kazimierz Stachera, Bogusław Szpakowski, Henryk Walczak, Jacek Wierzba, Jerzy Zawierucha.

W słowie skierowanym do nowo wyświęconych księży, Kardynał wskazał na powiązanie kapłaństwa ze służbą. Życzył on neoprezbiterom umiłowania krzyża Chrystusowego, który jest rękojmią odnalezienia się kapłana w życiu i owocnej realizacji otrzymanego od Boga daru. Świadkami liturgii święceń byli m.in.: generał Stowarzyszenia ks. Ludwig Münz, superior Regii Miłosierdzia Bożego ks. Zenon Modzelewski, prowincjał ks. Henryk Kietliński, delegat Delegatury Polskiej Prowincji w USA ks. Franciszek Cegiełka, ambasador USA w Polsce Francis J. Meehan oraz radca tej Ambasady, John F. Kordek z małżonką.Fotografie ze zbiorów Bogusława Szpakowskiego SAC zob. poniżej

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1849 – W Rzymie, żołnierze republikańscy wpadli do Kolegium Irlandzkiego, aby ująć przebywających tam księży i zamordować na placu Monte Cavallo. Ks. Wincentego Pallottiego nie zauważyli.
Grupa uzbrojonych żołnierzy wtargnęła do Kolegium Irlandzkiego pod pretekstem poszukiwania mordercy, aby przetrząsnąć wszystkie lokale i pomieszczenia od piwnicy aż po strych. Żołnierze faktycznie usiłowali pojmać kardynała Castruccio Castracane degli Antelminelli’ego (+1852), aby go zaraz rozstrzelać. Według innych danych głównym poszukiwanym miał być właśnie ks. Wincenty Pallotti, na którego doniesiono republikanom, że właśnie przebywa w tym gmachu. Kardynałowi podczas tej akcji udało się przemknąć z jednej części budynku do drugiej.
Gdy szukający chcieli już wkroczyć do pokoju zajmowanego przez ks. Pallottiego, rektor Kirby, towarzyszący żołnierzom, zwrócił się do nich i powiedział: „Chcecie to wejść, panowie? To jest mój pokój”. Żołnierz trzymający już rękę na klamce zrezygnował z otwarcia drzwi i grupa poszła dalej. Wincenty zorientował się, że ktoś poruszył klamką i zapraszając do wejścia zawołał swoim zwyczajem: „Deo gratias”, a gdy nikt nie wchodził, podszedł do drzwi. Uchylił je i zobaczył na korytarzu żołnierzy. Zamknął pokój i pogrążył się w modlitwie. Pisał o tym do kardynała Lambruschiniego, że siedział w pokoju „nie wiedząc nawet, że to rewizja” i że żołnierze przyszli po niego.
Powyższe wydarzenia związane są z interwencją Francji przeciw rewolucji rzymskiej. Najpierw, 30 IV 1849 wojska francuskiego korpusu generała N. Oudinota poniosły klęskę pod murami Wiecznego Miasta. Zwycięstwo odniesione przez rewolucjonistów rozzuchwaliło ich tak dalece, że Rzym w następnych dniach stał się widownią grabieży, gwałtów i mordów. 1 V rozstrzelano 10 księży wraz z dwoma osobami świeckimi, a po rewolcie w ogrodzie kościelnym św. Kaliksta na Zatybrzu znaleziono zmasakrowane zwłoki 90 księży. Ostatecznie, po zaciętych walkach 30 VI 1849 Rzym skapitulował przed Francuzami.

1922 – W Szpitalu Miejskim przy ul. Nowodworskiej w Tucholi, w pobliżu domu rodzinnego, zmarł ks. Alojzy Hübner (ur. 1880 w Koślince, w parafii Tuchola, w diecezji chełmińskiej), mistrz nowicjatu, współzałożyciel Pobożnego Stowarzyszenia Misyjnego na ziemiach polskich. Został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym. Szczątki jego zostały ekshumowane 26 III 1976 i pochowane 31 III na cmentarzu pallotyńskim w Wadowicach na Kopcu.
Ks. Hübner dobrze rozumiał zbawczą wartość cierpienia. Cierpiał dużo nie tylko fizycznie, ale cierpienie było jego powołaniem, które świadomie sobie obrał już przy święceniach kapłańskich. Jego obrazek prymicyjny zamiast tekstu (cytatu) ma kielich mszalny, symbol cierpienia. Ks. Majewski napisał: „Pamiętam jeszcze dobrze, co mi nieboszczyk pisał w drugim roku naszego osiedlenia się w Polsce, gdy jeszcze zdrowie jego na pozór było dość dobre, że nie mam łudzić się, co do jego osoby i jego zdrowia – jego zadaniem jest cierpieć. Dziwiło mię to wtenczas bardzo, ale on był o tym przekonany – toteż szczerze i mężnie zaniósł Bogu tę ofiarę, której od niego żądał”. Cierpiąc, umierał świadomie i spokojnie, jak pisała przełożona elżbietanek, obecna przy jego śmierci, „umierał rzeczywiście jak święty”. Ks. Wierzbica określał go jako „pierwszą całopalną ofiarę i pierwszego świętego polskiego pallotyna”.

1935 – Zima powróciła wiosną. Kronikarz ołtarzewski tak to opisał: „Zawierucha śnieżna trwała całą noc i cały dzień. Wszędzie olbrzymie zaspy śnieżne. Komunikacja bardzo utrudniona. Dzieci do szkoły nie mogły przybyć, drzewa się łamią pod ciężarem śniegu”.

1943 – W kościele OO. Bernardynów w Kalwarii Zebrzydowskiej święcenia kapłańskie z rąk abpa Adama Stefana Sapiehy przyjęli diakoni: Ludwik Bajgrowicz (+2010), Bernard Baumgart (+1996), Ignacy Cieślak (+2002), Antoni Hańderek (+1999), Roman Len (+1993, w archidiecezji gnieźnieńskiej od 1968), Zygfryd Pluta (+1943), Józef Ramusiewicz (+1992), Roman Ruchaj (+1981), Józef Szczurzydło (od 1946 Kwiatek; wystąpił), Józef Turecki (+1985).
– Abp Sapieha po udzieleniu święceń odwiedził pallotyński Kopiec.

1945 – Ks. Walerian Pączek doczekał się w Lubece wyzwolenia przez 8 Korpus Brytyjski. Po powstaniu warszawskim, jako jeniec wojenny, trafił tam do niewoli poprzez obozy: Bergen-Belsen, Fallinbostel, Grossborn (obecnie Borne Sulinowo k. Szczecinka – Oflag II D) i Sandbostel.

1948 – Bp Wacław Majewski, sufragan warszawski, dokonał poświęcenia kościoła seminaryjnego pw. Królowej Apostołów w Ołtarzewie.
Do Seminarium biskup przybył przed godz. 11:00 i rozpoczął bezpośrednio uroczysty akt poświęcenia, a po zakończeniu celebrował sumę pontyfikalną. Okolicznościowe kazanie wygłosił ks. prowincjał Stanisław Czapla. Śpiewał chór z kościoła Chrystusa Króla na Pradze (120 osób).
Uroczystość zgromadziła wielką rzeszę wiernych z bliższych i dalszych miejscowości. Wśród duchownych obecni byli: ks. kanonik Edward Tyszko, dziekan z Pruszkowa, ks. kanonik Franciszek Dyżewski ze Żbikowa, ks. kanonik Zefiryn Kutowski z Rokitna, ks. kanonik Stefan Antosiewicz z Błonia, o. gwardian z Niepokalanowa, ks. proboszcz z Borzęcina i miejscowy proboszcz, ks. Emilian Skrzecz. Po wspólnym obiedzie zrobiono pamiątkowe zdjęcie wszystkich członków domu z ks. Biskupem.
Fotografie zob. w oddzielnym poście

– W dalszym ciągu trwały w Ołtarzewie prace przy budowie i wykończeniu kościoła i domu. W kościele zbudowano ołtarz główny, 13 bocznych, wykonano stacje drogi krzyżowej, wprawiono witraże, ustawiono 35-głosowe nowe organy, a ściany i sufit przyozdobiono bogatą polichromią. Wyposażono dwie zakrystie i wstawiono ławki i ambonę. Na wieży rozdzwoniły się trzy dzwony o imionach: Miłosierdzie Boże, Królowa Apostołów i bł. Wincenty Pallotti. Odnośnie do wyglądu wewnętrznego kościoła zasłużyli się szczególnie: br. Jan Wilczyński oraz dwóch artystów świeckich – malarz Zbigniew Łoskot i rzeźbiarz Wojciech Durek.
Decyzją ówczesnego prowincjała ks. Stanisława Czapli w 1948 wszystkich alumnów ulokowano w Ołtarzewie. Rektorem pełnego Seminarium został mianowany w VI 1948 ks. Eugeniusz Weron.

1951 – Nie uzyskawszy wizy pobytowej w USA, powrócił do Paryża br. Piotr Kasprzak (wyjechał do North Tonawanda 10 XI 1950).

1966 – W centralnych uroczystościach milenijnych na Jasnej Górze (w dniach 2-4 V) brało udział 17 pallotynów ołtarzewskich, w tym: 10 księży, 2 diakonów i 5 braci.

1966 – maj – Ks. prefekt Jan Korycki, odpowiedzialny za regularną łączność z klerykami odbywającymi zasadniczą służbę wojskową, odwiedzał ich w tym okresie w jednostkach wojskowych w Bartoszycach, Kołobrzegu, Szczecinie, Gdańsku i Opolu. Towarzyszyli mu klerycy z różnych kursów.

1966 – Przełożony generalny pallotynów zwolnił ks. Stanisława Marszała i ks. Józefa Pietrzyka z przyrzeczeń złożonych w Stowarzyszeniu.
Ks. Pietrzykowi pismo ks. Generała przesłał 15 VI Zarząd Prowincjalny i 2 VII został inkardynowany do diecezji płockiej. Zmarł w 1999.
Ks. Marszał był najpierw wikariuszem w Bielsku w diec. płockiej, a po inkardynacji 15 IV 1967 został proboszczem w Zarębach. Zmarł w 2014.

1971 – W dniu skupienia dla współpracowników z terenu Warszawy brało udział ok. 50 osób.

1974 – Ks. Mikołaj Gorman, generał Stowarzyszenia, zakończył wizytację Seminarium ołtarzewskiego. Podczas południowych modlitw udzielił wszystkim zebranym błogosławieństwa, a na obiedzie podziękował za serdeczne i rodzinne przyjęcie, podkreślając, że wszystkie życzliwe słowa i serca będą mu towarzyszyć, nie tylko podczas dalszej wizytacji w Polsce, ale i w drodze do Wiecznego Miasta. Chór alumnów wykonał m.in. pieśń: „Słoneczny marsz”. W imieniu Seminarium podziękował ks. Generałowi ks. rektor Jan Korycki.

1976 – Seminarium odwiedził ks. Czesław Zając SAC, misjonarz z Brazylii.

1978 – Rozpoczęła się trzydniowa wycieczka alumnów autobusem w kierunku Bieszczad.
– Na peregrynację Obrazu Matki Bożej w naszej parafii w Poznaniu, wyjechali alumni pochodzący z tego miasta.

1979 – Rozpoczęła się dwudniowa wycieczka alumnów kursów nieparzystych do Czarnolasu, Jędrzejowa, Wąchocka, Krakowa (Tyńca, Bielan, Nowej Huty), Chęcin. W Nowej Hucie, w Kaplicy Pojednania, odprawiona została Msza św. Alumni nocowali w Krakowie przy kościele św. Katarzyny. Pogoda w pierwszym dniu była dobra, ale w drugim dniu padało.

1980 – Do Ołtarzewa przyjechali i przebywali przez kilka dni radcy generalni: ks. Pietro Savastano SAC i Flavian Bonifazi SAC oraz ekonom generalny ks. Mario Proietti SAC.

1983 – W Częstochowie, przed południem, mszą koncelebrowaną pod przewodnictwem ks. Stanisława Rękawka, rektora z Warszawy, rozpoczęły się uroczystości pogrzebowe br. Bronisława Ciepielewskiego. Kazanie wygłosił ks. radca Jan Pałyga. W pogrzebie uczestniczyli bracia szkolni, paulini, albertyni i siostry różnych zgromadzeń żeńskich. Zmarły został pochowany w kwaterze pallotyńskiej na cmentarzu św. Rocha w Częstochowie. Spoczął obok br. Aleksandra Ziółkowskiego, z którym łączyły go więzi serdecznej przyjaźni i charakter wykonywanej pracy.

1984 – W Wałbrzychu, na miejscowym cmentarzu, został pochowany ks. Stanisław Mikulski. Mszy pogrzebowej przewodniczył ks. kanonik Adolf Iwańciów, dziekan wałbrzyski. Homilię wygłosił ks. prowincjał Czesław Parzyszek. W liturgii uczestniczyło ok. 35 księży zakonnych i diecezjalnych, nowicjusze z Ząbkowic Śląskich i parafianie.

1988 – W Dolinie Miłosierdzia w Częstochowie zmarł br. Jan Bik (ur. 1906 w Piotrkowicach k. Jędrzejowa, w diecezji kieleckiej). Był człowiekiem wielkiej kultury i dobroci dla współbraci, jak i ludzi spoza Stowarzyszenia. Jako furtian był taktowny wobec ludzi, których przyjmował z wielką miłością. Dobro promieniowało z jego oczu, postawy i czynów. Zawsze można było na niego liczyć, gdyż był solidnym, sumiennym i pracowitym człowiekiem. Cenił sobie nabożeństwo do miłosierdzia Bożego i kochał modlitwę różańcową. Chętnie i z radością uczestniczył we Mszy. Jego zniszczony modlitewnik wyraźnie świadczył, że był używany każdego dnia. Br. Jan pozostał do końca życia posłuszny, ubogi, wierny Bogu i Stowarzyszeniu. Można powiedzieć, że na serio żył konsekracją przez pracę, modlitwę i cierpienie. Nawet w cierpieniu nie skarżył się i nie narzekał.

1988 – W dniach 2-3 maja księża, bracia i klerycy pielgrzymowali z Ołtarzewa do Hodyszewa. Pielgrzymka została zorganizowana w związku z Rokiem Maryjnym. U stóp Matki Pojednania odbyło się całonocne czuwanie modlitewne i uroczysta Pasterka Maryjna, której przewodniczył ks. prowincjał Czesław Parzyszek. Podczas tej Mszy uczestnicy pielgrzymki dokonali Aktu oddania Polskiej Prowincji Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego Matce Bożej Królowej Polski i Królowej Apostołów.

2004 – W dzień po wejściu Polski do Unii Europejskiej, w Warszawie na Polach Mokotowskich, w murach Świątyni Opatrzności Bożej, odbyła się uroczystość zawierzenia naszej wolności Opatrzności Bożej. Uroczystości zgromadziły przedstawicieli Episkopatu Polski i Episkopatów z różnych krajów europejskich, władz państwowych i samorządowych, kapłanów, zakonnic, zakonników i ludzi świeckich.
W uroczystościach brała też udział delegacja Seminarium.

2008 – Papieska Rada ds. Świeckich zatwierdziła definitywnie Statut generalny Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.
Statut generalny ZAK został w 2003 zatwierdzony na 5 lat ad experimentum. Zarys ostatecznego tekstu Statutu został zatwierdzony podczas Nadzwyczajnego Zebrania Generalnego w 2007 i został przedstawiony Papieskiej Radzie ds. Świeckich do zaopiniowania.

2008 – W Pradze ks. prowincjał Józef Lasak odbył rozmowy z kard. Miloslavem Vlk’em (+2017) w sprawie posługi pallotynów w Starej Boleslavii. Kardynał podtrzymał decyzje podjęte za poprzedniej kadencji Rady Prowincjalnej, zmierzające ku zakończeniu posługi pallotynów w tym Sanktuarium (kościół Panny Maryi, który jest najstarszym miejscem pielgrzymkowym Czech). Pallotyni prowadzili od 22 VI 2003 duszpasterstwo w Stará Boleslav w parafialnym kościele św. Wacława i ww. kościele sanktuaryjnym.

2009 – W Yangdeogwon (Korea Południowa) odbyło się poświęcenie domu Stowarzyszenia i kaplicy.

2019 – W kościele parafialnym Chrystusa Króla w Gdańsku odbyły się uroczystości pogrzebowe s. Władysławy Sitarz, pallotynki, która w latach 1980-86 pełniła posługę wikarii generalnej, a przez następnych 9 lat była przełożoną prowincjalną Polskiej Prowincji Sióstr Misjonarek Apostolstwa Katolickiego.
Mszy św. pogrzebowej przewodniczył bp Zbigniew Zieliński. Po Mszy św. szczątki zmarłej przewieziono i pogrzebano na cmentarzu Łostowice.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny