Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 20 lutego

2005 – W Lublinie zmarł ks. Janusz Dyl (ur. 1954 w Pszczółkach k. Gdańska), doktor habilitowany teologii, profesor historii Kościoła w Ołtarzewie, KUL i ITA. Jego książka „Pallotyni w Polsce w latach 1907-1947” jest pierwszym całościowym opracowaniem historii pallotynów na ziemiach polskich w tym okresie.

Lubiany był za specyficzne poczucie humoru. Zapisał się w pamięci wielu ludzi jako kapłan i człowiek wielkiej dobroci, zawsze dostępny i pomocny dla każdego, przepełniony szacunkiem dla każdego, szczególnie kochający młodzież studencką, dla której miał zawsze czas, często rezygnując z innych ciekawych i zaplanowanych zajęć. Zawsze miał szczery, ciepły i ujmujący uśmiech, który zachęcał każdego do nawiązywania bliższego z nim kontaktu.

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1847 – Ks. Raffaele Melia pisał w liście do ks. Wincentego Pallottiego, że ks. Giuseppe Faà di Bruno udał się do Kolegium św. Wilfryda w Cheadle. Przed wyjazdem pomagał jeszcze w Londynie, wygłaszając kazania w czasie misji.

1857 – W Rzymie odbył się pogrzeb Elisabetty Sanny Porcu, współpracownicy ks. Wincentego Pallottiego i członkini Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Przed śmiercią poprosiła ks. Raffaelego Melię, swojego spowiednika i przełożonego generalnego Stowarzyszenia, o pochowanie jej w kościele SS. Salvatore in Onda. Za specjalnym pozwoleniem została złożona w podziemiach kościoła, na wprost ołtarza św. Kosmy i Damiana, gdzie później wzniesiono kaplicę MB Virgo Potens.

1925 – W Sucharach zmarł br. Władysław Gorczyca (ur. 1897 w Osuchowie, w parafii Kazanów Iłżecki, w diecezji sandomierskiej). Po wstąpieniu do Stowarzyszenia został powołany do Wojska Polskiego. Brał udział w zaciętych walkach pod Radzyminem i Warszawą w VIII 1920. Po odbyciu służby wojskowej, mimo różnych jeszcze przeszkód, ponownie wstąpił do Stowarzyszenia w 1922. 

„Miał szczególniejsze nabożeństwo do założyciela naszego. Jego obrazek nosił podczas całej wyprawy wojennej. […] Był współbratem miłym i przykładnym. Cichy, pobożny i pracowity spełniał swoje obowiązki sumiennie. Cierpliwie też i przykładnie zniósł swą uciążliwą i długotrwałą chorobę. […] Zasilany modlitwą współbraci, zasnął śmiercią sprawiedliwych, cicho i spokojnie, bez długotrwałego konania” (ks. Albin Łukiewski).

1931* – Ks. Bernard Pawłowski opuścił rano Ołtarzew, udając się do Chełmna, a stamtąd po pożegnaniu najbliższej rodziny, do Limburga, a następnie do Hamburga, by stąd 7 marca odpłynąć do Afryki.

1932 – Ks. Franciszek Cegiełka, kapelan polskich marynarzy w portach Cherbourg i Le Havre, poświęcił w Cherbourgu polski okręt podwodny „Żbik”. Na pokładzie okrętu marynarze zbudowali polowy ołtarz, przy którym ks. Cegiełka odprawił Mszę św. w obecności osób wojskowych i cywilnych z Polski i Francji.

1937 – Ks. Józef Kotlęga udał się do pracy misyjno-emigracyjnej do stolicy Urugwaju, do Montevideo. Podróż zaczął 20 II 1937 w Gdyni, wsiadając na statek „Kościuszko”, którym dopłynął do celu w Wielki Czwartek 25 III. Razem z nim płynął ks. Roman Pilaszko, werbista, udający się na misje do Argentyny. Ks. Kotlęga został kapelanem sióstr oraz szpitala gruźliczego. Oprócz tych obowiązków, wygłaszał miesięczne konferencje dla pielęgniarek i chorych w leprozorium. W Urugwaju pracował w latach 1937-69. Kolonia polska w Montevideo w latach 30. liczyła ponad 3000 osób, z których do kaplicy obsługiwanej przez pallotynów polskich uczęszczało ok. 200 osób. Obok duszpasterstwa wśród rodaków, pallotyni duszpasterzowali także wśród ludności miejscowej. Ks. Józef w posłudze dla rodaków docierał też do Brazylii, do polskich kolonii w stanie Rio Grande do Sul.

1938* – W Warszawie (obecny był ks. Stanisław Czapla) i w Ołtarzewie odbyły się zebrania zelatorów pallotyńskich.

– Krucjata Eucharystyczna Chłopców odegrała w Ołtarzewie dwa przedstawienia: „Flip i Flap” oraz „Kościuszko w Petersburgu”.

1948 – Ks. Walerian Pączek został dziekanem i szefem duszpasterstwa kompanii wartowniczych i transportowych w Centrum Wyszkolenia w Osnabrück przy Brytyjskiej Armii Renu (na teren Schleswig-Holstein). Pracował w ośrodkach: Lubeka, Rümpel, Stattenfelde, Grabau, Bostel, Idstedt, Wentorf/Hamburg, Osnabrück-Eversburg. Wydawał tam „Wiadomości Dekanatu Rz[ymsko]-K[atolickiego] Polskiego Okręgu na terenie 8 Korpusu Brytyjskiego”, a w publikacji pt. „Duszpasterstwo Polskiego Okręgu Wojskowego na terenie 8 Korp. Bryt.”, Wentorf 1946, przedstawił początki duszpasterstwa i polską organizację kościelną. W 1950 z polecenia generała Stowarzyszenia opuścił Bremę i na pokładzie USS General Black przybył do Stanów Zjednoczonych.

1970 – Wydawnictwo Editions du Dialogue rozpoczęło wysyłkę dodatku do „Mszału rzymskiego łacińsko-polskiego” (>>> zob. pod 5 lutym 1968), na razie poza granice Francji, ale jeszcze nie do Polski. Opublikowano go na mocy dekretu Stefana kard. Wyszyńskiego z 20 II 1968.

1971* – Odbyło się spotkanie w sprawie gazyfikacji Ołtarzewa. W zebraniu uczestniczyli wszyscy sąsiedzi Seminarium. Zarząd Prowincjalny wyraził swój sprzeciw, argumentując, że sprawa gazyfikacji Ołtarzewa zostanie wkrótce podjęta przez Radę Narodową w Ożarowie, a tym samym zmniejszą się koszta przeprowadzanej inwestycji.

1977* – Grupa młodzieży z Wrocławia przybyła do Ołtarzewa, by bliżej poznać życie seminaryjne.

1980 – 19-20 II – W czasie zebrania duszpasterzy współpracowników pallotyńskich, ks. Stanisław Rudziński podsumowując kilka lat pracy nad Zjednoczeniem Apostolstwa Katolickiego, powiedział, że rzadkością są wspólnoty świeckich w ramach ZAK-u. Nie wynika to z niechęci członków Stowarzyszenia do organizowania ZAK-u, ale są też opory ze strony samych współpracowników. „Trzeba jednak pomyśleć o nieco innej formie przyjęcia do ZAK-u tych, którzy są związani ze Stowarzyszeniem, prowadzą często głębokie życie religijne i są apostołami w swoim środowisku, ale z powodów dużych odległości oraz braku czasu nie mogą kontaktować się ze Stowarzyszeniem bezpośrednio i realizować stosownej dotychczas formuły”. Ks. Rudziński zaproponował cztery formy przyjmowania i przynależności do ZAK-u. Wkrótce do Zarządu Prowincjalnego zaczęły napływać z poszczególnych placówek relacje z uroczystości przyjęcia członków do Zjednoczenia.

1982* – W parafii św. Andrzeja Boboli w Rudzie Śląskiej-Wirku odbył się pogrzeb ks. Leona Witały, rekolekcjonisty. Mszy pogrzebowej przewodniczył ks. Henryk Kietliński i wygłosił okolicznościowe przemówienie. W liturgii uczestniczyło wielu współbraci zmarłego, grupa kapłanów diecezjalnych, delegacje z Lublina, Kielc, Radomia i Ożarowa Mazowieckiego. Ks. Leon został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym, gdzie spoczywają jego rodzice. 

Uroczystości pogrzebowe ks. Witały odbyły się najpierw w Lublinie z udziałem wiernych i kilkudziesięciu kapłanów, którym przewodniczył prowincjał ks. Henryk Kietliński; on też wygłosił homilię. Następnie, zgodnie z wolą zmarłego, wyrażoną w testamencie i na usilne prośby rodziny, trumna ze zwłokami ks. Leona została przewieziona do rodzinnej parafii w Rudzie Śląskiej-Wirku.

1987 – luty – Ks. generał Stowarzyszenia Martin Juritsch i radca generalny ks. Jan Korycki przeprowadzili w Rwandzie wizytację kanoniczną.

1996* – Rada Generalna zatwierdziła wybór nowej Rady Prowincjonalnej Zwiastowania Pańskiego w składzie: ks. Lesław Gwarek (prowincjał), ks. Wojciech Pietrzak (wiceprowincjał), ks. Jacek Nowak, ks. Zbigniew Rembisz i ks. Tomasz Skibiński (radcy prowincjalni). Sprawowanie urzędu nowa Rada objęła 25 marca.

1998* – W dniach od 16 do 20 lutego odbyło się Zebranie Regionalne Regii Miłosierdzia Bożego, w którym uczestniczył ks. Jan Kupka.

1999 – W Seminarium odbyło się wprowadzenie w posługę lektora i akolity. Podczas uroczystej Eucharystii o godz. 12:00, której przewodniczył ks. prowincjał Czesław Parzyszek, zostało wprowadzonych w posługi 50 alumnów – 23 akolitów i 27 lektorów. Słowo Boże na Mszy św. wygłosił ks. prowincjał Lesław Gwarek. Na uroczystości byli obecni rodzice akolitów.

2005* – Prymas Polski kard. Józef Glemp poświęcił kaplicę Bł. Ks. Józefa Stanka w Muzeum Powstania Warszawskiego. Kaplica upamiętnia tego kapelana ze zgrupowania Armii Krajowej „Kryska”. W kaplicy w każdą niedzielę o godz. 12:30 jest odprawiana Msza św.

2011 – Na Karczówce odsłonięto tablicę upamiętniającą 233.letnią obecność bernardynów w tym klasztorze. Tablica powstała z inicjatywy Stowarzyszenia „Genius Loci” Karczówka. Wmurowano ją w przedsionku kościoła, obok kaplicy św. Barbary. Mszę z tej okazji odprawił i epitafium poświęcił ks. Jan Oleszko, rektor kościoła, a odsłonięcia tablicy dokonał Jan Główka, dyrektor Muzeum Historii Kielc i Stanisław Szrek, prezes Stowarzyszenia „Genius Loci” Karczówka. 

Bernardyni przebywali tu od 2 VIII 1631 do kasaty klasztoru w 1864. Była to kara dla zakonników za udział i wspieranie powstania styczniowego. Na Karczówce pozostał o. Kolumbin Tomaszewski, jako rezydent i opiekun kościoła. Zmarł 16 II 1914.

2019** – Ks. wiceprowincjał Waldemar Pawlik i ks. Artur Stępień, delegat prowincjała na Ukrainie, odbyli w Odessie spotkanie z bpem Bronisławem Bernackim, biskupem odesko-symferopolskim i przewodniczącym Konferencji Episkopatu Ukrainy. Zwiedzili też odnowioną katedrę Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Odessie. Świątynia została zbudowana w latach 1844-53 staraniem polskich i niemieckich katolików i z inicjatywy ks. Grzegorza Razutowicza, według projektu polskiego architekta Feliksa Gąsiorowskiego i szkicu włoskiego architekta Francesco Morandiego.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny