Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 20 stycznia

1963 – W Bazylice św. Piotra w Rzymie pap. Jan XXIII wyniósł bł. Wincentego Pallottiego do chwały świętych. W homilii papież m.in. powiedział: „Chodzi tu bowiem o obywatela rzymskiego, który przez nieskalane życie i gorliwość o rozszerzenie Królestwa Jezusa Chrystusa stał się znakomitą ozdobą i chlubą duchowieństwa tej Stolicy. Jego imię jak gdyby nowa perła zdobi koronę, która otacza skronie Kościoła rzymskiego. Dowody jego działalności apostolskiej (…) na wielu miejscach pozostały w jego ojczystym mieście.
A że to wspólne wydarzenie przypada na poważny okres Soboru Ekumenicznego, jest zaiste radosnym powodem do nadziei, że (…) ten mąż znakomitej cnoty i niezmordowanej przedsiębiorczości, o którym wśród ludu rzymskiego dotąd żyje jeszcze wdzięczna pamięć, potrafi na nowo zapalić swych ziomków do ożywionego i zdecydowanego przyjęcia odnowy życia chrześcijańskiego, do której skłania wszystkich ta doniosła chwila w Kościele”.

Przebieg uroczystości kanonizacyjnych relacjonował w Radiu Watykańskim ks. Franciszek Bogdan, radca generalny. On też reprezentował polską prowincję, gdyż prowincjał ks. Eugeniusz Weron, jak i inni polscy pallotyni nie otrzymali paszportów od władz państwowych.

Uroczystości kanonizacyjne powiązano z obchodami triduum w kościele San Andrea della Valle, tam gdzie tradycyjnie odbywała się oktawa Epifanii, sprawując Msze w różnych obrządkach. Kanonizacja odbyła się w czasie trwania Soboru Watykańskiego II.

****************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1856 – W swoim rodzinnym domu w Fuscaldo zmarł ks. Francesco Maria Vaccari (ur. 1814), generał Stowarzyszenia pomiędzy 29 VII 1850 a 20 I 1856. Poznanie ks. Wincentego Pallottiego i szczególna fascynacja Apostolstwem Katolickim zmieniło jego plany życiowe i nadało nowego znaczenia. Dokonało się to bez specjalnego wahania z jego strony. Sam Założyciel pragnął, aby Francesco był przy jego łożu śmierci i powierzył mu prowadzenie swego dzieła. Ks. Vaccari bardzo cenił sobie modlitwę, a wszystkie fizyczne doświadczenia, jakich doznawał w życiu, zawsze przyjmował w duchu wiary. Naśladował dokładnie Pallottiego nie tylko w modlitwie, dziełach apostolskich, umartwieniach, ale i w zwyczajach, np. tak jak on nosił wizerunek Maryi. Odznaczał się wrodzoną otwartością i służbą wobec potrzebujących.

1937* – W Warszawie, w dniach 20-22 stycznia, obradowała Kapituła Prowincjalna. Z Ołtarzewa brał w niej udział ks. rektor Stanisław Wierzbica. Wśród członków kapitulnych był ks. Józef Bogdan, rektor i mistrz nowicjatu w Sucharach.

1938* – W Ołtarzewie rozpoczęło się triduum przed rocznicą śmierci Wielebnego ks. Wincentego Pallotiego.

1949* – Do ołtarzewskiego kościoła przywieziono 10-głosowe organy. Złożenia ich podjął się p. Polcyn z Poznania.

1950* – W Ołtarzewie od 14 do 20 stycznia odbywały się rekolekcje dla braci. Głosił je ks. Ludwik Broda. Brało w nich udział 35 braci.

1968 – Stefan kard. Wyszyński, wydał dekret inkardynujący ks. Romana Lena do archidiecezji gnieźnieńskiej. Został kapelanem w kaplicy publicznej MB Częstochowskiej w Smukale Dolnej (obecnie osiedle), w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Bydgoszczy.

1973 – Rada Prowincjalna postanowiła utworzyć Fundusz misyjny polskiej prowincji oraz powołać komisję do dysponowania jego środkami. W ramach współpracy z Regią Miłosierdzia Bożego we Francji wytypowano ks. rektora Stanisława Suwałę do zajęcia się organizowaniem pomocy finansowej dla polskich misjonarzy.

1977 – Ks. Andrzej Chełkowski wyjechał do Francji, podejmując pracę w pallotyńskim wydawnictwie. Był tam ekonomem regii i domu paryskiego (nominacja w 1978), a następnie od 1981 rektorem w Osny. W 1982 powrócił do Polski.

1977; 1979 – Editions du Dialogue wydał 4.tomowy podręcznik do katechizacji w Polsce, przeznaczony dla młodzieży w wieku 11-14 lat, pt. „Katechizm religii katolickiej” (komentarz red. Piotr Bednarczyk i in., współautor Tadeusz Chromik i in.):
Cz. 1: „W Chrystusie jesteśmy Ludem Bożym. „Chrystus, który ma przyjść” (Mt 11,3)”; Cz. 2: „Chrystus żyje wśród nas. „Chrystus wczoraj i dziś” (Hbr 13,8)”; Cz. 3: „Z Chrystusem idziemy przez życie”; Cz. 4: „Z Chrystusem przetwarzamy świat”.
Każda część ukazała się w wielkich nakładach w 1977 i 1979. Tekst, opracowanie i redakcja należała do jezuitów.

1977* – W Ołtarzewie rozpoczęło się triduum przed uroczystością św. Wincentego Pallottiego. Kazanie podczas Mszy św. koncelebrowanej wygłosił ks. Stanisław Kuraciński.

1978* – W dniach 19 i 20 stycznia trwały w Ołtarzewie „Dni Pallotiego” zatytułowane „Współczesne ruchy apostolskie w Kościele”.
Pierwszego dnia referaty wygłosili: ks. doc. hab. Eugeniusz Weron, „Słowo wstępne”; ks. doc. Bronisław Dembowski, „Ruch odnowy charyzmatycznej w Kościele”; A. Wójcik z Wiednia, „Ruch „Focolarini”; dr E. Wójcik, „Ruch Cursillo”; ks. dr Anastazy Bławat, „Współczesne ruchy katolickie doskonalenia małżeństwa i rodziny w świecie”.
Następnego dnia referaty głosili: ks. Stanisław Rękawek, „Ruch Rodziny Rodzin w Polsce”; ks. doc. Franciszek Blachnicki, „Ruch oazowy „Światło-Życie”; ks. dr hab. Eugeniusz Weron, „Apostolstwo instytutów świeckich”; ks. dr Julian Warzecha, „Młodzieżowy ruch „Lud Jezusa”; ks. prowincjał Józef Dąbrowski, „Podsumowanie „Dni Pallotiego”.
Pierwszego i drugiego dnia na Mszy św. koncelebrowanej homilie wygłosił ks. Kazimierz Jekiełek.
W Dniach Pallotiego wzięli udział m.in.: przedstawiciele naszych domów, s. prowincjalna Sióstr Maryi ze Świdra, s. prowincjalna pallotynek z Gdańska, prof. inż. Wesołowski, dr Piotr Nitecki, redaktor „Chrześcijanin w świecie”, Andrzej Wielowiejski, sekretarz KIK-u, dr Joanna Słomińska z ATK, a w drugim dniu poseł Janusz Zabłocki.

1979 – Edward Head, bp Buffalo, poświęcił nowy budynek Sanktuarium Dzieciątka Jezus (Infant Jesus Shrine) w North Tonawanda. Ks. Franciszek Cegiełka, rektor domu i kustosz Sanktuarium organizował tam życie religijne, m.in. ruch pielgrzymkowy z całego stanu Nowy Jork, zbudował kaplicę o wystroju nawiązującym do objawień s. Faustyny Kowalskiej (ołtarze, witraż Jezusa Miłosiernego). Niestety, idea stworzenia sanktuarium Dzieciątka Jezus nie została zrealizowana, gdyż zabrakło kontynuatorów i zaplecza gospodarczego.

1980* – Wieczorem w kościele Chrystusa Króla Pokoju w Warszawie, Seminarium z Ołtarzewa wykonało koncert kolęd podczas tzw. „Dnia seminaryjnego”. Mszy koncelebrowanej przez księży profesorów Seminarium przewodniczył ks. rektor Roman Forycki. Słowo Boże wygłosił ks. Feliks Folejewski, ojciec duchowny Seminarium.
– Dzieci i młodzież z Ołtarzewa po raz ostatni wystawiły Misterium Bożonarodzeniowe.

1985* – Wspólnota seminaryjna rozpoczęła zewnętrzne uroczystości jubileuszowe z okazji 150-lecia ZAKu.

1986 – Otrzymano pozwolenie na budowę kościoła przy Al. Warszawskiej 31 w Lublinie.

1993* – W Ząbkowicach Śląskich odbyły się uroczystości pogrzebowe śp. br. Józefa Zawidzkiego. Mszy św. koncelebrowanej przewodniczył i homilię okolicznościową wygłosił ks. prowincjał Czesław Parzyszek. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyli współbracia, rodzina i wierni. Spoczął w pallotyńskiej kwaterze na cmentarzu ząbkowickim.

1995* – Gościem Seminarium był Krzysztof Zanussi. Podczas spotkania dzielił się swoimi refleksjami na temat szeroko rozumianej kultury chrześcijańskiej.

2002* – Kl. akolita Mariusz Mąka w swojej rodzinnej parafii, w Bazylice Kolegiaty w Pułtusku, złożył wieczną konsekrację na ręce ks. prowincjała Czesława Parzyszka. Uroczystej Eucharystii przewodniczył i okolicznościowe Słowo Boże wygłosił ks. Prowincjał. We Mszy św. uczestniczyli księża, diakoni i klerycy Seminarium w Ołtarzewie. Kl. M. Mąka 22 stycznia przyjął w Ołtarzewie święcenia diakonatu z rąk bpa Tadeusza Pikusa.

2002* – W Tygodniu modlitw o jedność chrześcijan ukazała się książka ks. dra Andrzeja Kaima, adiunkta przy Katedrze Teologii Ekumenicznej Instytutu Ekumenicznego KUL, pt. „Ekumenia w dobie renesansu. Jedność Kościoła w ujęciu Stanisława Orzechowskiego”, ss. 177, Redakcja Wydawnictwo KUL. Rozważania ks. Kaima akcentują ruski kontekst kulturowy, w jakim należy odczytywać poglądy myśliciela Stanisława Orzechowskiego (1513-1564). Owo „gente Roxolanus” czy „gente Ruthenus”, którymi określano mieszkańców wschodnich ziem ruskich Rzeczypospolitej, w zestawieniu z dalszą częścią samookreślenia („natione vero Polonus fidei catholicae”) pokazuje specyfikę tamtych terenów, leżących na styku kultur i religii, gdzie dbano o zachowanie jak największej samodzielności i niezależności, wspierając się ciągłością pamięci historycznej sięgającej Rusi Kijowskiej i mitycznej Sarmacji.

2006 – Zmarł ks. Józef Musioł (ur. 1922 w Wielkich Łanach, w parafii Sośnicowice), archiwista i bibliotekarz w Zarządzie Generalnym.
Święcenia kapłańskie przyjął 13 VI 1954 w Ołtarzewie z rąk bpa Zygmunta Choromańskiego. W 1955 został skierowany do duszpasterstwa w Wałbrzychu. Od 1 VIII 1959 przeszedł do Trawnik, gdzie był kapelanem Zakładu dla niewidomych, prawnie przynależąc do domu w Wałbrzychu. W II 1974 objął obowiązki archiwisty i bibliotekarza w Zarządzie Generalnym w Rzymie.
W 1984 został inkardynowany do archidiecezji Paderborn. Od 1985 był administratorem parafii Helmern. Z powodów zdrowotnych przeszedł w 1994 na emeryturę.

2013 – W Bazylice Prymasowskiej w Gnieźnie zakończył się Jubileusz 50-lecia kanonizacji św. Wincentego Pallottiego (rozpoczął się 22 I 2012 w pallotyńskim kościele pw. Chrystusa Króla w Warszawie). Przez rok po pallotyńskich domach w Polsce peregrynował Krzyż-relikwia, z którym Pallotti został złożony do grobu, a następnie wyjęty podczas ekshumacji w 1906, w toku procesu beatyfikacyjnego. Przez wiele lat krzyż był w Niemczech u jednej z sióstr pallotynek, a po jej śmierci został przekazany do domu generalnego w Rzymie. Obecnie przechowywany jest w domu generalnym pallotynek w Rzymie, ale na czas jubileuszowego świętowania został uroczyście przekazany pallotyńskiej rodzinie przez s. Stellę Holisz, radną generalną pallotynek. Nawiedził pallotyńskie ośrodki w Gdańsku (ul. Elżbietańska), Poznaniu, Ożarowie Mazowieckim, Zakopanem, Hodyszewie, Kielcach, Częstochowie, Konstancinie/Ołtarzewie, Wadowicach, Lublinie i Ząbkowicach Śląskich.