Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 21 lipca

1951 – W Krakowie zmarł Adam Stefan Sapieha (ur. 14 maja 1867 w Krasiczynie), biskup krakowski w latach 1911-51 (od 14 grudnia 1925 arcybiskup metropolita), kardynał od 1946, senator I kadencji w II Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1922-23, „Książę Niezłomny”.

W pogrzebie kard. Sapiehy (23 lipca) uczestniczyli przedstawiciele domu pallotyńskiego w Częstochowie, a z Wadowic – „wszyscy z Collegium księża, bracia i klerycy, pojechali do Krakowa złożyć hołd Dostojnemu Zmarłemu” (z kroniki domu kopieckiego).

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1838 – Kard. Giacomo Brignole (+1853) napisał w liście do ks. Wincentego Pallottiego, aby nie przejmował się chorobą; „w tym czasie zobaczymy, co myśli papież o Apostolstwie Katolickim”.

1905 – Ks. Max Kugelmann, przełożony generalny Stowarzyszenia, w liście do przełożonych i radców domagał się otwarcia w każdym okręgu domu studiów i domu nowicjatu, według norm przepisanych Konstytucjami, gdyż inaczej nigdy nie będzie można przyjąć większej ilości alumnów, bezwzględnie koniecznej do pomyślnego rozwoju Stowarzyszenia, tym bardziej, że stan finansowy Generalatu nie pozwalał na utrzymywanie w Rzymie większej ilości kleryków. Z tego względu ustalono również koszty, które musiały pokrywać poszczególne okręgi na międzynarodowy alumnat w Wiecznym Mieście.

1925 – Na Kopcu murarze zakończyli prace przy rozbudowie domu („murarze wywiesili wieniec na budowie, za co wystawił im ks. Rektor wieńcowe” – z kroniki domu).

1926 – Ks. Franciszek Wardowski został przeniesiony z Suchar do Wadowic. W 1930 podjął studia specjalistyczne z zakresu geografii i geologii na UJ, po których ukończeniu uzyskał dyplom magistra, uprawniający go do nauczania w szkole średniej. Pracy nauczyciela poświęcił łącznie 17 lat życia, z czego większość czasu spędził w Collegium Marianum. W tym czasie udzielał się również jako duszpasterz w okolicznych parafiach. W 1940 wszedł w skład grona profesorskiego Seminarium na Kopcu, wykładając nauki przyrodnicze. W 1941, za zgodą prowincjała Jana Maćkowskiego, wyjechał do USA. Dzięki staraniom swego wuja, ks. Stanisława Kotarskiego z Nowego Jorku, jako obywatel amerykański, otrzymał paszport, wizę amerykańską i pieniądze.

1931 – O. Anicet Kopliński OFMCap z Warszawy (+1941, męczennik II wojny światowej, nazywany jałmużnikiem Warszawy, błogosławiony), spowiadał tego dnia w Ołtarzewie kleryków i braci odprawiających doroczne rekolekcje pod kierownictwem ks. Stanisława Szulmińskiego (sługa Boży).

1946 – Ks. Józef Liszewski miał prymicje w swojej miejscowości rodzinnej w Vieux-Condé (dep. Nord). Ksiądz superior Bronisław Wiater w liście do ks. generała Wojciecha Turowskiego tak opisał to wydarzenie: „Po święceniach wyjechałem do północnej Francji z chłopcami, by ich odwieźć do rodziców, by zorganizować uroczystość prymicyjną ks. Liszewskiego. Byłem zaproszony z kazaniem. Uroczystość wypadła pięknie. Była ona polsko-francuska. Mimo, że w parafii przebywa przeszło 3000 Polaków, nie ma tam księdza polskiego. Polacy na ten dzień ogłosili zjazd Sokołów okręgowych. Ponad 250 młodzieży, w jednolitych strojach, w uroczystym pochodzie i w procesji kościelnej, wprowadzało prymicjanta do świątyni. Myśmy przywieźli autobusem specjalnym ok. 40. wychowanków naszych, przeważnie w strojach harcerskich. Obecny był ks. delegat Czesław Wędzioch, dwaj sercanie i ja. Po obiedzie Sokoli zaprosili nas do pochodu, by złożyć kwiaty przed pomnikiem Nieznanego Żołnierza. Miałem okazję przemówić na trybunie i powiedzieć kilka słów o Chevilly”.

1977 – W Ołtarzewie, w dniach 21-24 lipca, br. Adam Fułek prowadził rekolekcje dla współpracowników pallotyńskich. Kolejną serię rekolekcji rozpoczął 28 lipca.

1980 – lipiec – W Ołtarzewie, ks. ekonom Stanisław Orlicki organizował pracowników świeckich i alumnów do prac przy wykończeniu pokoi nad kotłownią. Jednocześnie rozpoczęto budowę garażu na zapleczu gospodarstwa. Przewidziano tam cztery pokoje dla współpracowników świeckich.

1984 – Otrzymano pierwszą decyzję Urzędu Miasta i Gminy w Stąporkowie, zezwalającą na budowę plebanii w Czarnej.

1985 – W Gikongoro odbyły się święcenia kapłańskie pierwszego Rwandyjczyka, Franciszka Harelimany SAC (ur. 1955). Rekolekcji przed święceniami udzielił mu, na życzenie ks. Henryka Hosera, ks. Alexandre Pietrzyk.

Świeceń udzielił mu bp Butare, Jean Baptiste Gahamanyi (+1999).

Obecny w Gikongoro ks. prowincjał Czesław Parzyszek na zakończenie uroczystości powiedział w języku francuskim m.in.: „To […] wielki, niezapomniany i historyczny dzień w życiu polskiej prowincji Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego i w życiu Delegatury Świętej Rodziny w Rwandzie. Twoje kapłaństwo Księże Franciszku jest szczególnym darem dla nas pallotynów, danym w Roku Jubileuszu 150-lecia dzieła Świętego Wincentego Pallottiego. Jest to pierwsze uwieńczone święceniami powołanie pallotyńskie na ziemi rwandyjskiej. Jest to również owoc modlitwy pracy i cierpienia pierwszych pallotynów, którzy przybyli do Rwandy przed 12. laty […]. Jesteś pierwszym kapłanem pallotynem wyświęconym w Rwandzie. Za przykładem św. Wincentego Pallottiego dawaj Boga spragnionemu ludowi Afryki. Zanieś Go wszędzie i bądź przyjacielem ludzi, bądź kapłanem Kościoła czującym zawsze potrzeby czasu i ludzi tej ziemi. Niech Twoje kapłaństwo będzie wierne i owocne. Jesteśmy razem z tobą”. Z parafii Gikongoro pochodzi również pierwsza pallotynka.

1987 – W Lublinie odbył się pogrzeb br. Józefa Pałysy. Mszy koncelebrowanej przez 18 księży przewodniczył radca generalny ks. Jan Korycki. Homilię pogrzebową wygłosił prowincjał ks. Czesław Parzyszek. Na cmentarzu przy ul. Lipowej, ks. Zygmunt Falczyński, rektor domu lubelskiego, podkreślił niektóre cechy duchowości br. Pałysy. Zmarły został pochowany w grobowcu pallotyńskim jako pierwszy, otwierając w ten sposób kwaterę pallotyńską.

2013 – W szpitalu w Końskich zmarł ks. Marian Baranowski (ur. 1957 w Pyskowicach, w diecezji opolskiej, obecnie gliwickiej), do 1992 u pallotynów, a następnie inkardynowany do diecezji radomskiej.

Po święceniach został wikariuszem w Czarnej (od 25 VIII 1987) i pomagał w pracy ks. Janowi Kudłacikowi, kierownikowi domu rekolekcyjnego, a od 23 VIII 1991 w Poznaniu (był także prefektem powołań). Na mocy indultu odejścia z 5 V 1992 przeszedł do diecezji radomskiej (18 VI 1992). Został wikariuszem parafii Najśw. Serca Jezusowego w Skarżysku-Kamiennej. W latach 1998-2012 pełnił funkcję proboszcza parafii Pawłów k. Szydłowca. Z powodu choroby cukrzycy zrezygnował z probostwa i jako rezydent diecezji radomskiej zamieszkał gościnnie w domu pallotyńskim w Czarnej.

Ks. Mariana cechował dobry humor i łatwy kontakt z ludźmi. Był dobrym organizatorem i sam wychodził z różnymi inicjatywami. Lubił się modlić. Już w seminarium chętnie angażował się w prace duszpasterskie (np. opieka nad ministrantami). Głęboko przeżywał wszelkie niepowodzenia i trudności piętrzące się na drodze do kapłaństwa, które było jego wielkim pragnieniem. Faktycznie od czasów seminaryjnych myślał o przejściu do diecezji, uważając, że jako kapłan diecezjalny będzie mógł lepiej realizować pracę duszpasterską.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny