Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 21 listopada  

1993 – W szpitalu w Pruszkowie zmarł ks. Tadeusz Gliński (ur. 1933 w Kotowie Starym, w parafii Jedwabne, w diecezji łomżyńskiej), profesor historii Kościoła w Seminarium, kierownik archiwum prowincjalnego w latach 1974-80, rekolekcjonista.

Prowadził badania nad historią polskiej prowincji Stowarzyszenia – opublikował liczne teksty poświęcone dziejom domów, instytucji, pracy misyjnej, posłudze kapelanów wojskowych i losów wojennych. Mimo 32 lat usilnej inwigilacji Służb Bezpieczeństwa, nie dał się usidlić i rozpracować, pozostając wiernym ideałom chrześcijańskim, kapłańskim i narodowym.

Miał opinię dobrego kaznodziei, operującego w swych kazaniach i homiliach wątkami historycznymi i patriotycznymi, które szczególnie wyszukiwał i przekazywał słuchaczom. Doskonale posługiwał się obrazem, przykładem i humorem, stąd jego kazania trafiały do serca, umacniały wiarę i rozpalały miłość do człowieka, rodziny oraz Ojczyzny. Potrafił wnikliwie analizować fakty, ukazywał powiązania między wydarzeniami i sugerował ciekawe i mądre wnioski. Sprawy narodu polskiego zajmowały w jego nauczaniu wyjątkowe miejsce. Dyskutował, ukazywał zagrożenia i budził odpowiedzialność za losy Ojczyzny.

Każdą rozmowę kończył konkretnymi zaleceniami określającymi, które książki i artykuły warto przeczytać na omawiany temat. Nie szczędził czasu na różne spotkania i sesje naukowe, na których często zabierał głos. Należy podkreślić jego uzdolnienia dydaktyczne, merytoryczne przygotowanie do wykładów i dobroduszność w kontaktach z drugim człowiekiem. Wiele jego opowiadań i powiedzonek powtarzano w środowisku pallotyńskim nie tylko dla pouczenia, ale także i rozweselenia. Odznaczał się dużą wrażliwością na potrzeby bliźnich. Starał się pomagać skutecznie, ale dyskretnie. Znał sztukę pielęgnowania przyjaźni. Umiał być wiernym zbudowanej przyjaźni. Do słabości ludzkich odnosił się z ogromnym zrozumieniem.

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1817 – Diakon Wincenty Pallotti został kierownikiem (deputatus) kongregacji młodzieżowej w Santa Maria del Pianto.

1931 – Gospodarstwo ołtarzewskie dotknęła zaraźliwa choroba wirusowa – pomór świń. W ciągu tygodnia wybito prawie wszystkie zwierzęta – ok. 70 sztuk.

1937 – W Ołtarzewie Krucjata Eucharystyczna Chłopców wystawiła dwa przedstawienia pt. „Dwaj Indianie” oraz „Ziemski Anioł”, na których byli obecni: ks. Franciszek Kilian, dyrektor Krucjaty i ks. prefekt Jan Nełkowski.

1938 – Ks. Stanisław Wierzbica, rektor Ołtarzewa, rozpoczął swoje rekolekcje w klasztorze niepokalanek w Szymanowie.

1939 – Kl. Zygfryd Pluta pod fałszywym nazwiskiem przedostał się z Rybnika do Generalnej Guberni i tego dnia znalazł się w Seminarium w Ołtarzewie, gdzie kontynuował studia.

1940 – Ks. Franciszek Bryja, ks. Brunon Marciniak i ks. Kazimierz Mielewski zostali wywiezieni w transporcie więźniów z Pawiaka do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz. Tam zostali zarejestrowani 23 XI. W Auschwitz przebywali do 12 XII 1940, kiedy przetransportowano ich do Dachau.

Ks. Franciszek Bryja i ks. Kazimierz Mielewski zostali aresztowani 13 IX 1940. Tego dnia wpadło gestapo do domu przy ul. Długiej, aby aresztować ks. Brunona Marciniaka, ale z powodu jego nieobecności w domu, zabrało tych księży jako zakładników. Chcąc ich uwolnić, następnego dnia, 14 IX, ks. Marciniak zgłosił się na gestapo, ale nikt z tych księży nie powrócił do domu. Ks. Marciniaka aresztowano za kolportaż konspiracyjnych ulotek i gazetek na terenie Szpitala Ubezpieczalni Społecznej przy ul. Książęcej, gdzie pracował jako kapelan (w gazetkach figurowały nazwiska trzech lekarzy oskarżonych o współpracę z gestapo).

1965 – Bp Wincenty Urban, sufragan gnieźnieński, poświęcił kościół w Tarnawie. Była to ówczesna filia parafii w Ząbkowicach Śląskich. Proboszczem w Ząbkowicach był wtedy ks. Ignacy Jabłoński (od 1949 do 1974). Jego dziełem była nowa polichromia w kościele w Tarnawie.

1971 – Ks. Tadeusz Madej przeprowadził w Ołtarzewie miesięczny Dzień skupienia dla chłopców z grupy powołaniowej.

1974 – W Ołtarzewie klerycy odegrali sztukę teatralną „Sługa Don Kichota”, specjalnie dla delegatów Zebrania Prowincjalnego, obradującego w gmachu Seminarium. Praca teatralna i aktorska alumnów została odebrana bardzo pozytywnie przez członków Kapituły.

1975 – W Ołtarzewie przez kilka dni przebywał bp Tadeusz Werno, pomocniczy biskup diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.

1976 – W Uroczystość Chrystusa Króla w kościele seminaryjno-parafialnym w Ołtarzewie odnowiono Akt poświęcenia narodu Sercu Jezusowemu i urządzono procesję wokół kościoła.

– Na Kopiec wyjechał ks. Leon Bemke, który przez pewien czas przebywał w Ołtarzewie. Na Kopcu ks. Bemke zamieszkał na stałe.

– Klerycy wystawili sztukę „Dzień gniewu”. Oprócz miejsc siedzących rozdano jeszcze dodatkowych 200 biletów.

1981 – W Seminarium, podczas wieczornej rekreacji, odbył się trening karate, który poprowadził Ryszard Łukawski, członek sekcji karate w Kielcach. Odbyła się też pokazowa walka karate Gościa z kl. Zbigniewem Dobkiem.

1982 – W Ołtarzewie, 14. alumnów przyjęło święcenia diakonatu z rąk Władysława Miziołka, warszawskiego bpa pomocniczego. Byli to: Wiktor Bąk, Jerzy Chwiej, Tadeusz Domański, Władysław Gajur, Bolesław Konewka, Zdzisław Krej, Marek Kujawski, Krzysztof Kulczycki, Zbigniew Lewandowski, Jacek Nowak, Jan Siwiec, Adam Sławiński, Jerzy Tusk i Tadeusz Wojda.

1989 – Ks. Witold Zdaniewicz otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego z zakresu nauk humanistycznych; odebrał go 28 listopada. W 1994 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego z nadania prezydenta Rzeczpospolitej Polski.

1992 – W Lęborku obok kościoła św. Jadwigi Śląskiej odsłonięto kamienny obelisk ku czci ks. Szczepana Gracza SAC (ponadto w 1991 nazwano w Lęborku ulicę (skwer) imieniem ks. Gracza), doktora weterynarii, działacza narodowo-społecznego, naczelnika Wydziału w Departamencie Weterynaryjnym Ministerstwa Rolnictwa, więźnia obozu Radogoszcz k. Łodzi.

Szczepan, zanim wstąpił do pallotynów i przyjął święcenia kapłańskie w 1940,  pracował od 1917 w Lęborku i jednocześnie podejmował akcję agitacyjną wśród ludności kaszubskiej na rzecz przyłączenia Pomorza do Polski, tworząc tajne oddziały Straży Ludowych lub Towarzystw Wojackich, Powiatową Radę Ludową w Lęborku, polskie rady ludowe w powiecie lęborskim, z którego delegowano go do Sejmu Dzielnicowego w Poznaniu, a tam wybrano go do prezydium. Został aresztowany 12 I 1919 i oskarżony za zorganizowanie 11 stycznia tr. polskiego wiecu w sali koncertowej Gatha w Lęborku. Był przetrzymywany najpierw w więzieniu w Lęborku, a potem do końca marca 1919 w Słupsku. Po zwolnieniu z więzienia, a przed rozprawą sądową zbiegł do Poznania.

1994 – Wspólnotę seminaryjną w Ołtarzewie odwiedzili księża prefekci z pallotyńskich prowincji i delegatur znajdujących się w Europie, odpowiedzialni za duszpasterstwo powołań.

1996 – Ks. prowincjał Czesław Parzyszek, w imieniu pallotyńskiej Prowincji Chrystusa Króla, zwrócił się do kard. Józefa Glempa z prośbą o erygowanie przy kościele w Ożarowie Mazowieckim Sanktuarium Miłosierdzia Bożego. W odpowiedzi na to Ksiądz Prymas przybył do Ożarowa Mazowieckiego 6 kwietnia 1997, w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, aby udzielić młodzieży sakramentu bierzmowania i ogłosić kościół w Ożarowie Archidiecezjalnym Sanktuarium Miłosierdzia Bożego.

1996 – Ks. Julian Warzecha uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.

1998 – Ks. Valentim Pizzolatto SAC, profesor z Seminarium w Santa Maria w Brazylii, wygłosił w Ołtarzewie, w ramach teologii moralnej, wykład dla kursów IV-V na temat: „Kościół w czasach św. Wincentego Pallottiego”. Na wykładzie obecny był ks. Kazimierz Czulak, radca generalny.

– Teatr seminaryjny w Ołtarzewie rozpoczął wystawiać sztukę jesienną pt. „Łazarz”. Oprawę muzyczną do tego spektaklu przygotował zespół seminaryjny „Jeremiasz”. Reżyserem spektaklu był kl. Jacek Wróbel, scenariusz ułożył kl. Jarosław Buchholz.

2004 – W Ołtarzewie, w Niedzielę Chrystusa Króla, patronalną uroczystość Prowincji Chrystusa Króla, Mszy św. przewodniczył i kazanie wygłosił bp Augustin Misago (+2012) z Gikongoro w Rwandzie. Na popołudniowym spotkaniu z mieszkańcami Seminarium opowiadał o pierwszych objawieniach prywatnych w Afryce w Kibeho, zatwierdzonych przez Kościół.

Objawienia w Kibeho trwały do 28 XI 1981 do 28 XI 1989. Z okazji zakończenia Roku Maryjnego, bp Jean Baptiste Gahamanyi z Butare, zatwierdził 15 VIII 1988 kult publiczny w miejscu objawień. 20 XI 1993, rok po wmurowaniu kamienia węgielnego pod Sanktuarium, biskup poświecił tymczasową kaplicę, urządzoną w jednej z sypialń uczennic szkoły.

29 VI 2001 objawienia zostały oficjalnie uznane przez Kościół (bp Augustin Misago, ordynariusz Gikongoro). Od 2003 w Sanktuarium Matki Bożej w Kibeho pracują pallotyni.

2015 – Instytut Pallottiego w Rzymie zorganizował w Centrum Duchowości pallotyńskiej „Wieczernik”, przy Via Giuseppe Ferrari, dzień studiów nad „Apostolicam actuositatem” („Soborowa nowość. 50 lat po zatwierdzeniu Dekretu o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem”). Wśród prelegentów był ks. Józef Kupka, dyrektor Instytutu św. Wincentego Pallottiego, który wystąpił z tematem konferencji: „Ślady myśli Pallottiego w Dekrecie Apostolicam actuositatem”.

Trzecią wersję soborowego Dekretu o apostolstwie świeckich przygotował ówczesny generał pallotynów, ks. Wilhelm Möhler. Po ogłoszeniu dekretu pap. Paweł VI pisał do Möhlera: „Wielkie zadanie, które św. Wincenty Pallotti powierzył do wykonania swoim synom, całkowicie zachowuje rolę i wartość. Owszem, bardziej niż kiedykolwiek, teraz właśnie objawia się piękno waszego zadania, jego przydatność i zgodność z potrzebami naszych czasów. Przecież Sobór Powszechny Watykański II uroczyście zachęcił ludzi świeckich, aby uświadomili sobie obowiązki, które z konieczności łączą się z ich chrześcijańskim powołaniem i wiarą. Tym bowiem sposobem najwyższy autorytet Soboru Kościoła zatwierdził to, co usilnie starał się urzeczywistnić wasz Prawodawca i Ojciec („Acta Apostolicae Sedis” 3/1965, s. 227).

2018 – Odbyły się uroczystości pogrzebowe s. Jadwigi Waszczeniuk, pallotynki z domu przy ul. Płońskiej, radnej prowincjalnej, delegatki na Kapituły Prowincjalne i Generalne, wychowawczyni junioratu. Msza św. pogrzebowa została odprawiona w kościele św. Józefa w Warszawie Ursusie (ul. Sosnkowskiego 34) o godz. 11:00. Mszy przewodniczył i kazanie wygłosił ks. Stanisław Omiotek SAC, kapelan pallotynek. Zmarła została pochowana w kwaterze pallotynek na cmentarzu parafii św. Józefa (ul. Ryżowa) w Warszawie Ursus-Solipce.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny