Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 22 czerwca

1986 – wcześnie rano, o godz. 7.30 – W ramach 150.lecia Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, kościół SS. Salvatore in Onda i dom generalny Pallotynów w Rzymie nawiedził pap. Jan Paweł II, modląc się przed sarkofagiem św. Wincentego Pallottiego.

W przemówieniu papież zaznaczył m.in.:
„Wincenty Pallotti pokazuje, że niemożliwym jest kochać Boga, nie kochając swojego bliźniego, że nie można prawdziwie kochać bliźniego, nie angażując się w jego lub jej wieczne zbawienie. Otwierając się na miłość Boga, św. Wincenty czcił go w sercu przez Ducha Świętego przynaglony miłością Chrystusa. Dążył bez wytchnienia do wiecznego zbawienia ludzkości. Ze zbawczej miłości Chrystusa narodziło się więc Apostolstwo Katolickie…

Przyszedłem odwiedzić to miejsce i tę wspólnotę, ponieważ moje osobiste dzieje były przeplatane licznymi i ważnymi spotkaniami z duchowymi synami świętego Wincentego Pallottiego. Wadowice, moje rodzinne miasto, są kolebką polskich pallotynów; moje z nimi kontakty były częste w okresie mej młodości, a szczególnie w czasie posługiwania kapłańskiego i biskupiego. Ponadto z tym miejscem i z tą wspólnotą łączy mnie jeszcze szczególniejszy motyw. Nie bez wzruszenia i wdzięczności pamiętam teraz ów daleki dzień roku 1946, kiedy to jako młody kapłan, przybywszy do Rzymu dla doskonalenia mych studiów na papieskich uczelniach, zostałem przyjęty przez tę wspólnotę. Jakkolwiek mój pobyt nie trwał tu zbyt długo [niecały miesiąc], okazał się jednak wystarczający, by nie zapomnieć już o tym klimacie braterskiej pogody, jakim tu mogłem oddychać.

Ale dzisiejsza moja wizyta ma jeszcze głębsze uzasadnienie, znajduje się w mym wielkim podziwie dla Osoby i dzieła Waszego Założyciela, w podziwie, który potęgował się w częstych kontaktach ze sławnym waszym współbratem, którego wspominam nie bez tęsknego żalu: z ojcem Wilhelmem Möhlerem, długoletnim przełożonym generalnym waszego Stowarzyszenia, a także członkiem Papieskiej Rady ds. Świeckich. W czasie Soboru Watykańskiego II pracowaliśmy razem nad tekstem „Dekretu o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem”, który zawiera uroczyste potwierdzenie trwałego znaczenia idei „Apostolstwa Katolickiego”, twórczo odkrytej i proklamowanej już w wieku ubiegłym przez Wincentego Pallottiego.

Dlatego wizyta moja ma być aktem wdzięczności dla waszego Założyciela, owego świętego kapłana rzymskiego, którego niezapomniany mój poprzednik Jan XXIII nazwał „mężem mądrym o wybitnej świętości, który w swoim czasie… przyniósł zaszczyt przyszłym pokoleniom tym, że przynależał do kleru pierwszej diecezji katolicyzmu… niezmordowany apostoł, kierownik sumień, budziciel świętego entuzjazmu, wspaniały w różnych poczynaniach” („Discorsi, Messagi, Colloqui V 1962-1963”, s. 56 i 60” – „Jan Paweł II. Orędzia, homilie, przemówienia do rodziny pallotyńskiej”, oprac. Jan Kupka, Ząbki 2007, s. 100-102).

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1815 – Kl. Wincenty Pallotti został zaliczony na Uniwersytecie Sapienza do prymusów wśród studentów filozofii (studiował tam filozofię w latach 1814-15).

1919 – W Wadowicach zmarł br. Stanisław Płaneta (ur. 1894 w Sufczynie, w parafii Dębno, w diecezji tarnowskiej), nowicjusz drugiego roku nowicjatu. Spoczął na cmentarzu parafialnym w Kleczy Dolnej. W X 2008 nastąpiło przeniesienie szczątków zmarłego na pallotyński cmentarz na Kopcu.
Podczas długiej choroby budował wszystkich współbraci swoją nadzwyczajną cierpliwością. „Długa i ciężka choroba w przeciągu przeszło trzech miesięcy wyczerpała wszystkie siły jego młodego organizmu. Dopiero ona pokazała nam, jak sumiennie i usilnie pracował ten młody nowicjusz nad uświęceniem swoim, jak dalece on kochał Jezusa ukrzyżowanego. […] Na kilka dni przed śmiercią powiedział: »Gdy będę w niebie, będę się modlił za was wszystkich, nie zapomnę o was«. Oto człowiek, który w krótkim czasie dokonał wiele” (ks. Albin Łukiewski).

1924 – Niedziela w Oktawie Bożego Ciała. Na Kopcu Mszę św. celebrował ks. superior Alojzy Majewski. Podczas Mszy chór wykonywał „Missa coronata” Stichle’go. W ogrodzie odbyła się procesja do czterech ołtarzy, przygotowanych przez: kleryków profesów, kleryków nowicjuszy, braci i humanistów.
Wieczorem odbyła się akademia ku czci św. Alojzego. Program jej wyglądał następująco: pieśń (piano i dwoje skrzypiec), potem przypomnienie historii życia św. Alojzego, następnie życzenia ks. rektora Wojciecha Turowskiego, który „wyraził publicznie, w imieniu wszystkich, uznanie x. Superiorowi Majewskiemu, za jego długoletnią pracę i poświęcenie oraz oświadczył, że wszyscy gotowi są wzorować się na przykładzie tak wspaniałomyślnego ofiarowania swej osoby dla służby Bogu i Zgromadzenia”. Ks. Majewski „podziękował za to zawierzenie i wyraził [się, by] każdy naśladując św. Alojzego, stał się dobrym i świętym kapłanem lub bratem” (z kroniki domu).

1935 – Po zakończeniu studiów teologicznych w Sucharach, w Ołtarzewie zamieszkał ks. Alfons Pellowski.

1936 – Ks. Augustyn Rolbiecki rozpoczął dwumiesięczne zastępstwo księdza przy kościele w Tworkach.

1955 – W Ołtarzewie profesję wieczną na ręce ks. prowincjała Stanisława Czapli złożyli klerycy: Franciszek Gal, Henryk Grela, Stanisław Jurkowski, Jakub Krzyszczuk, Józef Lesiak, Władysław Liberek, Krzysztof Margasiński, Józef Matyka, Włodzimierz Mozolewski, Czesław Ramusiewicz, Józef Sadzik, Ludwik Skuza, Kazimierz Szela, Janusz Świderski, Piotr Taras, Stanisław Zyglewicz.

1956 – Ks. Tomasz Bielski uwieńczył studia dogmatyki (później apologetyki) na Wydziale Teologii KUL stopniem magistra teologii, który uzyskał tego dnia na podstawie pracy magisterskiej: „Dzieje świata w historiozoficznym ich ujęciu przez Włodzimierza Siergiejewicza Sołowjewa” (Lublin 1956).

1957 – W Ołtarzewie, święcenia kapłańskie z rąk Stefana kard. Wyszyńskiego, przyjęli diakoni: Marian Bartos (+2001), Marian Dziczek (+2017), Roman Dzwonkowski, Stanisław Kaźmierczak (w diecezji, +2004), Kazimierz Konkol (wystąpił), Jakub Krzyszczuk (+1976), Józef Lesiak (+1999), Władysław Liberek (+1975), Tadeusz Madoń, Alojzy Mańczak (wystąpił), Krzysztof Margasiński (+2012), Włodzimierz Mozolewski (+2016), Leon Niechoj (+2011), Alojzy Orszulik (bp senior łowicki +2019), Edmund Ossowski (+1990), Stanisław Piaskowy (+2002), Jerzy Romanowicz (+1992), Klemens Rusin (+2013), Józef Sadzik (+1980), Władysław Stasiak, Józef Szczepański, Roman Tarka (w diecezji, +1997), Stanisław Wojtyła (+2015), Stanisław Zyglewicz (+2016).
Ksiądz Kardynał wygłosił do neoprezbiterów przemówienie, które zostało utrwalone na taśmie. Mówił o powołaniu, o obowiązkach nowo wyświęconych kapłanów, wreszcie o prawach wiernych, jakie mają w stosunku do swoich duszpasterzy. „Kapłan, to bochen chleba, z którego każdy głodny może sobie ukroić tyle, ile zechce”. W zakończeniu powierzył nowo wyświęconych opiece Królowej Apostołów.
Zaraz po święceniach neoprezbiterzy rozjechali się do swoich rodzinnych parafii. W Ołtarzewie pozostał jedynie ks. Jerzy Romanowicz, który pierwszą Mszę św. odprawił w kościele seminaryjnym.

1966 – W Bardzie Śląskim zmarł ks. Władysław Baumgart (ur. 1897 w Świekatowie k. Świecia, w diecezji chełmińskiej), profesor łaciny i dyrektor Collegium Marianum, rekolekcjonista. Był bardzo lubiany przez wszystkich ze względu na swój optymizm i pogodę ducha. Zawsze chętnie niósł braterską pomoc i udzielał życzliwej rady. Miał szczere usposobienie i prawy charakter. Chociaż przez wiele lat przebywał jako kapelan poza domami Stowarzyszenia, to jednak często odwiedzał pallotyńskie domy i interesował się pracą oraz osiągnięciami prowincji.

1967 – W dniach 22-24 czerwca przełożony generalny ks. Wilhelm Möhler odbył wizytację kanoniczną domu w Gdańsku przy ul. Elżbietańskiej.

1969 – W Chełmnie zmarł ks. Wincenty Stolz (ur. 1901 w Zblewie, w diecezji chełmińskiej), ekonom regii polskiej, duszpasterz Polonii w Urugwaju i Francji, redaktor czasopism, członek Regii Miłosierdzia Bożego 1946-67, radca i ekonom tej regii.
W 1967, po ciężkiej chorobie zapragnął powrócić do Polski, na co otrzymał zgodę. Na początku 1968 został włączony do polskiej prowincji i skierowany do Chełmna. Niedługo cieszył się pobytem w kraju. Zaledwie zdążył odwiedzić krewnych i przybyć do miejsca skierowania, a już wkrótce po przybyciu nastąpił wylew krwi do mózgu i częściowy paraliż. Taki stan trwał przez ponad rok, z czego 10 miesięcy przeleżał w szpitalu w Świeciu n. Wisłą, a resztę (6 i pół miesiąca) w domu chełmińskim; nie odprawiał wówczas Mszy. W ostatnich dniach życia doszło do tego zapalenie płuc, którego organizm już nie przezwyciężył.
Odznaczał się pracowitością i sumiennością oraz wielkim przywiązaniem do Stowarzyszenia.

1971 – Ks. Antoni Pęksa został zwolniony z funkcji wikariusza parafii w Ksawerowie k. Łodzi i przeznaczony ponownie do duszpasterstwa przy kościele Urszulanek Szarych w Łodzi (był tam w latach 1968-69); 3 miesiące później z powodu choroby ks. Jerzego Romanowicza, proboszcza w Czarnej, został tam skierowany na zastępstwo. Następnie na własną prośbę został dekretem prowincjała z 2 III 1972 przeniesiony do pracy duszpasterskiej w Szczecinie.

1972 – Ołtarzew odwiedził ks. Julian Humeński (+1994), generalny dziekan Wojska Polskiego.

1975 – Ołtarzew ponownie odwiedził ks. Nicholas Gorman, generał Stowarzyszenia. Po obiedzie spotkał się z księżmi.

1977 – Po kursie językowym w Brukseli powrócili na miesiąc do Polski: ks. Zenon Bazan i ks. Henryk Cabała.
– Na trzy miesiące do USA wyleciał ks. Kazimierz Parzyszek, wykładowca filozofii i lektor języka francuskiego w Ołtarzewie. Podczas wakacji udzielał się tam w pracy duszpasterskiej. Dokładnie rok później wyjechał na dłuższy wyjazd, celem napisania pracy habilitacyjnej i do pracy duszpasterskiej w parafii Manville.

1980 – Gośćmi Seminarium w Ołtarzewie była rodzina Müller z RFN, znajomi ks. rektora Romana Foryckiego.

1982 – Jubileusz 25-lecia święceń kapłańskich przeżywał w Seminarium ks. Alojzy Orszulik. Mszy św. koncelebrowanej przewodniczył bp Bronisław Dąbrowski, sekretarz Episkopatu Polski. Odczytał on życzenia jubileuszowe od Ojca Świętego Jana Pawła II i prymasa Józefa Glempa.

1991 – Rektorem domu w Yamoussoukro na Wybrzeżu Kości Słoniowej został mianowany ks. Antoni Myjak. Objął rektorstwo 1 VII. Pozostał członkiem Regii Świętej Rodziny w Rwandzie.

1993 – W Regii Miłosierdzia Bożego ks. Stanisław Ryś został kierownikiem Sekretariatu Zarządu Regii, sekretarzem superiora, odpowiedzialnym za archiwum regii, pracownikiem administracji miesięcznika „Nasza Rodzina” oraz członkiem zespołu redakcyjnego „Biuletyn Miłosierdzia Bożego” (ks. Jan Kostkiewicz i ks. Eugeniusz Małachwiejczyk).
Ks. Eugeniusz Małachwiejczyk został mianowany administratorem Regi Miłosierdzia Bożego, a ks. Jan Kostkiewicz objął funkcję sekretarza Rady Regionalnej.

2007 – Złoty jubileusz kapłaństwa obchodzili w kościele seminaryjnym w Ołtarzewie kapłani wyświęceni 22 VI 1957. Mszy tej przewodniczył i kazanie wygłosił jeden z jubilatów, bp Alojzy Orszulik. Na ten dzień został wydany tomik poezji ks. Włodzimierza Mozolewskiego zatytułowany: „Czwartego listopada. 《Totus tuus》”, który otrzymali wszyscy uczestnicy tej uroczystości.

2014 – W Chełmnie zmarł br. Bolesław Gawryś (ur. 1929 w Mościskach, w parafii Chorzelów, w diecezji tarnowskiej). Do Stowarzyszenia wstąpił 16 I 1957 w Ołtarzewie. Do 1960 posługiwał w Ołtarzewie, od 8 IV tego roku w Ząbkowicach Śląskich, od 16 X 1963 w Częstochowie, od 10 III 1966 w Wałbrzychu, od 20 IX 1966 w Częstochowie, od 1 XII 1975 w Zakopanem, w latach 1981-82 w Hodyszewie i od 15 X 1982 w Chełmnie. We wszystkich tych placówkach był do dyspozycji rektora wspólnoty, za wyjątkiem Częstochowy, gdzie pracował w ogrodzie. W 1976 poprosił przełożonych o wysłanie go na katechetyczny kurs i zgłosił swoją gotowość podjęcia pracy na misjach w Rwandzie lub Związku Radzieckim. Swoją prośbę o wyjazd do pracy w Związku Radzieckim ponowił jeszcze w 1989.

2016 – W dniach 22 VI – 14 VII odbyła się w Rzymie XX Kapituła Generalna Sióstr Misjonarek Apostolstwa Katolickiego. Kapituła miała następujący temat: „Powstań: Spotkaj Chrystusa, bądź świadkiem radości na świecie”. Uczestniczyło w niej 30 sióstr pochodzących z 18 krajów.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny