Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 25 marca

1927 – Dzięki bpowi Stanisławowi Gallowi pallotyni nabyli na Pradze kościół pomariawicki przy ul. Skaryszewskiej 12.

Świątynię zbudował carski rząd mariawitom na początku XX w. (parafia mariawicka od 1908). W I 1920 bp Jan Michał Kowalski ze Starokatolickiego Kościoła Mariawitów, nie znajdując poparcia ludności i nie mając wystarczających środków finansowych, zdecydował sprzedać swój kościół pw. Przenajświętszego Sakramentu przy ul. Skaryszewskiej 12 w Warszawie p. Szulcowi, bliżej nieznanemu protestantowi. Nowy nabywca umieścił w kościele skład materiałów budowlanych. Wkrótce w Kurii Warszawskiej powstał plan wykupienia kościoła i zorganizowania przy nim duszpasterstwa dla zaniedbanej religijnie ludności Pragi. Ponieważ pallotyni szukali wtedy miejsca w Warszawie, bp Stanisław Gall zaproponował Stowarzyszeniu kupno posesji.

25 III 1927 nabyto kościół i plac 2100 metrów kwadratowych, a w lipcu dokupiono drugi plac 2500 metrów kwadratowych. W momencie nabycia kościół miał w swoich murach trzy pokoje mieszkalne za prezbiterium i zakrystię. Po odrestaurowaniu poświęcił go bp Gall 30 IV 1927 pw. Chrystusa Króla i oddał pallotynom do pracy duszpasterskiej. W przyszłości miała tu powstać drukarnia, centrala dla czasopism pallotyńskich i centrala Zarządu Prowincjalnego. Pierwszym rektorem praskiego domu został ks. Tomasz Mącior, wcześniej rektor przy ul. Chełmskiej w Warszawie. Na Pradze zamieszkał 29 IV 1927.

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1838 – Ks. Wincenty Pallotti przejął dom w Rzymie, przy via Sant’Agata de’Goti, obecnie pod nazwą Collegio Fuccioli. W czerwcu otworzył tam tzw. Pobożny Dom („Pia Casa”).

1924 – wtorek – W Wadowicach na Kopcu tego dnia był porządek niedzielny. Sumę o godz. 8:15 celebrował ks. Augustyn Rolbiecki, a asystowali mu klerycy: Franciszek Wardowski i Józef Chudziński.

1928 – Ks. kanonik Michalski z Warszawy, w towarzystwie ks. superiora Wojciecha Turowskiego SAC, poświęcił o godz. 10:00 kaplicę publiczną w parku ołtarzewskim. Następnie odprawił Mszę św. i wygłosił okolicznościowe kazanie. Oprawę muzyczną liturgii zapewnili klerycy pallotyńscy. We Mszy św. uczestniczyła duża liczba wiernych, a kaplica mogła pomieścić zaledwie połowę osób obecnych w tym wydarzeniu. Ks. rektor Franciszek Kilian SAC podjął obiadem ks. kanonika Michalskiego, Komitet Budowy Kaplicy i zaproszonych gości (ok. 30 osób).
Fotografie zob. w oddzielnym poście

1933 – Ks. Alfons Męcikowski, rektor Ołtarzewa, wyjechał do Łomży, by prowadzić tam trzydniowe rekolekcje.

1933 – W Gdańsku zmarł ks. Josef Jost (ur. 1902 w Diefflen, w okręgu Saary), duszpasterz młodzieży, z niemieckiej Prowincji Trójcy Świętej. W krótkim czasie swego życia zdobył wielki szacunek i ogromną sympatię u ludzi. Wszyscy podkreślali głębię duchową jego kazań, która zapadała głęboko w serca słuchaczy. Świadczyło to o wielkiej dojrzałości duchowej ks. Josefa, a jego prośba o skromny pogrzeb jeszcze dobitnie podkreśla cnotę pokory. Był człowiekiem zawsze skromnym, skorym do pomocy, ciepłym, serdecznym i rozmodlonym.
Został pochowany na cmentarzu katolickim pw. św. Józefa i św. Brygidy przy Wielkiej Alei (Alei Zwycięstwa; obecnie tereny zielone parku Akademickiego). W pogrzebie uczestniczyły sztandary wspólnot młodzieżowych, urzędników i wielu innych grup religijnych i zawodów (razem 35 sztandarów), duchowni i współbracia (16) oraz wielkie tłumy ludności z różnych dzielnic miasta (ok. 3000 uczestników).

1934 – Po odśpiewaniu Gorzkich Żali rozpoczęły się rekolekcje wielkopostne w Ołtarzewie, które głosił ks. rektor Alfons Męcikowski.
– SMPŻ urządziła w sali przy kaplicy parkowej w Ołtarzewie akademię z okazji Roku Jubileuszu 1900-lecia Odkupienia Świata.

1937 – Ks. Józef Kotlęga dopłynął w Wielki Czwartek 25 III do celu podróży, do Montevideo w Urugwaju. Został kapelanem sióstr oraz szpitala gruźliczego. Oprócz tych obowiązków, wygłaszał miesięczne konferencje dla pielęgniarek i chorych w leprozorium. W Urugwaju pracował w latach 1937-69.

1937 – W Ołtarzewie, w kaplicy parkowej Mszę św. w Wielki Czwartek celebrował ks. Stanisław Wierzbica, rektor domu. Ciemnicę urządzono w zakrystii. Do spowiedzi było tego dnia wiele osób.

1938 – W Limburgu ks. Augustyn Urban przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Antoniusa Hilfricha, ordynariusza tego miejsca. Ostatni rok teologii odbywał w Ołtarzewie, jako neoprezbiter, gdyż jego niemiecki prowincjał Johannes Baumann (†1977) przeznaczył go do pracy wśród Polaków na Śląsku Opolskim. Jego stałą siedzibą od wiosny 1939 był dom w Kietrzu (Katscher), gdzie działał następnie jako profesor gimnazjum. Uczył tu języka niemieckiego i angielskiego, matematyki i przyrody do 1940, kiedy hitlerowcy odebrali dom pallotynom.
Jubileusz 50-lecia kapłaństwa przeżył 25 III 1988 w Ząbkowicach Śląskich, a 11 VI w Ołtarzewie, razem z kolegami kursowymi. Od tego wydarzenia nastąpiło pogorszenie stanu jego zdrowia. Zmarł 30 I 1989.

1938 – Gościem domu ołtarzewskiego był ks. prowincjał Jan Maćkowski i ks. ekonom prowincjalny Albin Łukiewski. Klerycy nie mieli zajęć, pracowali przy budowie nowego domu.

1939 – Ks. Stanisław Szulmiński wyjechał na misje ludowe na wschód Polski. Powrócił do Ołtarzewa po trzech tygodniach.

1940 – Br. Ignacy Forycki powrócił z przymusowych robót w Riesenburg-Freistadt do swej miejscowości rodzinnej w Krzywosądowie Kościelnym, w parafii Kuczków, w archidiecezji gnieźnieńskiej. We IX 1939 br. Forycki został w Garwolinie aresztowany przez Niemców i jako tłumacz został wywieziony do Królewca, a następnie do Riesenburg-Freistadt.
W Krzywosądowie pracował jako robotnik fizyczny, najpierw przez 2 lata budując drogę Jarocin – Ostrów Wielkopolski (prowadził walec parowy do uciskania kamieni), a następnie do końca wojny u gospodarza niemieckiego Baldoka jako administrator (Treuhänder).

1943 – Kapelan wojskowy Heinrich Kreutzberg odnalazł na cmentarzu w Brandenburg-Görden k. Berlina grób ks. Franza Reinischa (II działka, nr 35), austriackiego pallotyna i członka Ruchu Szensztackiego, męczennika sumienia, symbolu oporu przeciwko nazizmowi – odmówił złożenia przysięgi Hitlerowi i został ścięty w więzieniu Brandenburg-Görden. Jego zwłoki zostały spalone w krematorium, a prochy pochowano na pobliskim cmentarzu. Po zakończeniu wojny pewien pallotyn zabrał urnę z prochami do Spandau, a stąd inny przewiózł ją do Limburga, a stamtąd 30 IV 1945 do Szensztatu. Od 1 V 1945 do 17 X 1946 pozostawały w domu centralnym Ruchu Apostolskiego w Szensztacie. Po tym okresie, razem ze szczątkami ks. Alberta Eise (†3 IX 1942 w Dachau), umieszczono je na cmentarzu przy Prasanktuarium.

1948 – Ks. prowincjał Stanisław Czapla w asyście ks. radcy prowincjalnego Józefa Wróbla i ks. Władysława Baumgarta celebrował uroczystą Mszę św. wielkoczwartkową w kaplicy Stowarzyszenia w Ołtarzewie.

1948 – Gdańska Caritas Academica zorganizowała „dla chorych i zdrowych” w klinikach Akademii Lekarskiej akcję pt. „Śmiech to zdrowie”.

1949 – Z Suchar przybył do Ołtarzewa br. Ptasiński do pracy w ogrodnictwie, a br. Józef Zieliński zastąpił br. Józefa Zawidzkiego w piekarni.

1950 – Klerycy: Stefan Bajda, Tomasz Bielski, Bogdan Boniewicz, Zygmunt Kowalczyk i Bronisław Liedke, otrzymali z rąk bpa Zygmunta Choromańskiego dwa pierwsze święcenia.

1962 – W Osny odbyły się obłóczyny br. Wincentego Gałązki. Sutannę wręczył mu ks. superior Alojzy Misiak. Były to ostatnie obłóczyny w Regii Miłosierdzia Bożego do IX 1979.

1964 – W szpitalu Laennec w Paryżu zmarł ks. Henryk Kronkowski, Krąkowski (ur. 1884 w Martynowie, w archidiecezji mohylewskiej, w guberni tambowskiej, w Rosji), generał armii rosyjskiej i „białych”, nauczyciel, duszpasterz we Francji.
Ksiądz Kronkowski miał duże nabożeństwo do Chrystusa Miłosiernego, Anioła Stróża, ale szczególnie czcił Matkę Bożą. O swojej czci do Maryi tak mówił: „Pamiętam, szliśmy kiedyś do ataku pod huraganowym ogniem artylerii i broni ręcznej. To było prawdziwe piekło. […] W pewnej chwili zdałem sobie sprawę, że nie wyjdziemy żywi z tej bitwy. Szliśmy na pewną śmierć. I wtedy z głębi duszy wyrwało mi się jakby wołanie, jakby prośba: »Panno Przeczysta!«. Uratowała mnie. Miałem do Niej ogromną wdzięczność i zacząłem Jej ufać. Zdarzało się, że kiedy znów byłem w tarapatach bez wyjścia, mówiłem: »Panno Przeczysta«, a Ona opiekowała się mną wtedy jak krnąbrnym chłopakiem. Dziś wiem, że wszystko Jej zawdzięczam i swojemu Aniołowi Stróżowi – ale wtedy, to ot tak, aby tylko przeżyć i wyjść cało. […] w życiu, jak się zwraca do Miłosiernej Matki o pomoc, to Ona nie opuści nigdy. Tylko trzeba [przyjść] do Niej jak do Matki i kochać, i ufać, i słuchać. Ona jest naprawdę bardzo dobra, a że nieraz skórę przetrzepie, to tak i trzeba, bo jesteśmy gorsi od nieposłusznych dzieciaków. Mówię jako stary już człowiek, który dużo widział, a i z własnego doświadczenia też. I nigdy nie jest się samym – bo zawsze czuwa Anioł Stróż. To wielki przyjaciel” (ks. Alojzy Misiak).

1966 – Alumni w Ołtarzewie przygotowani przez ojca duchownego ks. Bogdana Boniewicza oddali się w macierzyńską opiekę NMP Królowej Polski.

1971 – Ks. Roman Dzwonkowski, rektor Ołtarzewa, wyjechał do Gdańska z wykładami dla Studium Pastoralnego.

1972 – Br. Piotr Kasprzak został przeniesiony z Poznania do gdańskiego domu przy ul. Elżbietańskiej 1. Tu w 1986 obchodził 50-lecie profesji w Stowarzyszeniu. Na obrazku wypisał sobie słowa Psalmu 85: „Będę Cię chwalił, Panie, mój Boże, z całego serca mojego i na wieki będę sławił Twoje Imię, bo wielkie było dla mnie Twoje miłosierdzie” oraz znane słowa: „Jezu, ufam Tobie”, które oddawały to, co przeżywał i czemu służył na każdym etapie pracy. Wspólnocie elżbietańskiej poświęcił się do końca życia, prowadząc administrację współpracowników Stowarzyszenia. Zmarł nagle 15 XII 1988.

1972 – W Paryżu, na Surcouf, w sali-kaplicy został założony sufit. Jan Lebenstein (+1999) rozpoczął pracę nad witrażami przedstawiającymi apokalipsę. Był ich projektantem i wykonawcą.

1972 – Tego dnia rekolekcje rozpoczęli: ks. Lucjan Balter – dla inteligencji Radomia, ks. Paweł Góralczyk – dla młodzieży z pallotyńskiej parafii w Radomiu i ksiądz Henryk Kazaniecki – dka młodzieży w parafii Józefów k. Warszawy.

1973 – W Warszawie, w kościele Chrystusa Króla przy ul. Skaryszewskiej, uroczyście pożegnano ks. Czesława Zająca, misjonarza wyjeżdżającego do pracy w Brazylii.
Tego dnia na wszystkich Mszach kazania wygłaszał ks. prowincjał Józef Dąbrowski na temat „Polonia w Brazylii i misja kapłanów”. O godz. 12:30 Mszę św. odprawił ks. Czesław Zając wraz z koncelebrującymi kolegami kursowymi: ks. Stanisławem Świerczkiem, ks. Romanem Foryckim, ks. Tadeuszem Duszą, ks. Tadeuszem Okręglickim, ks. Franciszkiem Mąkinią i ks. Janem Kudłacikiem z Kielc. Na zakończenie Mszy św. pożegnał misjonarza w imieniu domu i parafii ks. rektor ks. Stanisław Świerczek, a następnie przedstawiciele: dzieci, młodzieży, kółek różańcowych i asysty kościelnej.

1973 – Regia Miłosierdzia Bożego przyjęła kandydata na kleryka p. Charlesa Boldiniego, Włocha z pochodzenia. Odbył on nowicjat w Polsce.

1975 – Weszły w życie Statuty polskiej Prowincji Chrystusa Króla.

1977 – Rano do Rzymu odleciał ks. Franciszek Bogdan. Z polecenia ks. Generała Stowarzyszenia miał przygotować Zebranie Generalne (24 października rozpoczęło się XIV. Zebranie Generalne). Na lotnisku pożegnał go ks. rektor Jan Korycki.
– Rada Prowincjalna odbyła swoje zebranie w gmachu Seminarium.

1977 – W Zamartem (diecezja pelplińska) zmarł ks. Antoni Purol (ur. 1894 w Dębłowie, w parafii Modliszewko, w archidiecezji gnieźnieńskiej), pallotyn do 1946, a następnie w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Od 1945 pracował w Jesionowie (pow. Pyrzyce), od 1947 w Trzcinnej (pow. Myślibórz), w latach 1952-55 sprawował urząd proboszcza w Toporowie (k. Świebodzina). W 1959 przebywał już poza diecezją w Pieszycach, a w 1969 był w Zamartem. Tam też został pochowany na cmentarzu zakonnym Karmelitów Bosych.

1979 – Ks. wiceprowincjał Jan Pałyga dokonał w Ołtarzewie wprowadzenia alumnów z kursu III. i IV. w posługę lektora i akolity; przewodniczył Mszy św. i wygłosił Słowo Boże.

1980 – W Helsingborgu w Szewcji, odbyły się uroczystości pogrzebowe ks. Franciszka Bobrowskiego, profesora Collegium Josephianum, duszpasterza we Francji, więźnia obozów w Compiègne, Sachsenhausen i Bergen-Belsen, duszpasterza polonijnego w Szwecji. Mszy koncelebrowanej przewodniczył w asyście 26 księży i prałata Czesława Chmielewskiego, rektora PMK w Szwecji, bp sztokholmski Hubert Brandenburg (†2009). We mszy wzięli udział m.in. więźniowie niemieckich obozów koncentracyjnych z różnych stron Szwecji, konwertyci szwedzcy, których ks. Bobrowski przyjmował do Kościoła katolickiego, polskie siostry służebniczki z Helsingborga, Oskarströmu i Kopenhagi, oraz pasjonistki z Växjö i elżbietanki z Malmö. Kazanie w języku szwedzkim wygłosił ks. Chrystian Soll, oblat rodem ze Śląska i były wikariusz ks. Bobrowskiego; równocześnie w języku polskim zwrócił się do rodziny zmarłego. Nad grobem przemawiał w języku niemieckim ks. Stefan Treuchel, dziękując w imieniu Stowarzyszenia rodzinie zmarłego, biskupowi i wszystkim obecnym za udział w pogrzebie. Z kolei mecenas Bożysław Kurowski (†2006) w imieniu byłych więźniów hitlerowskich w języku szwedzkim przedstawił męczeństwo i pracę duszpasterską zmarłego w obozie koncentracyjnym (publikowane były w „Katolsk Kyrkotidning”, oficjalnym organie Kościoła szwedzkiego). Jego szczątki spoczęły na miejscowym cmentarzu.

1981 – W Ostrołęce Wojciechowicach została utworzona parafia. Pierwszym proboszczem został ks. Antoni Pęksa. Zgodnie z umową pomiędzy bpem Mikołajem Sasinowskim a ks. prowincjałem Henrykiem Kietlińskim, zawartą 1 IV 1981 parafia została powierzona na stałe Stowarzyszeniu. Dom Stowarzyszenia został erygowany tam w momencie przybycia do Ostrołęki ks. Mieczysława Ziomkowskiego, czyli w 1974. Był on remontowany i powiększany. Jednocześnie ks. Peksa starał się o pozwolenie na budowę domu katechetycznego, które otrzymał w VI 1983.

1984 – W Ołtarzewie bp Władysław Miziołek udzielił święceń diakonatu klerykom: Tadeuszowi Machlarzowi i Ryszardowi Karbownikowi.

1987 – Od tego dnia sprawowanie rządów w Polskiej Prowincji rozpoczęła Rada Prowincjalna w następującym składzie: ks. Czesław Parzyszek, prowincjał, ks. Henryk Kietliński wiceprowincjał oraz radcy prowincjonalni – ks. Stanisław Gawryło, ks. Stanisław Kuraciński i ks. Roman Tkacz. Kadencja ta trwała do 24 marca 1990.

1992 – Stolica Apostolska mocą bulli pap. Jana Pawła II „Totus Tuus Poloniae Populus” erygowała 8 nowych metropolii i 13 diecezji. Jednym z biskupów nowo utworzonej diecezji łowickiej został mianowany ks. Alojzy Orszulik, dotychczasowy biskup pomocniczy w Siedlcach, zastępca sekretarza Episkopatu Polski, rzecznik prasowy Episkopatu Polski i profesor prawa kanonicznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Ołtarzewie.

1993 – W Polsce powstały dwie niezależne od siebie prowincje Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego: Chrystusa Króla i Zwiastowania Pańskiego. Zgodnie z dekretem Rady Generalnej, po procesie wyborczym ukonstytuowały się nowe Rady Prowincjalne w obydwóch Prowincjach:
– Prowincja Zwiastowania Pańskiego: ks. Lesław Gwarek – prowincjał, ks. Wojciech Pietrzak – pierwszy radca oraz radcy: ks. Zbigniew Stanek, ks. Zbigniew Sareło i ks. Jacek Nowak. Uroczystość Zwiastowania Pańskiego stała się uroczystością patronalną Prowincji Zwiastowania Pańskiego.
– Prowincja Chrystusa Króla: ks. Mieczysław Olech – prowincjał, ks. Czesław Parzyszek – pierwszy radca oraz radcy: ks. Józef Ciupak, ks. Bogusław Szpakowski i ks. Marian Kowalczyk.

1994 – Ukazał się pierwszy numer czasopisma „Apostoł Miłosierdzia Bożego”.

1996 – Wybrana Rada Regionalna Regii Miłosierdzia Bożego przejęła urzędowanie (27 II zatwierdzona przez Radę Generalną). Tworzyli ją: ks. Zenon Modzelewski – superior, ks. Marian Faleńczyk – I radca i ks. Leszek Woroniecki – drugi radca. Ks. superior Zenon Modzelewski zmarł nagle 30 V 1996.

1996 – Uchwałą Rady Miasta Stołecznego Warszawy główna aleja w parku Marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza na Solcu – między al. Na Skarpie przy placu Trzech Krzyży a Wisłostradą – otrzymała imię: Aleja Księdza Józefa Stanka. W pobliżu męczeńskiej śmierci ks. Józefa powstał też pomnik upamiętniający jego egzekucję. Wszystkie te inicjatywy wyszły od Ryszarda Czugajewskiego, architekta i pisarza, animatora sprawy beatyfikacyjnej Stanka, ofiarnego współpracownika i przyjaciela pallotynów.

1996 – Koncert Barbary Strzeleckiej (wirginał) i Małgorzaty Kopczyńskiej-Dakowskiej (wiolonczela) uświetnił uroczystość Zwiastowania Pańskiego w Ołtarzewie.

1998 – W Ołtarzewie uroczystej liturgii przewodniczył ojciec duchowny Seminarium, ks. Marian Sobczyk.
– Zbiory Biblioteki seminaryjnej powiększyły się o pergaminowy zwój żydowskiej Tory, ofiarowanej przez p. Izabellę Michotek. Tora ocalała z pacyfikowanego podczas II wojny światowej Getta Warszawskiego.

1999 – Ks. Tomasz Skibiński został nowym przełożonym prowincjalnym. W skład Rady Prowincjalnej weszli: ks. Wojciech Pietrzak – I radca oraz radcy – ks. Jacek Nowak, ks. Zbigniew Rembisz i ks. Adam Golec. Pełniącym obowiązki sekretarza prowincjalnego został ks. Piotr Marek, a administratorem prowincjalnym ks. Edward Szram.

1999 – Do Keshero w Kongo przybył m.in. ks. Jerzy Kożuch. Nadzorował on budowę Pallotyńskiego Centrum Formacji; jego zasługą było również zagospodarowanie terenu wokół Centrum, który przybliża biblijny obraz raju.

2000 – Prowincja Zwiastowania Pańskiego odbyła jubileuszową pielgrzymkę do Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Częstochowie.

2002 – W Ołtarzewie zmarł br. Tomasz Całka (ur. 1914 w Nowym Kamieniu, w parafii Kamień, w diecezji przemyskiej). Był człowiekiem modlitwy. Nigdy nie opuścił modlitw wspólnotowych. Zawsze przychodził wcześniej do kaplicy, aby się modlić. Z głęboką wiarą przeżywał Najświętszą Ofiarę. Kiedy w ostatnim czasie jego pokój mieszkalny był w pobliżu kaplicy domowej, szedł do niej bardzo często na modlitwę i uczestniczył we mszy sprawowanej przez księży. Ilekroć zapaliło się w niej światło, br. Tomasz wiedział, że wkrótce będzie odprawiana msza. Wiele czasu poświęcał na wsłuchiwanie się w głos Radia Maryja. Codziennie po obiedzie odprawiał drogę krzyżową. Cenił sobie nabożeństwa do miłosierdzia Bożego i Matki Najświętszej.
Podobnie jak jego brat Antoni (+1998), br. Tomasz był człowiekiem prostym, wrażliwym i otwartym, a przy tym zwyczajnym, dobrym i oddanym. Można go nazwać żywicielem seminarium. To dzięki jego ogromnej i ofiarnej pracy mogło ono sprawnie funkcjonować.

2003 – Pojawiły się problemy prawne i finansowe związane z realizacją planu budowy domu dla osób starszych z obsługą lekarską (MAPAD) w Osny oraz z zamkniętą od 1999 drukarnią w Osny.

2011 – Przełożonym prowincjalnym Prowincji Zwiastowania Pańskiego został ks. Adrian Galbas. Członkami Rady Prowincjalnej zostali: ks. Lesław Gwarek – I radca oraz radcy – ks. Zbigniew Rembisz, ks. Jan Łuczak, ks. Adam Kamizela. Sekretarzem prowincjalnym został ks. Andrzej Śliwka, a administratorem prowincjalnym ks. Piotr Hubert Jankowski.

2011 – W Keshero, w Kongo, dla potrzeb Pallotyńskiego Centrum Formacji został otwarty nowy dom „Betania”. Poświęcenia budynku dokonał bp Théophile Kaboyi, ordynariusz diecezji Goma. Tego dnia poświęcono również nowo zbudowany Seminaryjny Dom Formacyjny św. Wincentego Pallottiego.

2012 – Prowincja Zwiastowania Pańskiego erygowała wspólnotę w Edynburgu w Szkocji. Pierwszym rektorem został ks. Jerzy Suszko.

2013 – Ks. Marian Faleńczyk został mianowany rektorem domu Stowarzyszeniu w Arcueil (płd. Paryż).

2013 – Ks. Adam Dobek przeszedł z Regii Miłosierdzia Bożego do diecezji Cambrai.

2014 – W Radešinskiej Svratce (Czechy), mons. Karol Orlita, wikariusz sądu biskupiego w Brnie i egzorcysta, dokonał poświęcenia kaplicy domowej. Kaplica dedykowana została Królowej Apostołów i mieści się na parterze plebani parafialnej. Służy miejscowej wspólnocie, jest miejscem modlitwy o uwolnienie (egzorcyzmy) i miejscem spotkań i modlitw duszpasterskich. Powstała dzięki funduszom Kurii Biskupiej w Brnie, miejscowej parafii i wspólnocie pallotyńskiej. W głównym ołtarzu kaplicy jest obraz Królowej Apostołów, po jego lewej stronie znajduje się tabernakulum, natomiast po prawej – ołtarz Słowa Bożego. Kaplica może pomieścić maksymalnie 15 osób.

2017 – W uroczystość Zwiastowania Pańskiego rozpoczęła kadencję nowa Rada Prowincjalna Prowincji Chrystusa Króla, którą tworzyli: ks. Zenon Hanas – prowincjał, ks. Waldemar Pawlik – pierwszy radca oraz radcy: ks. Zdzisław Słomka, ks. Grzegorz Młodawski oraz ks. Artur Stępień.

2019 – W uroczystość patronalną Kaplicy Prezydenckiej bp polowy Józef Guzdek przewodniczył Mszy św., w której uczestniczył prezydent Andrzej Duda z małżonką. Podczas Eucharystii abp Andrzej Dzięga, metropolita szczecińsko-kamieński przekazał na ręce prezydenta Andrzeja Dudy relikwie św. Hiacynty i św. Franciszka, świadków Objawień Fatimskich. Mszę św. koncelebrowali: ks. infułat Grzegorz Kalwarczyk, kanclerz Kurii Warszawskiej oraz prezydenccy kapelani – ks. płk Jan Domian, ks. ppłk Krzysztof Kacorzyk i ks. kpt. Marcin Janocha, a także ks. Jerzy Błaszczak SAC, duszpasterz środowisk kombatanckich, kapelan Warszawskich Szarych Szeregów i Zgrupowania Armii Krajowej „Kryska”.
Dzień 25 marca podkreśla 100.lecie powołania Biskupstwa Polowego w Polsce i 25-lecie poświęcenia Kaplicy Prezydenckiej przez Józefa kard. Glempa (4 lipca 1994). Projektantem kaplicy był Jerzy Kalina.
Przed błogosławieństwem Para Prezydencka odsłoniła pamiątkową tablicę upamiętniającą stulecie Biskupstwa Polowego, którą poświęcił bp Guzdek.
Razem z ks. Jerzym Błaszczakiem w Kaplicy Prezydenckiej we Mszy św. uczestniczyli członkowie wspólnot pierwszych sobót miesiąca, którzy spotykają się w naszym kościele przy ul. Skaryszewskiej w Warszawie; ks. Jerzy jest ich opiekunem duchowym. Do Kaplicy Prezydenckiej przybyły też siostry westiarki, które na 100.lecie odzyskania Niepodległości Polski przygotowały do Kaplicy ornat i bieliznę kielichową.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny