Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 28 kwietnia

2009 – W Otwocku zmarł ks. Eugeniusz Weron (ur. 1913 w Białej, w parafii Słocina, w diecezji przemyskiej), profesor, rektor Seminarium, radca prowincjalny, prowincjał 1959-65, przewodniczący Ośrodka Studiów Pallotyńskich, profesor i kierownik Prymasowskiego Instytutu Życia Wewnętrznego (dawniej Prymasowskie Studium Życia Wewnętrznego) 1973-93, członek Komisji Episkopatu Polski ds. Apostolstwa Świeckich, redaktor Pallottinum, promotor apostolstwa laikatu.

Pod koniec życia udzielił paru cennych rad, które – praktykowane w jego życiu – stały się kluczem na długie i szczęśliwe życie w przyjaźni z Bogiem oraz w szacunku i życzliwości od i dla ludzi: „Chcąc prawidłowo i owocnie przeżywać wiek starości, należy się do niego wcześniej przygotować, zaczynając od czasu, kiedy bardziej refleksyjnie zastanawiamy się nad życiem. Należy dbać o zdrowie ciała i o harmonijny jego rozwój […]. Bardzo ważną sprawą jest akceptacja starości, jako normalnego etapu życia, który nie tylko coś zabiera, ale także i wiele wnosi. Brak akceptacji to osobista klęska, która prowadzi do zdrowotnego załamania i psychicznej udręki nie tylko dla siebie, ale i dla innych osób. Do końca życia pielęgnować braterską życzliwość i pomagać innym, zwłaszcza słabszym od nas samych. Należy prowadzić z tego codzienny rachunek sumienia. Pielęgnować zainteresowanie otaczającym nas światem i nie izolować się od wspólnoty. Nade wszystko pielęgnować życie modlitwy, które zwłaszcza w starości ma warunki i szanse na osiąganie chrześcijańskiej doskonałości z kontemplacją włącznie. To największy przywilej i skarb starczego wieku” („O godną starość. Refleksje człowieka wierzącego”, Poznań 2000 i „Nie lękajcie się”. Do moich młodszych współbraci”, WPChK 2009, nr 1, 169-174).

„Ksiądz profesor Eugeniusz Weron był dla mnie zawsze przykładem niesamowitej witalności i mądrości  :)” (Paweł Rudnik 2018)

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1930 – Z sanatorium gruźliczego w Rudce k. Mińska Mazowieckiego powrócił po kuracji ks. rektor Stanisław Wierzbica. Przebywał tam od 21 lutego. Zastępował go w tym okresie w Ołtarzewie ks. Bernard Pawłowski, magister nowicjatu.

1931 – Na cmentarzu kopieckim został pochowany ks. Kazimierz Buchwald.

1935 – Obraz Miłosierdzia Bożego, namalowany przez Eugeniusza Kazimirowskiego (†w Białymstoku 23 września 1939), został wystawiony do publicznej czci w Ostrej Bramie w Wilnie.
Obraz nie spodobał się s. Faustynie Kowalskiej, gdyż nie odpowiadał pięknu jej wizji Jezusa. Jezus miał jej wówczas odpowiedzieć, że „Nie w piękności farby ani pędzla jest wielkość tego obrazu, ale w łasce mojej”.
Dzięki staraniom ks. Michała Sopoćki, obraz Miłosiernego Zbawcy wystawiony w oknie galerii przy kaplicy Matki Bożej Miłosierdzia w Ostrej Bramie w Wilnie, 26-28 kwietnia 1935, po raz pierwszy doznawał publicznej czci w czasie uroczystego zakończenia obchodów Jubileuszu 1900-lecia Odkupienia Świata. W ostatnim dniu uroczystości (była to pierwsza niedziela po Wielkanocy, czyli w dniu obecnego Święta Miłosierdzia Bożego) w nabożeństwie uczestniczyła siostra Faustyna. Kazanie o Bożym Miłosierdziu wygłosił ks. Sopoćko, tak, jak tego żądał Pan Jezus.
„Przez trzy dni był ten obraz wystawiony na widok publiczny i odbierał cześć publiczną, ponieważ był umieszczony w Ostrej Bramie, w szczycie okna, dlatego było go widać z bardzo daleka. W Ostrej Bramie obchodzono uroczyście przez te trzy dni zakończenie Jubileuszu Odkupienia Świata – 1900-lecie od męki Zbawiciela. Teraz widzę, że złączone jest dzieło Odkupienia z dziełem miłosierdzia, którego żąda Pan” (Dz. 89).
4 kwietnia 1937, metropolita wileński abp Romuald Jałbrzykowski, wydał pozwolenie, aby pierwszy obraz Miłosiernego Zbawiciela został poświęcony i umieszczony w kościele św. Michała w Wilnie (znajdował się tu do 1948). Obraz przez kolejne lata przebywał: w magazynie kościoła Świętego Ducha (1948-56), w kościele w Nowej Rudzie na Białorusi (1956-86), w kościele Świętego Ducha w Wilnie (1987-2005). Od 2005 jest czczony w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Wilnie (dawny kościół Trójcy Świętej).

1941 – Kl. Józef Ramusiewicz złożył w Ołtarzewie wieczną profesję na ręce ks. Augustyna Zarazy.

1941 – Dwudziestu żołnierzy niemieckich wprowadziło się do domu w Ołtarzewie; 4 V przybyła cała kompania wojska; zajęli stary dom i część nowego.

1942 – W Ołtarzewie kl. Antoni Hańderek złożył wieczną profesję na ręce ks. Augustyna Zarazy.

1945 – Bp gdański Karol Maria Splett, sprawujący swój urząd do VIII 1945, mianował ks. Stanisława Wierzbicę proboszczem przy kościele Chrystusa Króla w Gdańsku (28 IV 1945 – 16 XII 1947); ks. Wierzbica pełnił też od 1 IV 1945 funkcję przełożonego domu.

1963 – Ks. Bronisław Wiater obchodził w Amiens jubileusz 25-lecia kapłaństwa. Już od I 1963 skarżył się na ogólne osłabienie. Z tego powodu, jak również mrozów, nie pojechał w połowie tego miesiąca na uroczystości kanonizacyjne Pallottiego do Rzymu, ale planował zorganizować pielgrzymkę autobusową w wakacje. Mocno wyczerpały go objazdy duszpasterskie z okazji Wielkiego Postu, nieregularny tryb życia, a szczególnie odżywianie. Do tego wszystkiego nałożyły się przygotowania do jubileuszu 25-lecia kapłaństwa, po których musiał kilka dni całkowicie wypocząć. Mimo takiego osłabienia działał dalej i nic nie mogło go powstrzymać od realizacji swej dewizy kapłańskiej: „Panie, daj mi dusze, resztę zabierz” (św. Jan Bosco). Polacy często mówili o tej działalności: „ot prawdziwy Wiater”.

1966 – W dniach 28-29 IV, w Ołtarzewie odbyło się zebranie dyskusyjne księży rekolekcjonistów pracujących wśród rodzin zakonnych – zapoznali się z dekretem soborowym „Perfectae caritatis”, czyli „O przystosowanej odnowie życia zakonnego”.

1973 – Seminarium w Ołtarzewie odwiedził hiszpański kard. Arturo Tabera Araoz CMF (+1975), były abp Pampeluny, wówczas prefekt Kongregacji ds. Zakonników i Instytutów Świeckich.

1974 – Ks. Mikołaj Gorman, generał Stowarzyszenia, wizytujący Ołtarzew, odprawił niedzielną Mszę św. dla parafian o godz. 9:00. Z tej okazji miejscowy kronikarz podkreślił, że „jest to wyraz łączności nie tylko z naszą prowincją, ale także z wiernymi, dla których pracują księża Stowarzyszenia”. – Wszyscy członkowie domu otrzymali nowo opracowane i oprawione egzemplarze „Prawa Podstawowego i Ustaw”.

1975 – Po południu, ks. prof. Roland Gauthier CSC, józefolog z Montrealu, przebywający w Ołtarzewie od 26 kwietnia, wygłosił referat na temat: „Postać św. Józefa w Ewangelii”.

1976 – Do Ołtarzewa przyjechał bp z Butare (Rwanda), Jean Baptiste Gahamanyi, w towarzystwie księdza z Belgii. W naszym seminarium przebywał do 14 maja. Razem z biskupem przyjechali do Ołtarzewa pallotyńscy misjonarze z Rwandy: ks. Jacenty Waligórski, ks. Stanisław Orlikowski i ks. Ryszard Domański. Podczas wspólnej kolacji przemawiał ks. prowincjał Józef Dąbrowski i bp Gahamanyi.
– Seminarium odwiedził ks. Zenon Modzelewski, superior Regii Miłosierdzia Bożego z Francji.

1977 – Chór seminaryjny i kilku księży wyjechało na Jubileusz 50-lecia Domu w Warszawie przy ul. Skaryszewskiej.
– W związku z budową kościoła parafialnego w Ożarowie Mazowieckim, miało miejsce w Ołtarzewie spotkanie ks. prowincjała Józefa Dąbrowskiego i ks. proboszcza z Ożarowa, Stanisława Martuszewskiego, z przedstawicielami firmy szwedzkiej.

1978 – Nowy Zarząd Prowincjalny złożył wizytę Prymasowi Stefanowi Wyszyńskiemu.
– Wieczorem odbyło się spotkanie z s. Pauliną Bigus, pallotynką pracującą w Republice Południowej Afryki. Siostra Paulina wyświetliła przeźrocza i mówiła o swojej pracy w Afryce.
– W Ciechocinku dzień skupienia dla współpracowników prowadził ks. Stanisław Rudziński z br. Adamem Fułkiem.

1980 – W seminaryjnym kinie wyświetlono film historyczny „Quo vadis” amerykańskiej produkcji z 1951, w reżyserii Mervyna LeRoya, który powstał na podstawie powieści Henryka Sienkiewicza.

1983 – Rozpoczął się etap przygotowawczy pod budowę nowego domu dla księży i braci w Ołtarzewie. Tego dnia klerycy pierwszego i drugiego kursu rozebrali szklarnię i ogrodzenia, przygotowując teren pod budowę.

1986 – Seminarium w Ołtarzewie gościło Annę Nehrebecką i Aleksandrę Dmochowską (+1992). Znane aktorki warszawskich scen zaprezentowały wieczór utworów poetyckich: „Miłujcie nieprzyjacioły wasze”. Była to wspaniała lekcja miłości Boga i Ojczyzny, a także kunsztu żywego słowa. „Naszym zadaniem jest pomoc ludziom w odkrywaniu tego, co w nich już tkwi” – powiedziała pani Anna Nehrebecka.

1987 – W dniach 28-29 kwietnia w Ołtarzewie odbył się I Festiwal Piosenki Religijnej i Niebanalnej. Pallotyńscy alumni zwyciężyli w konkursach: -kompozytorskim (ex aequo) – kl. Zenon Hanas i kl. Sylwester Fiećko;
-aranżacyjnym indywidualnym – kl. Janusz Piechocki;
-aranżacyjnym duetów – kl. Mirosław Filipkowski i kl. Kazimierz Pytka;
-nagrodę publiczności otrzymali klerycy Mirosław Filipkowski i Kazimierz Pytka, a nagrodę dziennikarzy – kl. Wiesław Chudzik.
„W I Konkursie Piosenki Religijnej i Niebanalnej w 1987 roku trzecie miejsce zajął duet: kl. Mirek Filipkowski i kl. Kazio Pytka. Śpiewali piosenkę Edyty Geppert „Jaka róża, taki cierń” – było to kapitalne wykonanie, ale zrodziły się kontrowersje, co do tekstu i cech religijności, więc jury musiało się trudzić, aby uzasadnić swój werdykt – stwierdzono, że konkurs dotyczy też niebanalności, a to piosenka o życiu i niebanalna  :)” (Paweł Rudnik, 2018).

1988 – Dzień skupienia rozpoczął wieczorną konferencją w Seminarium ks. Lucjan Balter, mówiąc o maryjnym pielgrzymowaniu w życiu człowieka.

1989 – W Milanówku, rekolekcje dla 17. diakonów, przed święceniami prezbiteratu, poprowadził ks. Bogdan Boniewicz.

1990 – Ks. Włodzimierz Mozolewski został mianowany koordynatorem i przełożonym pallotynów pracujących na terenach Związku Radzieckiego. On sam 27 II 1990 rozpoczął pracę w Żytomierzu. Jeszcze tego roku przeszedł na Białoruś, gdzie przez pewien czas (1990-91) pracował duszpastersko w charakterze wikariusza w Baranowiczach.

1998 – Klerycki muzyczny zespół seminaryjny o nazwie „Jeremiasz” zainaugurował wieczornym koncertem swoją działalność. W skład zespołu weszli alumni kursu pierwszego i drugiego. Wśród słuchaczy repertuaru muzycznego zespołu byli goście Seminarium: ks. Friedrich Kretz, prowincjał niemieckiej Prowincji Najświętszego Serca Jezusa oraz ks. Norbert Lauinger, sekretarz generalny Sekretariatu ds. Apostolstwa przy Zarządzie Generalnym. Na zakończenie koncertu rozległy się długie i gromkie brawa, będące właściwą oceną za włożony trud, organizację i uznanie talentów.

2002 – Na przełomie kwietnia i maja, w ciągu kilkunastu dni, wokół budynku seminaryjnego została położona kostka brukowa.

2004 – W Ołtarzewie miało miejsce Zebranie Proboszczów i Rektorów Obu Polskich Prowincji Stowarzyszenia. Głównym tematem były relacje między poszczególnymi placówkami a Seminarium. Najważniejszym wydarzeniem była Msza św., której przewodniczył rektor Seminarium, ks. Marian Kowalczyk, a kazanie wygłosił ks. Krzysztof Marcyński, wicerektor Seminarium.

2008 – Wydział Komunikacji Społecznej Papieskiego Uniwersytetu Salezjańskiego w Rzymie zorganizował program dokumentalny pt. „4 lipca, zbrodnia, historia wiary”. 4 VII 1976, w czasie trwania wojskowej dyktatury w Argentynie, pięciu współbraci Delegatury Prowincji Irlandzkiej w Argentynie (trzech kapłanów i dwóch kleryków) zostało zamordowanych w kościele św. Patryka w Belgrano w Buenos Aires.

2019 – W woronowskim Sanktuarium w święto Miłosierdzia Bożego odbyła się uroczystość odpustowa. Przewodniczył jej biskup pomocniczy diecezji grodzieńskiej, Józef Staniewski. Do Sanktuarium przybyli parafianie i pielgrzymi z całej Białorusi, a także z Litwy, Polski i Kazachstanu. Obecni byli kapłani z delegatury i dekanatu. Wśród uczestników liturgii byli też obecni przedstawiciele władz państwowych. Biskup podkreślił ogromną rolę Sanktuarium w apostolstwie miłosierdzia Bożego nie tylko w diecezji, ale i w całym kraju. Po uroczystej Eucharystii odbyła się procesja i odśpiewano „Te Deum”.
Po liturgii wszyscy wzięli udział w festynie parafialnym, który uświetnił występ zespołu „Open” z duszpasterstwa akademickiego z Grodna.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny