Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 31 marca

1907 – Wielkanoc – W Masio we Włoszech otrzymał święcenia kapłańskie ks. Alojzy Hübner (data na obrazku prymicyjnym). Prymicje w rodzinnej Tucholi odprawił w czerwcu i pozostał tam przez kilka tygodni.
Alojzy początkowo studia gimnazjalne odbywał w Chełmnie, skąd został wydalony przez władze niemieckie na słynnym procesie w Toruniu z powodu przynależności do tajnej organizacji polskich gimnazjalistów, której celem było pogłębianie znajomości literatury polskiej i ducha patriotyzmu. Udał się do Italii i tam w Masio ukończył szkołę średnią z maturą, a następnie wstąpił do Stowarzyszenia. Pierwszą profesję złożył 1 XI 1901. Studia filozoficzne odbywał w Rzymie na Gregorianum i zakończył licencjatem w 1903. Był więc pierwszym polskim pallotynem studiującym na Gregorianum. Wtedy już pojawiła się u niego gruźlica, dlatego teologię kończył już w Masio.

==============

1976 – Ekshumowane szczątki ks. Alojzego Hübnera z cmentarza parafialnego w Tucholi (26 III 1976) zostały pochowane na cmentarzu pallotyńskim w Wadowicach na Kopcu. Spoczęły obok grobu ks. Alojzego Majewskiego, z którym razem zakładał Stowarzyszenie na polskich ziemiach. „To była idea ks. Stanisława Czapli, który chciał pozbierać rozproszone kości współbraci i Kopiec uczynić pallotyńską nekropolią zasłużonych. W centrum miał być grób założyciela ks. Majewskiego, a wokół niego groby pierwszych współpracowników, prowincjałów i zasłużonych. Wtedy jeszcze Kopiec był centrum Prowincji” (ks. Andrzej Kaim).
Obrzędom pogrzebowym przewodniczył ks. radca Jan Korycki, a w wygłoszonej wówczas homilii podkreślił jego 15-letnią współpracę z ks. A. Majewskim, 9-letni trud wychowawczy mistrza nowicjatu oraz trud duszpasterzowania i zbawczy trud cierpienia. W uroczystościach ponownego pogrzebu wzięli udział przedstawiciele wielu domów pallotyńskich (z Ołtarzewa ponadto: ks. Stanisław Charchut i dk. Andrzej Kurowski) – w sumie było 12 księży, 6 braci i 2 kleryków. Wielkie zasługi w sprawie ekshumacji i ponownego uczczenia ks. Hübnera miał rekolekcjonista i notariusz prowincjalny ks. Stanisław Wojtyła.

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1908 – W Antoniówce odbyły się pierwsze obłóczyny (zostały one zaaprobowane dopiero później przez generała Stowarzyszenia). Ks. Majewski oblekł wtedy kandydata na księdza, Polaka z Gdańska, Ottona Rudolfa Isinga (przyjęty 29 II 1908; po uznaniu przez ks. Generała ponownie obleczony przez ks. Majewskiego 19 VIII 1908). Jeszcze tego roku odbyły się 20 VIII drugie obłóczyny (1 kandydat na kleryka i 3 na braci), a trzecie 15 XII (12 kandydatów na braci).
Dopiero 27 VI 1908 ks. Alojzy Hübner został mianowany przez Radę Generalną pierwszym mistrzem nowicjatu w Antoniówce i otrzymał dyspensę z powodu braku wieku kanonicznego – obowiązki te pełnił przez 9 lat – najpierw w Antoniówce, potem w Bochni (XI 1913 – XI 1914), Pradze i na Kopcu. Równocześnie ks. Hübner był przełożonym domu i duszpasterzem na filii kochawińskiej w Antoniówce, a potem w Bochni.

1923 – Na Kopcu w Wadowicach klerycy profesi przenieśli się do górnej sypialni, w tylnej części budynku.

1927 – Aleksander kard. Kakowski, abp warszawski zaproponował ks. Wojciechowi Turowskiemu objęcie w formie dzierżawy na 25 lat archidiecezjalnej drukarni, księgarni i introligatorni przy ul. Krakowskie Przedmieście 71. W tym celu ks. Turowski wezwał z Wadowic swoich radców na posiedzenie Rady Regionalnej w dniu 2 IV 1927.

1928 – Na Kopiec przyjechał z Warszawy br. Jan Mikołajczak. – Br. Tomasz Przewoźny objął prowadzenie gospodarstwa na Kopcu po br. Ignacym Foryckim.

1932 – W Ołtarzewie bracia: Paweł Krawczewicz (Krawcewicz), Leonard Poloczek i Kazimierz Szafrański, złożyli wieczną profesję.

1937 – Ks. Wojciech Turowski wyjechał do Warszawy, by tam prowadzić 10.dniowe rekolekcje.

1938 – W marcu ruszyła budowa nowego domu w Ołtarzewie. Klerycy i robotnicy usunęli ziemię spod fundamentów kościoła. „Zabetonowano trzy rusztowania”(?).

1939 – Z rekolekcjami wyjechał ks. Franciszek Kilian.

1941 – Rada Prowincjalna wybrała ks. Józefa Jankowskiego na stanowisko mistrza nowicjatu, które miał objąć od sierpnia.

1941 – Rektorem w Montevideo został ks. Józef Chudziński (do 1948).

1945 – August kard. Hlond, internowany przez Niemców w Wiedenbrück w Westfalii, został uwolniony przez wojska amerykańskie. 8 kwietnia przybył do Paryża, serdecznie witany przez ks. Czesława Wędziocha SAC, rektora Polskiej Misji Katolickiej we Francji i Polonię francuską.

1963 – Dk. Henryk Paździor przyjął święcenia kapłańskie w kościele parafialnym w Castel Gandolfo z rąk bpa Rafaellego Macario, sufragana Albano.

1964 – Peregrynacja Obrazu Matki Bożej Królowej Polski w pallotyńskiej parafii w Ząbkowicach Śląskich 30-31 III 1964 oraz w Braszowicach.
„Nasza parafia witała w Poniedziałek Wielkanocny obraz Matki Bożej Częstochowskiej. Przygotowania na przyjęcie obrazu zaczęły się w Przedpościu. Przez 9 niedziel miejscowi księża głosili kazania o Matce Bożej, jak przygotować serca na Jej przyjęcie. W Wielkim Tygodniu ks. Stanisław Kuraciński wygłosił rekolekcje parafialne. Dekorację kościoła i całego domu zaprojektował i przy pomocy członków domu, zwłaszcza księży katechetów i nowicjuszy oraz parafian wykonał ks. Mąkinia z Lublina. Na powitanie obrazu przybyło około 5 tysięcy wiernych. W uroczystościach wziął również udział Najprzewielebniejszy Ksiądz Prowincjał Eugeniusz Weron. Całą noc kościół był wypełniony tłumem wiernych, którzy na przemian modlili się i śpiewali. We wtorek po południu przekazano obraz następnej parafii. Zarówno przy powitaniu, jak i pożegnaniu poprzedzały samochód-kaplicę dziesiątki motocykli i samochodów.
Oprócz naszej parafii trzeba było również w Braszowicach, w Stolcu i Sieroszowie przygotować wiernych i kościoły na powitanie obrazu Matki Bożej, gdyż w tych parafiach zlecono naszej placówce zastępstwo na kilka miesięcy z powodu braku księży diecezjalnych. Na okres Wielkiego Postu zastępstwo w Braszowicach objął ks. Czesław Skuza” („Kroniki domowe za rok 1964. Ząbkowice Śląskie”, WPPSAK 1965, nr 2, 98-99).
Fotografie zob. w oddzielnym poście

1969 – Zarząd Generalny zatwierdził wybory do Rady Regionalnej Regii Miłosierdzia Bożego. W skład Rady weszli: ks. Stanisław Suwała – superior, oraz radcy: ks. Jakub Krzyszczuk i ks. Zenon Modzelewski. Kadencja Rady rozpoczęła się 5 IV 1969.

1973 – W drodze na misje do Brazylii przyleciał do Paryża z Polski ks. Jan Jędraszek. 4 IV razem z ks. Tadeuszem Korbeckim i ks. Czesławem Jędraszkiem odlecieli do Brazylii.

1974 – Ks. Mieczysław Ziomkowski przybył do Ostrołęki-Wojciechowic i jako pierwszy pallotyn objął tę placówkę, zostając jednocześnie rektorem kościoła (1 IV 1974 – 25 VIII 1975). Dom Stowarzyszenia został erygowany tu 31 marca 1974, w momencie przybycia do Ostrołęki pierwszego pallotyna, ks. Ziomkowskiego.

1976 – W La Reja (w Buenos Aires) zmarł br. Gerhard Nowak (ur. 1917 w Bierkowicach; niem. Birkowitz na Opolszczyźnie, w ówczesnej diecezji wrocławskiej), z Regii Matki Bożej z Luján (Argentyna). Pracował w kuchni i administracji domów pallotyńskich w Niemczech i Argentynie.
Pierwszą profesję złożył 14 IV 1941 w Kietrzu, w kaplicy MB Trzykroć Przedziwnej. O tym wydarzeniu wspomina ks. Augustyn Urban: „Podczas wojny przybył tu brat pallotyński Gerhard Nowak, pochodzący z okolic Opola, którego zdobyłem podczas pracy kolporterskiej dla naszego Stowarzyszenia. Ponieważ chciał składać profesję, poprosił przełożonych, by mógł [ją] złożyć przede mną. Z wielką radością to przyjąłem, tym bardziej, że był to brat bardzo dzielny. Gdy hitlerowcy mu mówili, aby nie wracał do pallotynów, ponieważ i tak to Stowarzyszenie będzie rozwiązane, odpowiedział im: »A może pallotyni nawet partię przeżyją?«. Wtedy jeden z hitlerowców powiedział cicho: »A może masz nawet rację?«. Kaplica, w której brat Nowak składał swoją konsekrację, przeżyła wojnę i dziś jeszcze istnieje” („Moje wspomnienia. Nie tylko sługa, ale przyjaciel Boga”, Ząbkowice Śląskie 1981, s. 72, mps AP).

1977 – W Ołtarzewie ze spraw gospodarczych wykonano w tym miesiącu następujące inwestycje:
-wymalowano zachodnią klatkę schodową przy wejściu do kościoła;
-przygotowano garaże w dawnym pomieszczeniu gospodarczym; -przystąpiono do składowania blachy przeznaczonej na drugą część domu; -zakupiono samochód Fiat-125 do pracy wśród współpracowników.

1978 – Ze ZSRR powrócił do Ołtarzewa ks. Stanisław Rudziński. Występował tam nawet publicznie w wiejskim kościele pod Wilnem, za zgodą miejscowych władz.
– Spośród inwestycji gospodarczych w Ołtarzewie dokonano następujących zmian:
– dla brata Mariana Nowotnika wykonano nowe inspekty przy willi na ul. Kierbedzia;
-opracowano szczegółowe plany kotłowni;
-przystąpiono do powiększenia zabudowań gospodarczych;
-zakupiono różne materiały z likwidowanej firmy szwedzkiej w Warszawie.

1991 – Bp Vital Komenan Yao (†2006) z Bouake mianował ks. Aleksandra Pietrzyka rektorem bazyliki w Yamoussoukro (dekret na 5 lat).

1992 – Zmarła s. Elżbieta Kuczyńska (ur. 1952 blisko Ornety, w diecezji warmińskiej), pallotynka. Przebywała w Sucharach, a następnie w Ursusie, pracując w katechizacji, kancelarii parafialnej i w sekretariacie misyjnym swego zgromadzenia. Od 1988 zaczął pogarszać się jej stan zdrowia. Z czasem zdiagnozowano u niej nowotwór. Chorobę przyjęła ze zrozumieniem, jako wolę Bożą, co wyraziła słowami „Bóg wie co robi”.

1994 – Tegoroczne Triduum Paschalne (31 marca – 3 kwietnia) klerycy Ołtarzewa przeżywali razem z kilkudziesięcioma gośćmi świeckimi, przybyłymi na zaproszenie ks. rektora Bogusława Szpakowskiego.

1995 – W Lublinie odbyły się uroczystości pogrzebowe br. Tadeusza Kwietnia. Mszy przewodniczył prowincjał ks. Mieczysław Olech, który też wygłosił okolicznościowe słowo Boże, przytaczając fragmenty podania br. Tadeusza o przyjęcie do Stowarzyszenia oraz testamentu. Oba teksty zawierały treści świadczące o głębi życia wewnętrznego. W koncelebrze uczestniczyli obaj wiceprowincjałowie – ks. Czesław Parzyszek i ks. Wojciech Pietrzak oraz ok. 50 kapłanów. We mszy brało udział wielu wiernych i przyjaciół zmarłego, w tym duża liczba sióstr zakonnych, a wśród nich jego rodzona siostra, należąca do urszulanek Unii Rzymskiej. W imieniu współbraci pallotyńskich pożegnał go kolega kursowy ks. Alfred Dyr. Został pochowany w grobowcu pallotyńskim na cmentarzu lubelskim przy ul. Lipowej. Modlitwom przy grobie przewodniczył kapłan diecezji lubelskiej ks. Józef Kruk (†2014), wujek br. Tadeusza.

2002 – Porannej Mszy św. rezurekcyjnej przewodniczył w Ołtarzewie ks. proboszcz Marian Mucha, a Słowo Boże wygłosił ks. Mirosław Prekop.

2008 – Rada Generalna zamianowała na trzyletnią kadencję nowych członków Sekretariatu Generalnego ds. Formacji, m.in. Jacoba Nampudakama – sekretarza generalnego oraz ks. Stanisława Stawickiego i ks. Mariusza Małkiewicza – członków Sekretariatu.
• Wśród członków Rady Instytutu Pallottiego, na okres trzech lat, Rada Generalna powołała m.in. ks. Jana Kupkę, dyrektora Instytutu i s. Izabelę Świerad ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Apostolstwa Katolickiego.

2011 – W Gdańsku zmarła s. Stanisława Raś (ur. 1953 w Głobikowej k. Dębicy, w diecezji tarnowskiej), pallotynka. Była osobą bardzo dyspozycyjną i obowiązkową. Wszystkie obowiązki wykonywała sumiennie. Szczególną pasją jej życia była praca z dziećmi. Jako katechetka organizowała przy parafiach apostolskie wspólnoty dziecięce m.in. Podwórkowe Kółka Różańcowe. Razem z dziećmi odwiedzała też chore dzieci na oddziale szpitalnym, np. w Szpitalu Wojewódzkim w Gdańsku.
Przez cztery ostatnie lata siostra została naznaczona cierpieniem spowodowanym przez chorobę nowotworową. Czas ten potwierdził, jak bardzo cenioną była katechetką. Podczas choroby odwiedzali ją nauczyciele i uczniowie z rodzicami. W końcowym stadium choroby, leżąc z różańcem w ręku, często pytała: „Kiedy będzie sobota”, jakby ciągle czekając na ten dzień poświęcony Maryi. Coraz bardziej jednak dostrzegała nieuchronność śmierci i do niej dojrzewała. W aktach strzelistych wypowiadała pragnienie, że i w życiu, i w śmierci chce należeć do Boga. „Utrudzona walką, lecz wierna Miłości” (Liturgia Godzin) odeszła do Pana otoczona modlitwą współsióstr.

2014 – Bezhabitowe Zgromadzenie Sióstr od Aniołów obchodziło 125. rocznicę swego powstania. Zostało założone w 1889 w Wilnie przez ks. Wincentego Kluczyńskiego przy współudziale Bronisławy Stankowicz. Szczególnym charyzmatem zgromadzenia jest pomoc kapłanom w pracy apostolskiej, w tym duchu siostry od Aniołów posługiwały wspólnocie w Ząbkach na przestrzeni 30 lat. Siostry pracowały w różnych działach Sekretariatu Misyjnego, zajmowały się prowadzeniem kuchni oraz pracami domowymi. Z okazji jubileuszu została odprawiona w Ząbkach koncelebrowana Msza pod przewodnictwem ks. rektora Jerzego Firczyka.

2019 – Na Kopcu, w dniach 29-31 marca, odbyły się rekolekcje rejonowe dla 23. członków wspólnot ZAK z Andrychowa, Wieprza, Gliwic, Żor i Dębieńska pod kierownictwem ks. Stanisława Rudzińskiego.
„Podstawą do medytacji były słowa Pana Jezusa wypowiedziane w dniu Jego wniebowstąpienia: „Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i staniecie moimi świadkami… aż po krańce ziemi”. Drugim tematem rekolekcyjnych rozważań było powołanie do świętości we współczesnym świecie, w kontekście adhortacji „Gaudete et exultate” pap. Franciszka oraz wypowiedzi św. Wincentego Pallottiego. W tym roku, za kilka miesięcy minie 110 lat istnienia najstarszego domu polskich pallotynów na Kopcu. W tym kontekście szczególną wymowę miało nawiedzenie kopieckiego cmentarza i modlitwa przy grobie ks. Alojzego Majewskiego, pierwszego polskiego pallotyna i założyciela Collegium Marianum oraz innych pallotynów. Niektórych z nich poznali ci członkowie i współpracownicy ZAK, którzy od 35 lat przyjeżdżają na kopieckie rekolekcje” (ks. Stanisław Rudziński).

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny