Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 6 kwietnia

1997 – Kościół w Ożarowie Mazowieckim, zbudowany ku czci Miłosierdzia Bożego w latach osiemdziesiątych jako dziękczynienie za uratowanie polskiej prowincji w okresie okupacji hitlerowskiej, konsekrowany w 1989 przez Prymasa Polski Józefa Glempa, został przez tegoż podniesiony do rangi Archidiecezjalnego Sanktuarium Miłosierdzia Bożego.

A oto treść dekretu kard. Glempa: „Mając na uwadze istniejący i rozwijający się w Kościele kult Miłosierdzia Bożego oraz potrzeby duchowe wiernych, niniejszym, w oparciu o normy kanonu 1230, podnoszę kościół pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego w Ożarowie Mazowieckim koło Warszawy do rangi sanktuarium, nadając mu tytuł Sanktuarium Miłosierdzia Bożego ze wszystkimi przywilejami i obowiązkami, jakie są związane z tego rodzaju miejscami kultu.
Funkcjonowanie Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Ożarowie Mazowieckim regulować będą przepisy prawa kościelnego zawarte w kanonach 1231-1234 Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz własne Statuty.
Kustoszowi Sanktuarium, kaznodziejom, spowiednikom, celebransom Mszy świętej i służbom liturgicznym życzę darów Ducha Świętego w posłudze apostolskiej, a wiernym nawiedzającym ożarowskie Sanktuarium – błogosławieństwa i obfitości łask od Miłosiernego Chrystusa.

Warszawa, w niedzielę Miłosierdzia Bożego, dnia 6 kwietnia roku Pańskiego 1997 +Józef Kardynał Glemp Prymas Polski”.
Podczas Mszy św. kard. Glemp udzielił młodzieży z Ożarowa Sakramentu Bierzmowania. W liturgii brał udział chór seminaryjny, który prowadził ks. Marian Szczotka.
– Wcześniej, tego samego dnia, chór ten wystąpił również podczas Mszy św. radiowej, transmitowanej z kościoła Świętego Krzyża w Warszawie o godz. 9:00.

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1926 – We wtorek wielkanocny klerycy z Kopca urządzili wycieczkę do Bochni, natomiast nowicjusze i gimnazjaliści z Collegium Marianum wybrali się w „pewne góry”.

1928 – Ks. Augustin Wiemers i ks. Ernst Worms, pallotyni z niemieckiej Prowincji Trójcy Świętej, pracujący w Prusach Wschodnich w Rössel, przyjechali na Kopiec wraz z ks. Wojciechem Turowskim. Księża ci podróżując po Polsce, przebywali przez dwa dni w Ołtarzewie i zwiedzili Warszawę.

1931 – W Ołtarzewie, w poniedziałek wielkanocny, w kaplicy parkowej, podczas Mszy św. wygłoszono kazanie o tematyce misyjnej. Klerycy wykonali chorał gregoriański jako oprawę muzyczną Mszy św.
– Wieczorem odbyło się przedstawienie dla publiczności wraz z akademią misyjną.

1933 – W dniach 2 – 6 kwietnia trwały rekolekcje dla wszystkich w kaplicy parkowej w Ołtarzewie. Nauki wygłaszał ks. Alfons Męcikowski, rektor domu ołtarzewskiego.

1936 – Ks. prefekt Franciszek Bobrowski rozpoczął głosić rekolekcje dla dzieci swojej szkoły w Mosznie.

1945 – Ks. Josef Kentenich wyszedł z obozu koncentracyjnego w Dachau. Wraz z nim uwolniono innych kapłanów. Stało się tak na rozkaz Heinricha Himmlera, szefa SS, który usiłował w ten sposób znaleźć dla siebie sprzymierzeńców pośród aliantów, negocjując poza plecami Adolfa Hitlera.
Ks. Kentenich podjął teraz na nowo intensywną organizację Ruchu Szensztackiego. Już w X 1945 powołał do życia Instytut Szensztacki Kapłanów Diecezjalnych, a po roku Instytut Pań Szensztackich. W tym czasie starał się również o zatwierdzenie Ruchu przez Stolicę Apostolską.

1950 – Zawarto umowę z firmą Biernacki z Warszawy w sprawie budowy 35-głosowych organów dla kościoła seminaryjnego w Ołtarzewie. W obecności ks. prowincjała Stanisława Czapli i przedstawiciela firmy ustalono sumę 5 mln. zł za wykonanie prac.

1950 – Do Suchar przybyła ponownie Komisja Powiatu Wyrzysk, która 5 kwietnia spisała inwentarz gospodarstwa pallotyńskiego. Ks. rektor Augustyn Werochowski odmówił złożenia podpisu na protokole przejęcia gospodarstwa przez państwowe gospodarstwo Samopomoc Chłopska z Nakła. Zob. 6 i 7 kwietnia.

1962 – Papież Jan XXIII ogłosił dekret w sprawie obydwóch cudów bł. Wincentego Pallottiego, wymaganych do jego kanonizacji.

1963 – Pap. Jan XXIII ustanowił św. Wincentego Pallottiego głównym patronem Papieskiej Unii Misyjnej Kleru – to jedno z czterech Papieskich Dzieł Misyjnych. W dekrecie papieskim czytamy, że Wincenty „sprawie misyjnej oddał nadzwyczajne posługi”. Uczynił to papież w trzy miesiące po kanonizacji Wincentego, aby podkreślić uczestnictwo Pallottiego w wielkim dziele misyjnym Kościoła XIX wieku.

1970 – Ks. Leon Niechoj, po otrzymaniu paszportu oraz zgody niemieckich władz państwowych i bpa Erfurtu, po pożegnaniu wspólnoty i parafii ołtarzewskiej, wyjechał do Weimaru, gdzie pełnił posługę duszpasterską w pobliskim Ilmenau (przeniósł się tam na stałe w X 1973). Kiedy od jesieni 1971 pojawiły się w diecezji erfurckiej duże grupy polskiej młodzieży, pracującej w niemieckich zakładach pracy, ks. L. Niechoj organizował kolejne placówki duszpasterskie, około kilkunastu. Ks. Leon od początku przyjazdu do NRD pomagał też w duszpasterstwie niemieckim (pomoc w dekanacie Weimar, w parafii Weimar-Schöndorf, jako kapelan i spowiednik w domu starców w Weimarze, zastępstwo wakacyjne w pallotyńskim Gadebusch w Meklemburgii). Z Weimaru udał się do Erfurtu, aby kontynuować studia z zakresu teologii pastoralnej i liturgiki. Niestety, z powodu braku zgody władz NRD jako obywatel polski nie mógł uzyskać promocji.

1972 – Wspólnotę ołtrzewską odwiedził ks. Leon Niechoj, pracujący wśród Polaków w Niemieckiej Republiki Demokratycznej.
– Ks. Stefan Bajda rozpoczął rekolekcje dla sióstr elżbietanek w Warszawie.

1974 – Z pomocą duszpasterską ks. Leonowi Niechojowi, na czas Wielkiego Tygodnia, wyjechał do Ilmenau, w Niemieckiej Republice Demokratycznej ks. Kazimierz Nowak.

1975 – W Ołtarzewie odbył się Dzień skupienia dla młodzieży, na który przybyło ok. 50 osób. Były to dzieci naszych współpracowników z okolicznych miejscowości, szczególnie z Warszawy.

1976 – Do Ołtarzewa powrócił ks. Alojzy Orszulik, który od 12 marca przebywał w Rzymie, biorąc udział w posiedzeniu Papieskiej Komisji ds. Środków Przekazu, a następnie wyjechał do Szwajcarii. Tam brał udział w sesji Episkopatów Europy.

1977 – Na prośbę rektora Polskiej Misji Katolickiej w Brazylii i bpa diecezji União da Vitória, Waltera Michaela Ebejera OP (†2007), pallotyni polscy objęli polonijną parafię São João de Triunfo, na południowy zachód od Kurytyby, w stanie Parana. Proboszczem został ks. Jan Jędraszek.
W kościele parafialnym ks. Jan zbudował kaplicę-pomnik na cześć ks. Piotra Hajdy CM, proboszcza parafii w latach 1941-63, z ołtarzem, w którym zostały złożone szczątki tego kapłana (Hajda zbudował murowany kościół i kolegium Sióstr Rodziny Maryi). Na terenie parafii oprócz nowego kościoła (z plebanią) w mieście São João de Triunfo było 18 kościołów lokalnych w promieniu ok. 20 km. Ludność w 60% była pochodzenia polskiego – w sumie ok. 13 000. Tropikalny klimat odbił się jednak negatywnie na jego zdrowiu, wpływając ostatecznie na decyzję o powrocie do Polski, co dokonało się w VIII 1979.

1977 – Z okazji jubileuszu 50.lecia Ołtarzewa podświetlono krzyż, znajdujący się na dachu domu.

1980 – Rano, w Ołtarzewie, Mszę św. rezurekcyjną i procesję wokół kościoła poprowadził ks. Stanisław Orlicki, ekonom domu. Kazanie okolicznościowe wygłosił ks. proboszcz Józef Turecki.

1986 – niedziela Biała – W Ołtarzewie, na Mszy św. o godz. 10.30, kl. Waldemar Seremak i kl. Stanisław Tylus otrzymali diakonat z rąk bpa Adama Odzimka, biskupa pomocniczego sandomiersko-radomskiego. radomskiego. W wydarzeniu brali udział rodzice i rodziny diakonów oraz wspólnota seminaryjna.
Biskup życzył nowo wyświęconym diakonom, by świadectwo jej życia było pełne miłości, na wzór św. Jana Vianney’a i św. Wincentego Pallottiego. Zaznaczył też, że sam będąc świeżo wyświęconym biskupem, po raz pierwszy w życiu wyświęcił nowych diakonów właśnie w Ołtarzewie, z którym od dawna łączą go osobiste i przyjazne kontakty.

1987 – Wspólnota ołtarzewska miała możliwość wysłuchania prelekcji siostry dominikanki Michaeli Pawlik, na temat relacji hinduizm-chrześcijaństwo.
– W Warszawie, w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym odbyły się mecze w szachy i warcaby z Seminarium ołtarzewskim. Klerycy ołtarzewscy: Leszek Woroniecki, Paweł Rudnik i Sławomir Pawłowski odnieśli zwycięstwo w szachach, a Wojciech Chmielecki, Józef Stępiński i Zbigniew Faleńczyk – w warcabach.

1988 – Br. Michał Walder został pochowany w Częstochowie, na cmentarzu św. Rocha, w kwaterze pallotyńskiej, pośród współbraci, którzy go wyprzedzili w pielgrzymce wiary po nagrodę do Pana. Mszy koncelebrowanej przewodniczył i homilię wygłosił ks. wiceprowincjał Henryk Kietliński. W uroczystościach uczestniczyli okoliczni duchowni diecezjalni, bracia szkolni, albertyni i liczna grupa sióstr zakonnych.

1994 – Samolot z prezydentami Rwandy, Juvénalem Habyarimaną i Burundi, Cyprienem Ntaryamirą został zestrzelony wieczorem nad Kigali, co doprowadziło do trwającego ok. 100 dni ludobójstwa osób pochodzenia Tutsi przez ekstremistów Hutu. Zamordowano, jak podają różne źródła, od 800 000 do 1 000 000 Tutsi, a także członków plemienia Hutu, sprzeciwiających się wojnie. Ludobójstwo to odbyło się przy całkowitej bierności stacjonujących w Rwandzie wojsk ONZ.
Pierwszy raz w historii Rwandy nie uszanowano miejsc świętych, do których chronili się ludzie. Dokonywano morderstw osób duchownych, w większości pochodzących z plemienia Tutsi. Tysiące ludzi wymordowano w obiektach sakralnych, parafialnych i społecznych. Żywcem spalono ludzi w naszej kaplicy w Gikondo, wlewając benzynę i wrzucając granat.
Polscy misjonarze mieli zamiar pozostać w Rwandzie, ale agresja Hutu skierowała się przeciwko nim, za to, że pomagali ludziom chroniącym się w zabudowaniach parafialnych czy kościelnych. Do tej agresji byli zachęcani przez stację radiową. Dokonywano grabieży, wynosząc wszystko i zabierając samochody, a równocześnie stawiając ultimatum, że jeśli nie opuszczą razem z Belgami Rwandy, to ich wszystkich wymordują. Wtedy zdecydowano o wyjeździe z Rwandy. Część misjonarzy została ewakuowana przez wojska belgijskie i francuskie oraz ONZ. Część z nich ewakuowała się sama wyjeżdżając do Burundi czy Zairu, a część pozostała. Na dwóch placówkach pozostało trzech księży, również jedna siostra pallotynka i siostra Polka ze zgromadzenia Matki Teresy z Kalkuty.

1997 – W Niedzielę Miłosierdzia w Osny nastąpiło przekazanie relikwii bł. Faustyny Kowalskiej. Uroczystościom przewodniczył abp Mario Tagliaferri, nuncjusz apostolski we Francji, który pod koniec Mszy św. poświęcił też 50 obrazów Jezusa Miłosiernego, przeznaczonych do kultu w kościołach kaplicach i wspólnotach zakonnych we Francji.

2001 – Prowincja Zwiastowania Pańskiego utworzyła Sekretariat ds. Formacji. Sekretarzem nowego Sekretariatu został ks. Piotr Krakowiak.

2004 – Do Ołtarzewa przyjechali na czas Triduum Paschalnego i Wielkanocy pallotyńscy alumni pierwszego kursu, studiujący w Wyższym Seminarium Duchownym we Lwowie. Przewodził im ks. Franciszek Gomułczak, ojciec duchowny alumnów z lwowskiego studium seminaryjnego.

2006 – Ks. Marek Chmielniak, student Kolegium Międzynarodowego „Królowa Apostołów” obronił pracę doktorską na Wydziale Teologicznym Papieskiego Uniwersytetu Gregorianum. Tematem rozprawy doktorskiej była: „Istotowa rola Chrystusa w życiu wiecznym. Analiza wybranych publikacji z okresu posoborowego”.

2014 – W Gdańsku zmarła s. Mirona Cymanowska (ur. 1929 w Subkowach), pallotynka. W VIII 1971 została wysłana do pracy w Osny we Francji, gdzie przez 27 lat pracowała w szkolnej kuchni pallotyńskiego Gimnazjum św. Stanisława Kostki (Collège St. Stanislas). Wychowana w patriotycznym duchu rodzinnego domu bardzo przeżywała czas poza granicami Polski, szczególnie gdy nastał stan wojenny i rodził się NSZZ „Solidarność”. Sama gorliwie angażowała się w przygotowywanie dorocznych zjazdów katolickich w Osny. Po powrocie do Polski w 1998 nadal pomagała w różnych pracach kuchennych, przebywając we wspólnocie w Gdańsku. Od IX 2013 choroba zamknęła ją w obrębie własnego pokoju. Większość czasu przebywała odtąd w łóżku, zanosząc modlitwy przed obrazem Pana Jezusa Miłosiernego.
W szufladce w biurku pozostawiła karteczkę z własnoręcznie napisanym tekstem: „Wraz z Hostią składamy na ołtarzu nasze duchowe cierpienia, utrapienia, uciski i troski. Dobry to zwyczaj przynosić codziennie przed Najświętszy Sakrament przynajmniej jedną ofiarę, jakieś zwycięstwo nad sobą. Chrystus Eucharystyczny chce nas wychowywać do ofiarnej miłości.
Śmierć jest Miłością. Miłość musi kosztować. Krzyż mój jest Twoim, ale moja chwała Twoją będzie”.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny