7 sierpnia 2020
PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY
Kalendarium Pallotyńskie na 7 sierpnia
2003 – W Instytucie Hematologii w Warszawie zmarł ks. Bogdan Boniewicz (ur. 1925 w Murzynnie, w archidiecezji gnieźnieńskiej), ojciec duchowny w Ołtarzewie, rekolekcjonista.
W latach 1978-95 mieszkał w Lublinie, przy ul. Bohaterów Monte Cassino. Od sierpnia 1995 zamieszkał w Warszawie, przy ul. Skaryszewskiej, gdzie podejmował zadania penitencjarza i rekolekcjonisty. Dużo pomagał w tamtejszej parafii, ofiarnie posługując w konfesjonale.
Księdza Bogdana można było zawsze zauważyć bardzo wcześnie w kaplicy domowej na modlitwie brewiarzowej czy różańcowej. W swoim życiu kapłańskim wygłosił ponad tysiąc serii rekolekcji i misji ludowych. Do każdego kazania i konferencji przygotowywał się solidnie, starannie je zapisywał. Służył wspólnocie lubelskiej i warszawskiej jako miejscowy ojciec duchowny. Miał twarde zasady życiowe i konsekwentnie ich przestrzegał, ale był też człowiekiem pełnym realizmu życiowego. Był powiernikiem spraw wielu ludzi. Dla wielu ludzi był też sumieniem. Był wierny w przyjaźni do końca. Cieszył się każdym, kto do niego przychodził i chętnie go słuchał i stawiał pytania. Był „człowiekiem cienia” – nie chciał być w centrum uwagi. Nie lubił sztywnych struktur ani przesadnych formalności. Sumiennie wypełniał swoje obowiązki. Cieszył się gdy mógł usłużyć siostrom zakonnym czy kapłanom. Był człowiekiem ubogim i niewiele posiadał. Był „perłą ewangeliczną, perłą rodziny Boniewiczów, perłą Stowarzyszenia” (ks. Edmund Boniewicz SAC podczas pożegnania swego brata na mszy pogrzebowej).
*******************************************************
Inne wydarzenia tego dnia:
1931 – Ks. Władysław Siwek został przeniesiony z Ołtarzewa na nową placówkę – na Krakowskie Przedmieście w Warszawie.
1932 – W odpuście parafialnym w Radoczy brali udział pallotyni z Wadowic: ks. rektor Walerian Siuda i ks. senior Alojzy Majewski.
1935 – W dniach 3-7 sierpnia ks. Władysław Czubek prowadził na Kopcu rekolekcje. Uczestniczyło w nich 66 kobiet.
1947 – Rada Prowincjalna utworzyła dom nowicjatu w Ząbkowicach Śląskich. Klerycy nowicjusze przenieśli się razem z ks. Alojzym Żuchowskim z Suchar do Ząbkowic Śląskich. Po roku Rada Prowincjalna postanowiła przenieść nowicjat do Ołtarzewa, jednak już w 1949 podjęła decyzję o ponownym otwarciu nowicjatu w Ząbkowicach Śląskich, pozostawiając ks. Alojzego Żuchowskiego na stanowisku mistrza nowicjatu w tym miejscu i ustanawiając jeszcze drugi nowicjat w Ołtarzewie. Tak więc w roku 1949/50 były dwa nowicjaty kleryków. Powodem tego było przyjęcie aż 76 kandydatów, jednych po „małej maturze”, a drugich po „dużej maturze”. W Ołtarzewie była grupa starszych wiekowo chłopców, w Ząbkowicach Śląskich młodsza. W Ołtarzewie zgromadzono 46 kandydatów, a w Ząbkowicach równą 30. Grupa ząbkowicka po nowicjacie zdobywała już w Ołtarzewie „dużą maturę”. Mistrzem nowicjatu w Ołtarzewie został mianowany ks. Michał Kordecki, który tę funkcję pełnił przez trzy lata.
1950 – Rada Prowincjalna dokonała następujących nominacji:
– rektora w Gdańsku przy ul. Skłodowskiej-Curie (ks. Alojzy Żuchowski);
– rektora w Poznaniu (ks. Roman Len);
– rektora w Radomiu (ks. Jan Młyńczak);
– rektora w Wadowicach (ks. Wiktor Bartkowiak);
– rektora w Wałbrzychu (ks. Alfons Kremzer);
– rektora w Ząbkowicach Śląskich (ks. Stanisław Uramowski);
– magistra nowicjatu dla braci (ks. Józef Jażdżewski);
– ojca duchownego w Seminarium w Ołtarzewie (ks. Leon Cieślak);
– ojca duchownego w Małym Seminarium na Kopcu (ks. Stanisław Martuszewski);
– ojca duchownego w Małym Seminarium w Chełmnie (ks. Augustyn Urban);
– ojca duchownego domu w Poznaniu (ks. Bernard Baumgart);
– prefekta Małego Seminarium w Chełmnie (ks. Józef Ramusiewicz)
– prefekta Małego Seminarium na Kopcu (ks. Ignacy Ciastoń);
– „zawiadowcę” Sanatorium w Otwocku (ks. Antoni Jaroch).
1955 – W Montevideo uroczyście zakończono budowę kościoła św. Antonina. Przy kościele koncentrowało się życie religijne i narodowe (siedziba Stowarzyszenia Polsko-Katolickiego).
1972 – W Ołtarzewie rozpoczęły się rekolekcje dla księży z Unii Kapłańskiej Kleru. Prowadził je bp Henryk Gulbinowicz, administrator apostolski w Białymstoku. W rekolekcjach brał udział bp Julian Wojtkowski, warmiński biskup pomocniczy.
1975 – Na misje do Rwandy wyjechali z Paryża księża: Henryk Hoser, Tadeusz Bazan i Antoni Myjak. Kronikarz napisał: „Jadą z zapałem i z najlepszymi chęciami. Są młodzi i co dopiero wyświęceni, ich młodość i zapał przydadzą się dla Kościoła w Rwandzie”.
Msza pożegnalna, koncelebrowana przez wyjeżdżających, jak również czterech następnych misjonarzy, uczących się jeszcze języka francuskiego, wraz z ks. Tadeuszem Tomasińskim, jako głównym celebransem, odbyła się wieczorem 6 sierpnia. We Mszy uczestniczyli ks. rektor Stanisław Suwała, ks. Patrick Gormley z Thurles (Irlandia) i br. Stanisław Kędzierski.
1975 – Dwudziestu alumnów po pierwszym roku studiów rozpoczęło w Wadowicach trzytygodniowe dyrektorium (do 28 sierpnia), przygotowujące ich do złożenia pierwszej konsekracji w Stowarzyszeniu. Dyrektorium prowadził ojciec duchowny Seminarium, ks. Bogdan Boniewicz.
1978 – W dniach 7-11 sierpnia odbyły się w Ołtarzewie rekolekcje dla księży należących do Unii Kapłańskiej Kleru. Rekolekcje prowadził bp Edward Kisiel.
1980 – Pani Teresa Pałysiewicz, plastyczka i projektantka całego wystroju kościoła w Ołtarzewie, wykonała w metaloplastyce dekoracyjne ochrony na kaloryfery w prezbiterium. Zostały one „wykonane bardzo starannie i z dużą dokładnością”.
1984 – W Gdańsku odbył się pogrzeb s. Anieli Wilińskiej. „W pogrzebie wziął udział ks. bp Tadeusz Gocłowski, który przewodniczył koncelebrze i wygłosił kazanie. Kondukt pogrzebowy na Cmentarzu Łostowickim prowadził ks. rektor Jerzy Błaszczak […] On też wygłosił nad mogiłą mowę pożegnalną” („Kronika domu 1984-98”, s. 28-29).
1991 – W dniach 7-13 VIII ks. Bogusław Szpakowski, wicerektor Ołtarzewa i br. Franciszek Dziczkiewicz, pracownik administracji w Ołtarzewie udali się do Uchty, aby na miejscu poznać losy ks. Stanisława Szulmińskiego.
1991 – W dniach 7-28 VIII gościem prowincji polskiej był abp Edynburga, Keith Michael Patrick O’Brien.
1999 – Wspólnota seminaryjna podczas Mszy św. konwentualnej, pod przewodnictwem ks. rektora Mariana Kowalczyka, modliła się za zmarłego ks. Martina Juritscha (+4 VIII 1999), generała Stowarzyszenia w latach 1983-92.
2012 – W Gdańsku zmarła s. Wiktoria Adamczak (ur. 1924 w Perkowie, w woj. poznańskim), pallotynka. Przez większą część swego zakonnego życia s. Wiktoria pełniła ukrytą posługę w szwalni. Ale pomimo specyficznego charakteru swej pracy, zawsze pozostawała osobą całkowicie oddaną innym. W dokumentach, które pozostały po siostrze, znaleziony został się kwestionariusz dla kandydatek. Na zawarte w nim pytanie: „Co skłania kandydatkę do pracy misyjnej?”, jako młoda dziewczyna, s. Wiktoria odpowiedziała: „Chęć pracowania dla Boga w sposób nadzwyczajny”. Temu pragnieniu pozostała wierna do końca. Swoją pracę wykonywała z wielką miłością, niezwykle dokładnie i bardzo ofiarnie. Można powiedzieć, że jej pozornie zwyczajna praca miała rzeczywiście nadzwyczajny charakter. S. Wiktoria była też człowiekiem modlitwy. Dużo czasu spędzała w kaplicy, a gdy już nie mogła szyć, przez wiele godzin adorowała Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Często można ją było spotkać z różańcem w ręku.
2015 – W Częstochowie zmarł ks. Wendelin Maciej Ryś (ur. 1935 w Podwilku, pow. Nowy Targ, w archidiecezji krakowskiej), duszpasterz współpracowników i Sekretariatu Miłosierdzia Bożego, koordynator ruchu Apostolstwa Miłosierdzia Bożego i kierownik domu rekolekcyjnego w Częstochowie, założyciel i moderator ruchu Wieczerników Miłosierdzia Bożego, członek Zarządu Krajowego Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, rekolekcjonista.
W 1981 założył w Częstochowie ruch Wieczerników Miłosierdzia Bożego i był jego moderatorem aż do 24 VIII 2011. Wieczerniki łączą ideę miłosierdzia Bożego z ideą Wieczernika Jerozolimskiego. Mobilizują one członków ruchu do kontemplacji i realizacji orędzia Miłosierdzia Bożego w życiu codziennym przez działalność apostolską w środowisku rodzinnym, społecznym i zawodowym. Świadectwo życia chrześcijańskiego członek Wieczernika prowadzi przez działalność charytatywną oraz realizację trzech stopni miłosierdzia: czynu, słowa, modlitwy.
Był człowiekiem radosnym, szczęśliwym i gościnnym. Cechy te zachował zarówno w okresie komunistycznego zniewolenia i agresywnego ataku na Kościół, w czasie stanu wojennego jak i w czasach transformacji ustrojowej Polski. W ostatniej ćwierci życia poświęcił się formacji duchowo-apostolskiej ludzi świeckich w duchu św. Wincentego Pallottiego i postanowień Soboru Watykańskiego II.
ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny
