Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 8 czerwca

1969 – W Ołtarzewie, święcenia kapłańskie z rąk abpa Bronisława Dąbrowskiego, przyjęli diakoni: Antoni Dębkowski (+2004), Paweł Góralczyk, Tadeusz Nazar (+2006), Czesław Parzyszek, Andrzej Pierwoła i Adolf Religa.

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1908 – Na prośbę ks. Alojzego Majewskiego, abp lwowski, Józef Bilczewski, napisał krótki list polecający do czytelników pisma „Królowa Apostołów”, który zamieszczono w numerze sierpniowym pisma:
„Kochany Księże Superiorze! Wiem, że Kongregacja Wasza misyjna, osiedliła się w mojej archidiecezji, wiedziona jedynie pragnieniem chwały Bożej i pracy nad naszym ludem. Toteż bardzo Waszej pracy błogosławię, a pisemko Wasze „Królowa Apostołów”, najgoręcej polecam braciom kapłanom i wiernemu ludowi. Niech Pan Bóg wysłucha Waszych modlitw, o które bardzo proszę”.

1928 – W dniach 6 i 8 czerwca Rada Okręgu Polskiego dokonała następujących wyborów dla Ołtarzewa: rektora domu i mistrza nowicjatu – ks. Bernarda Pawłowskiego; radców domowych – ks. seniora Alojzego Majewskiego i ks. Franciszka Kiliana.
Z pozostałych nominacji warto odnotować m.in. prokuratora okręgowego – ks. Alfonsa Męcikowskiego; rektorów: na Kopcu (ks. Leon Bemke), w Sucharach (ks. Stanisław Słaboszewski) i w Warszawie (ks. Stanisław Wierzbica); na nowo powstającą placówkę w Chełmnie wyznaczono: ks. Augustyna Zarazę i ks. Wiktora Krakora.

1933 – August kard. Hlond powierzył polskim pallotynom w Urugwaju opiekę duchową nad Polakami w tym kraju ([Chudziński Józef], „Początki naszej pracy duszpasterskiej w Montevideo”, KA 1933, nr 6, 162-167).
Pallotyni polscy w Urugwaju rozpoczęli pracę od VIII 1932. Początkowo pracowali przy kościele MB z Lourdes, przy ul. Paysandú, u niemieckich pallotynów z Prowincji Najśw. Serca Jezusa. Ks. Józef Chudziński wraz z ks. Augustynem Zarazą ok. 1934 zorganizowali w domu francuskich salezjanów polski ośrodek (kaplica, biblioteka i szkoła dla dzieci). Poświęcając się tej pracy, ks. Chudziński przejął w 1935 kaplicę św. Antonina w dzielnicy Jacinto Vera przy ul. Caraguatay, na przedmieściach Montevideo, którą rozbudował, by służyła Polonii.
Gdy z biegiem czasu Polonia urugwajska systematycznie zmniejszała się, pallotyni, widząc, że Polacy nie są już w stanie utrzymać polskiego księdza, zdecydowali się oddać kościół diecezji. Powstała więc przy tym kościele parafia urugwajska.

1933 – Rada Domowa Ołtarzewa debatowała w sprawie dzierżawy parku.

1941 – Niemiecki zarządca w Ołtarzewie, Alfons Stefan Mayer, zniósł rektorat ks. Augustyna Zarazy i wypędził go z domu. W jego miejsce ustanowił nowy zarząd domu z ks. Leonem Cieślakiem, jako rektorem na czele. Ekonomem domu ustanowił ks. Jana Stefanowskiego i dał jeszcze jakieś uprawnienia ks. Brunonowi Poprawie. Taki stan sprawowania rządów przez Mayera nie trwał długo, gdyż 11 VI sami Niemcy przywrócili do władzy ks. Augustyna Zarazę.

1946 – Ks. Konstanty Kobielus został wyznaczony na rektora wspólnoty w Ząbkowicach Śląskich (objął 1 VII 1946 – przeprowadził remont domu po opuszczeniu go przez Armię Czerwoną), a 1 I 1948 został przeniesiony do pracy duszpasterskiej w Wałbrzychu. Pół roku później (5 VI) skierowano go na ekonoma do WSD w Ołtarzewie. Tę funkcję spełniał z wielkim poświęceniem i oddaniem do 6 X 1954.

1950 – Seminarium ołtarzewskie brało udział w procesji Bożego Ciała w Ożarowie. Mszę św. celebrował ks. rektor Eugeniusz Weron, w asyście ks. Konstantego Kobielusa i kleryków.

1962 – Ks. prowincjał Eugeniusz Weron powiadomił listem wszystkich pallotynów w Polsce, o decyzji zajęcia części domu otwockiego przez władze państwowe. Pisał m.in.: „Chodzi tu o niezmiernie ważną dziedzinę pracy apostolskiej, jaką jest prowadzenie rekolekcji zamkniętych. Dom rekolekcyjny w Otwocku jest jedynym domem tego typu w naszej prowincji i zarazem w całej archidiecezji warszawskiej”. Mimo odwołania, władze decyzję podtrzymały i ostatecznie część domu została zajęta 28 VII tr.

1972 – Wydawnictwo Editions du Dialogue wydało zbiór felietonów „100 razy głową w ściany” Stefana Kisielewskiego, kompozytora, publicysty i polityka, który wielokrotnie przebywał w paryskim domu pallotynów, a w Centre du Dialogue wygłosił 9 odczytów.

1973 – O godz. 8.00 rano, w Kigali, w stolicy Rwandy, wylądowało ośmiu pierwszych polskich misjonarzy pallotyńskich. Byli to księża: Józef Dąbrowski junior, Jan Dobski, Franciszek Kania, Henryk Kazaniecki, Stanisław Orlikowski, Marian Sobczyk, Kazimierz Trypus i Jacenty Waligórski. Na lotnisku oczekiwał ich bp Jean Baptiste Gahamanyi wraz z kilkoma księżmi. Przywitanie było bardzo serdeczne. Z lotniska misjonarze udali się do siedziby abpa Kigali, André Perraudina. Po posiłku, zwiedzeniu miasta, Mszy św., obiedzie i krótkim odpoczynku, misjonarze udali się do Butare, do miasta uniwersyteckiego, oddalonego od Kigali 120 km, w którym mieli zamieszkać i uczyć się początkowo języka francuskiego, a później języka tubylczego kinyarwanda. Po drodze misjonarze odwiedzili niektóre parafie misyjne, witani bardzo serdecznie przez księży i wiernych. Złożyli też wizytę prezydentowi Rwandy, który mieszkał bardzo skromnie z rodziną na wsi. O godz. 18.00 misjonarze byli na miejscu w Butare. Zamieszkali w specjalnym domu, przeznaczonym na przygotowanie do pracy. Każdy misjonarz otrzymał oddzielny pokój. W domu była też kaplica, w której misjonarze mogli odtąd wspólnie modlić się i odprawiać Msze św.
„Całe Stowarzyszenie z radością i uznaniem przyjęło fakt otwarcia misji naszych w Rwandzie. Ma to dużą wymowę, zwłaszcza w chwili obecnej, kiedy inne prowincje zaczynają odczuwać brak księży. Nowo otwarte misje są uważane za znak żywotności Prowincji Polskiej” (WPPSAC 1973, nr8, s. 62).

1974 – Mszy św. wspólnotowej w Ołtarzewie przewodniczył ks. Franciszek Cegiełka SAC, więzień obozów Sachsenhausen i Dachau, były rektor Polskiej Misji Katolickiej we Francji, a wtedy duszpasterz polonijny w USA, profesor teologii i dziekan Wydziału Teologii w Felician College w Lodi (NY) i Holy Family College w Filadelfii, który odwiedzał wówczas Polskę.
– W Ząbkowicach Śląskich diakoni rozpoczęli swoje rekolekcje przed święceniami kapłańskimi.

1975 – Seminarium w Ołtarzewie obchodziło uroczystość jubileuszu wychowawcy kilkunastu roczników kapłańskich i byłego kapelana Obrońców Westerplatte ks. Leona Bemke. W uroczystej koncelebrze licznie uczestniczyli jego wychowankowie, przybyli z całej Polski i spoza kraju, a także i ich wychowankowie, dziękując Bogu za wielki dar kapłaństwa zwielokrotnionego liczbą lat. W okolicznościowej homilii ks. prowincjał Józef Dąbrowski szkicując koleje życia jubilata wskazał na różne motywy wspólnej wdzięczności.

1976 – Kilku neoprezbiterów otrzymało na ATK stopień magistra teologii, stąd na kolacji w Ołtarzewie obecni byli profesorowie tej Uczelni: ks. dziekan prof. Stanisław Grzybek, ks. doc. dr J. Bajda, ks. doc. dr A. Stachowiak, ks. doc. dr Jan Łach i ks. doc. J. Pryszmont.

1980 – W Niepokalanowie odbyło się spotkanie opiekunów prowadzących obozy dziecięce i młodzieżowe z Ruchu Rodziny Rodzin. Wzięło w nim udział pięciu pallotyńskich alumnów.
– W Ołtarzewie ks. Paweł Góralczyk prowadził Dzień skupienia dla grupy powołaniowej.

1983 – Z ks. Stanisławem Kuracińskim przyjechały do Ołtarzewa siostry klawerianki: przełożona polskiej prowincji i przełożona wspólnoty z Krosna, które zajmują się głównie organizowaniem pomocy dla misji. Z tej racji odwiedziły Seminarium w Ołtarzewie, a także pallotyński Sekretariat ds. Misji.

1984 – Ks. Feliks Folejewski otoczył duchową opieką grupę katolickich filmowców współpracujących z Komisją Episkopatu ds. Społecznego Przekazu (data wystawienia dokumentu nominacyjnego).

1987 – W szpitalu przy ul. Płockiej w Warszawie zmarł po długiej chorobie ks. Franciszek Drwal (ur. 1913 w Grzechyni, w parafii Maków Podhalański, w diecezji krakowskiej). Był człowiekiem bardzo uczciwym, rzetelnym, skromnym i prawdziwie ubogim. Nie gromadził dóbr ziemskich. Był wierny postanowieniom i zasadom moralnym wyniesionym z domu rodzinnego. Jako kapłan dużo się modlił – często można było go spotkać z różańcem w ręku. Starał się nie opuszczać brewiarza, a kiedy już jego odmawianie sprawiało mu trudności, prosił o zamianę. Chciał bardzo zostać misjonarzem. Swoje oszczędności oddawał na misje, za które też modlił się. Jego dewizą były słowa św. Jana Marii Vianneya: „Bogu serce, ludziom uśmiech, sobie krzyż”.

1991 – Ks. prof. Witold Zdaniewicz zaprezentował Radzie Prowincjalnej publikację Zakładu Socjologii Religii SAC, wydaną przy współpracy Głównego Urzędu Statystycznego: „Kościół katolicki w Polsce 1918-1990. Rocznik statystyczny” (red. Lucjan Adamczuk, Witold Zdaniewicz i in., Warszawa 1991).

1998 – Przez kilka kolejnych dni gośćmi Seminarium ołtarzewskiego byli prowincjałowie obydwu prowincji niemieckich oraz rektorzy domu i Wyższej Szkoły Teologicznej w Vallendar. Goście uczestniczyli w życiu codziennym wspólnoty ołtarzewskiej, w spotkaniu z polskimi prowincjałami i zwiedzili okolice Warszawy, bliżej poznając polską kulturę.
– Gościem wspólnoty ołtarzewskiej był bp František Tondra (+2012), ordynariusz diecezji spiskiej na Słowacji. W godzinach wieczornych biskup podzielił się doświadczeniami apostolskiej pracy na Słowacji, która dużo bardziej niż Polska uległa przymusowej ateizacji i komunizmowi.

2002 – Na Białorusi bp Aleksander Kaszkiewicz udzielił święceń kapłańskich diakonowi Stanisławowi Waszkiewiczowi z Prowincji Zwiastowania Pańskiego – pierwszemu kapłanowi pallotyńskiemu, pochodzącemu z Białorusi.

2003 – Święcenia kapłańskie przyjęli diakoni z Regii Świętej Rodziny (Rwanda-Kongo): Jean Bosco Habyarimana i Jean de Dieu Kasereka.

2004 – W Dobieżynie, w parafii Buk, została odsłonięta tablica pamiątkowa ku czci patrona Szkoły Podstawowej, ks. Ignacego Cieślaka (1916 – 2002), misjonarza w Rwandzie, w latach 1975-2002.
Ten dzień upamiętnia datę narodzin przyszłego misjonarza, bowiem urodził się 8 VI 1916 w Dobieżynie, w parafii Buk, jako syn rolnika Ignacego i Marianny z d. Maik. Jego ojciec był sołtysem, prezesem parafialnego koła rolniczego i członkiem rady parafialnej.

2005 – W Poznaniu zmarł ks. Mieczysław Ziomkowski (ur. 1925 w Rudce, w parafii Wojnicz, w diecezji tarnowskiej). Kochał modlitwę. Miał swoje ulubione miejsce w kaplicy, gdzie można było go zauważyć, zwłaszcza w godzinie miłosierdzia i apelu jasnogórskiego. Jako kapelan szpitalny wypełniał uczynki miłosierdzia co do ciała i duszy. „Podtrzymywał na duchu tych, którym służył, utwierdzał ich w przekonaniu, że ta ziemia nie jest ostatecznością, że ostatnie słowo nie należy do smutku, niesprawiedliwości, do prześladowców” (ks. Kazimierz Czulak). Cieszył się z każdego wyjazdu do domu rodzinnego w Wojniczu, gdzie spędzał urlop czy uczestniczył w uroczystościach parafialnych.

2011 – W Poznaniu odbył się pogrzeb ks. Jana Dobskiego, misjonarza w Rwandzie w latach 1973-75, kapelana sióstr benedyktynek samarytanek w Choszcznie i tamtejszego domu opieki społecznej. Mszy św. przewodniczył i homilię wygłosił ks. prowincjał Adrian Galbas. Słowo do uczestników uroczystości pogrzebowych przesłał abp Henryk Hoser, ordynariusz warszawsko-praski, pisząc: „Był [w Rwandzie] krótko, ale kraj pokochał i jego życiorys dzielił się na czas przed i po misji. Człowiek spontaniczny i pasjonat, pozostał misjonarzem po powrocie do ojczyzny i dalej głosił konieczność niesienia Ewangelii »po krańce ziemi«”. Na uroczystości przybyli parafianie z proboszczami z Choszczna i Brzezin oraz benedyktynki samarytanki, pallotynki, wielu mieszkańców Poznania i pallotyni z obydwu polskich prowincji. Został pochowany na cmentarzu Junikowo w Poznaniu, w II kwaterze pallotyńskiej. „W dniu pogrzebu pogoda była upalna, tak jakby jego Afryka przyszła pożegnać Go i podziękować za miłość, jaką na każdym kroku jej okazywał (A. Szutowicz)”.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny