Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 9 października

2013 – W szpitalu kolejowym w Pruszkowie zmarł br. Marian Nowotnik (ur. 1916 w Mariankach, w parafii Wielgie, w diecezji sandomierskiej).

Brat Marian swoje apostolstwo realizował przez modlitwę i pracę ogrodnika. Sporadycznie spełniał też funkcję furtiana czy też zakrystiana. Od 1973 aż do ostatnich dni związał się ze wspólnotą seminaryjną w Ołtarzewie.

Do końca swojego długiego, pracowitego i ofiarnego życia pozostał niezwykle aktywny, dając świadectwo przywiązania do Stowarzyszenia, zamiłowania do ogrodnictwa oraz cichej braterskiej modlitwy. Szczególnie cenił sobie modlitwę różańcową, odmawiając codziennie jeden różaniec za seminarium, drugi za rodzinę i trzeci w polecanych mu intencjach.

Br. Marian, wzorem swoich wielkich poprzedników w powołaniu braterskim, inspirację do życia zakonnego czerpał od św. Józefa Oblubieńca, będącego dla nich wszystkich wzorem pokory, uczciwości i pracowitości. Był człowiekiem z jasnym celem życia, ze wspaniałą pasją, zawsze uśmiechniętym, bardzo pracowitym i trwającym przy Chrystusie do końca swoich dni.

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1848 – Ks. Wincenty Pallotti przybył do Camaldoli, gdzie pozostał przez kilka dni.

1902 – W Limburgu odbyło się uroczyste pożegnanie ks. Alojzego Majewskiego, udającego się na misje do Kamerunu. Razem z nim wyjechało czterech współbraci. Po czterech latach nieprzerwanej pracy misyjnej poprosił bpa Heinricha Vietera, który wizytował jego placówkę, o zwolnienie go z obowiązków i pozwolenie na wyjazd do Europy. Ks. Majewski otrzymał zgodę biskupa i 3 VII 1906 pojawił się w Limburgu.

1931 – Na Kopcu ruszyły prace nad wzmocnieniem grobli przy stawku.

1932 – Ks. Alfons Męcikowski, rektor Ołtarzewa i ks. Norbert Pellowski brali udział w parafii Żbików, w powitaniu bpa Stanisława Galla.

1934 – Na Kopiec powrócił z Niemiec ks. Stanisław Wierzbica, gdzie poznawał pallotyńską działalność duszpasterską i pracował wśród Polaków w Westfalii i nad Renem. „Nadto przywiózł wiele wiadomości o ruchu hitlerowskim” (z kroniki). 

1957 – Br. Franciszek Kowalcze przybył do domu w Poznaniu, gdzie spędził pozostałe lata (+1982). Tam montował maszyny drukarskie i był ich konserwatorem aż do 1972; troszczył się o urządzenia elektryczne i wodociągowe. Potrafił naprawić zarówno ścienny zegar, jak i mały zegarek. Dla drukarni wykonał własnoręcznie kilka maszyn usprawniających pracę w introligatorni, które podpatrzył w Niemczech; do kuchni wykonał kilka mechanicznych robotów. W domowej kaplicy znajdującej się w baraku wymurował ścianę w prezbiterium, zamontował okno w dachu i wykonał kasetonowy sufit. Zastępował domowego kierowcę. Przez pewien czas prowadził nawet wahadłowe życie, tzn. w miesiącu 2 tygodnie był w Poznaniu, a drugie 2 w Wadowicach (tak długo, dokąd istniało NSD). Zgłosił się też na misje do Rwandy, lecz wówczas nie było takiej potrzeby, dlatego pozostał w kraju. Po 1972 przekazał swój warsztat pracy następcy i choć jeszcze czasem udzielał się w nim, to jednak zajął się ulubionym krawiectwem i czapnictwem, a następnie rzeźbiarstwem.

1961 – Br. Jan Pęcherek został przeniesiony do domu nowicjackiego w Ząbkowicach Śląskich, do prowadzenia krawczarni, skąd po 12 latach, we IX 1973 skierowano go do Warszawy, gdzie był furtianem i zakrystianem po śmierci br. Stanisława Lisa.

1961 – Br. Roman Kaczmarczyk z Ołtarzewa został skierowany do domu w Otwocku.

1964 – Stolica Apostolska ogłosiła decyzję uniezależnienia Dzieła Szensztackiego od Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego.

1965 – Ks. Czesław Ramusiewicz objął urząd rektora w Szczecinie (1965-71). Jego staraniem powstał tam z zakrystii niewielki budynek, do którego pallotyni przenieśli się i mieszkali w nim do 1985.

1971 – Do Rzymu na obrady XIII. Zebrania Generalnego wyjechali: ks. Henryk Kietliński i ks. Jan Pałyga. Pierwszy z nich został wybrany radcą generalnym, pozostał w Rzymie.

1973 – Gościem Seminarium był ks. radca generalny Henryk Kietliński. Na spotkaniu ze wspólnotą dzielił się bogatym wachlarzem wiadomości z Zarządu Generalnego i całego Stowarzyszenia. Informował o ukończeniu prac nad „Ustawami” i „Prawem Podstawowym” Stowarzyszenia. Ponadto przywiózł ze sobą nowy „Katalog” Stowarzyszenia, który był efektem jego pracy redakcyjnej.

1974 – Ks. Czesław Parzyszek, prefekt alumnów, uczestniczył w spotkaniu wychowawców zakonnych w Krakowie.

1975 – W Ołtarzewie odbyła się uroczysta inauguracja roku akademickiego. Mszy św. koncelebrowanej przez profesorów Seminarium przewodniczył ks. prof. Ignacy Subera, prorektor ATK. On też wygłosił homilię. Referat inauguracyjny pt. „Problemy Polonii amerykańskiej”, wygłosił prof. Józef Chałasiński (+1979), członek PAN, socjolog. Immatrykulowano 20. alumnów pierwszego kursu. Na zakończenie chór odśpiewał hymn seminaryjny.

– Po obiedzie, w gmachu Seminarium odbyło się spotkanie z ks. Romanem Szczygłem SAC, który przez 25 lat przebywał w szpitalach i sanatoriach. Podczas spotkania dzielił się swoimi doświadczeniami i przemyśleniami na temat cierpienia i śmierci.

1977 – Klerycka Wspólnota Misyjna spotkała się z ks. Ludwikiem Homą, udającym się na misje do Brazylii (wyleciał z Polski 10 X). Misjonarz mówił o swoim przygotowaniu do pracy misyjnej w Brazylii, gdzie pracowało wtedy siedmiu pallotyńskich współbraci z Polski.

1978 – Ks. Cezary Jurkiewicz opuścił dom paryski, nie mówiąc nikomu dokąd się udaje. Nic też nie wskazywało w ostatnim czasie na jakieś nieporozumienia z innymi osobami czy na oznaki załamania psychicznego, wprost przeciwnie był spokojny, uśmiechnięty i ubierał się stosownie. Wszelkie poszukiwania ks. Cezarego okazały się jednak daremne. Przyczyny i okoliczności zaginięcia oraz ewentualne jego dalsze losy pozostają wciąż niewyjaśnione.

1978 – Seminarium odwiedzili dwaj księża pallotyni studiujący w Rzymie: ks. Tadeusz Puton i ks. Lesław Gwarek.

1981 – W Ołtarzewie zmarł br. Jan Wilczyński (ur. 1904 w Wilkowie Polskim, w archidiecezji poznańskiej). Całe swoje życie, poza nowicjatem, spędził od 1930 w Ołtarzewie, gdzie był stolarzem. Praktycznie wszystko, co jest drewniane (drzwi, okna, ławki, szafy i różne regały) w kościele i w domu ołtarzewskim, zostało wykonane jego ręką. Sam zaprojektował i wykonał umeblowanie w obu zakrystiach; natomiast styl ławek projektował inż. S.L. Marzyński (†1992), ale już stronę użytkową opracowali bracia Wilczyński, F. Chytry i L. Derda, przy czym br. Wilczyński wykorzystał tu model ławek z kościoła na Helu. Wykonywał także prace stolarskie dla innych domów pallotyńskich.

Troszczył się o swoje uświęcenie, układając w tym celu nawet własną modlitwę, którą stale nosił przy sobie i zawsze odmawiał. Tę „Modlitwę o wytrwanie” odczytano też na jego pogrzebie: „Panie Jezu, pragnę Ci służyć wiernie i dlatego pokornie błagam, bym w postanowieniach swoich wytrwał do końca i codziennie się udoskonalał w duchu świętego mego powołania, bym czynił postępy w wierze, nadziei i miłości, posłuszeństwie, czystości i ubóstwie, w pokorze, umartwieniu, zaparciu siebie i pogardzie świata, gorliwości i prawdziwej pobożności, abyś Panie Jezu, we mnie się tworzył, bym mógł o sobie powiedzieć – żyję ja, już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus”.

1983 – W szpitalu w Poznaniu zmarł br. Wojciech Grobel (ur. 1901 w Parafiance, w parafii Żyrzyn, w diecezji lubelskiej).

W VI 1983 przeszedł ciężką operację żołądka, w Klinice Akademii Medycznej w Poznaniu, przy ul. Przybyszewskiego, po której nie doszedł już do pełni sił. Choroba czyniła dalsze postępy, we wrześniu znalazł się ponownie w tym szpitalu. Przebywając tam, budował chorych i personel szpitalny swoją postawą. Mawiał wtedy: „Będzie tak, jak Bóg da” i „Niech się dzieje wola Pana”.

W Stowarzyszeniu wykonywał głównie obowiązki furtiana i drukarza. Zawód drukarza pełnił przez 29 lat, z czego 26 w poznańskim Pallottinum. Br. Wojciech jest autorem obszernych wspomnień, dzięki czemu pozostało wiele cennych szczegółów o domach, osobach i wydarzeniach, ocalonych od zapomnienia.

1986 – W Ołtarzewie odbyły się uroczystości pogrzebowe śp. br. Lucjana Kaweckiego. We mszy pogrzebowej uczestniczyło ok. 60 kapłanów i licznie zgromadzeni bracia z wielu pallotyńskich domów. Obecny był też ks. Zdzisław Wołos, proboszcz z rodzinnej parafii br. Lucjana, który w pożegnalnym przemówieniu nad grobem podkreślił żywe i mocne więzi zmarłego ze wspólnotą parafialną, przykład życia prawdziwie ewangelicznego (do którego zaliczył szacunek dla sutanny, zadowolenie na twarzy i troskę o bliźniego) i podziękował za przyjaźń, którą go darzył. Zaznaczył, że kiedy do parafii nadeszła wiadomość o śmierci brata, kazał uderzyć w dzwony, aby zebrać ludzi na modlitwę. Żałował, że brat nie mógł przybyć rok wcześniej do rodzinnej miejscowości na swój jubileusz profesji zakonnej. Na zakończenie ks. rektor Kazimierz Czulak przytoczył słowa br. Lucjana, zapisane w jego liście: „Proszę Boga o przyjęcie mnie do Raju”. Śp. br. Lucjan spoczął na parafialnym cmentarzu w Ołtarzewie.

1989 – Jesienna sztuka seminaryjna „Łazarz – trudne opowiadanie o szarości”, weszła we wstępną fazę realizacji. Sztuka była poematem muzycznym o świetle, szarości i Łazarzu, napisanym przez kleryków Seminarium: Jarosława Buchholza i Andrzeja Daniewicza przy pomocy i inspiracji Ernesta Brylla.

1990 – Pani dr med. Romana Kajetanowicz-Drabik z mężem, wystąpiła w Seminarium z prelekcją i slajdami na temat trądu. Pani doktor od początku lat 70.tych otacza pomocą medyczną i nie tylko ośrodki dla dorosłych i dzieci chorych na trąd. Czyniła to w leprozoriach na terenie Afryki i Indii, a później także na terenie dawnych Republik Radzieckich aż po chińską granicę.

1991 – Powołany został Krajowy Komitet Organizacyjny Kongresu ZAK.

1993 – W szpitalu w Lublinie zmarł ks. Jan Kowalski (ur. 1951 w Grabowie k. Kolna, w diecezji łomżyńskiej), rekolekcjonista, sekretarz w Krajowym Dziele Duchowej Pomocy Powołaniom. Ze słowem Chrystusa przemierzał ziemię ojczystą wzdłuż i wszerz, głosząc rekolekcje. Pogodnie nastrajał każde spotkanie, darzył innych radością w smutkach i głęboko przeżywał materialną biedę ludzi. Ks. Jan wszystkim za wszystko dziękował. W ostatnich miesiącach i dniach mawiał często, „Dziękuję za wszystko”.

Był kapłanem pogodnym i optymistycznie nastawionym do życia, ceniony jako kaznodzieja i doradca duchowy. W przepowiadaniu Ewangelii nie starał się błyszczeć mądrością, choć był bardzo oczytany, ale głosił mądrość Chrystusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego. Zwykle perfekcyjnie przygotowywał się do głoszenia kazań. Miał wielu penitentów, także wśród współbraci. Żył ze wszystkimi w przyjaźni i zgodzie, co sprawiało, że ludzie mu ufali, przyjmując jego rady i pouczenia. Był też wierny w przyjaźni. Pamiętał o nauczycielach, księżach, rodzinie, parafianach swej rodzinnej miejscowości, których często wspominał w różnych rozmowach.

1995 – Dwudziestu sześciu alumnów z kursu VI pomyślnie zdało egzamin ex universa z teologii.

1998 – Gościem kleryckiej Grupy Misyjnej, a następnie całej seminaryjnej wspólnoty, był bp Kizito Bahujimihigo, ordynariusz Ruhengeri w Rwandzie. Biskup mówił o warunkach pracy duszpasterskiej w Rwandzie zwaśnionej bratobójczymi wojnami.

– Seminarium podejmowało też gości z Argentyny, którzy przyglądali się formacji alumnów w Ołtarzewie.

2000 – Br. Mariusz Świerczyński rozpoczął pracę zakrystiana w kościele SS. Salvatore in Onda w Rzymie (9 X).

2007 – W Warszawie zmarła s. Paula Buchwald (ur. 1911 się w Wilkowie Polskim w Wielkopolsce), pallotynka. U pallotynów miała brata – ks. Kazimierza (1903-1931).

Po pierwszej profesji (1938) została posłana do Niemiec i tam zastał ją wybuch II wojny światowej. W Limburgu zdobyła wykształcenie pielęgniarki i asystentki stomatologa. Zaczęła też pracować w tym zawodzie. Nauczyła się również gry na organach. Śluby wieczyste złożyła w Limburgu w 1944.

Do Polski mogła powrócić dopiero w 1958. Pracowała jako pielęgniarka kolejno w Sucharach, Częstochowie i najdłużej (18 lat) w Ziębicach. Od 1980 mieszkała w domu prowincjalnym w Warszawie-Zaciszu.

2012 – W Wadowicach na Kopcu odbyły się uroczystości pogrzebowe ks. Władysława Nadybała, zgodnie z jego pragnieniem wyrażonym w testamencie. Liturgii pogrzebowej przewodniczył Paweł Socha, bp pomocniczy zielonogórsko-gorzowski. Kazanie wygłosił ks. prowincjał Adrian Galbas. W uroczystościach uczestniczyli kapłani diecezjalni z dekanatów: Wadowice, Sosnowiec, Pszczew (z ks. dziekanem Markiem Walczakiem) i Częstochowa oraz współbracia obu prowincji, siostry zakonne i liczni wierni, krewni i przyjaciele zmarłego.

2019 – W Centrum Animacji Misyjnej w Konstancinie-Jeziornie, w dniach 8-9 października miały miejsce obrady Jesiennego Zjazdu Doradczego Rektorów, Proboszczów, Sekretarzy i Dyrektorów.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny