Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 9 sierpnia

1984 – Dla powstającego kościoła w Zakopanem ks. wiceprowincjał Henryk Kietliński przywiózł kamień węgielny z Groty Objawienia MB w Fatimie (pierwszy w historii Fatimy – z numerem 1). Dołączono też kamień węgielny z Grobu św. Piotra.

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1932 – W Chełmnie odbyło się uroczyste pożegnanie dwóch kapłanów wyjeżdżających na misje do Urugwaju: ks. Augustyna Zarazy, który był tu rektorem domu i ks. Józefa Chudzińskiego – jego pomocnika. Kaplica wypełniła się wiernymi po brzegi, mimo że był to zwyczajny dzień roboczy. „W imieniu Stowarzyszenia żegnał misjonarzy ksiądz superior, który w przemowie swojej przypomniał te chwile sprzed 20 laty, kiedy to przewodnik dzisiejszej wyprawy misyjnej opowiadał chłopcom w gimnazjum naszym w Wadowicach o swoich misyjnych podróżach po Urugwaju i Brazylii, wzniecając w ich sercach zapał do życia misjonarskiego i nadzieję, że niedługo może i im podobne szczęście w udziale przypadnie. […] Wzruszająca była chwila kiedy nowi misjonarze przyjmowali z rąk przełożonego krzyż misyjny na swe piersi […] Po błogosławieństwie Najświętszym Sakramentem odbyła się mała uroczystość domowa, którą zakończyło się pożegnanie […]. Na odjezdnym przyrzekli, że będą się często dzielić z naszymi czytelnikami swoimi przeżyciami, pracami trudnościami, a także i swoimi radościami, i owocami swych trudów” (KA 1932, nr 10, s. 277).

Także nazajutrz tłumy odprowadziły misjonarzy na dworzec kolejowy, skąd obaj kapłani udali się pociągiem przez Berlin, Lipsk do Augsburga, a stąd do Hamburga, skąd 21 VIII odpłynęli statkiem „San Martin” via Rio de Janeiro do Urugwaju. Przybyli tam 12 IX.

Ksiądz Zaraza znał istniejącą w Montevideo placówkę z poprzedniego pobytu w Urugwaju. Pomimo propozycji niemieckiego prowincjalatu, nie udało im się przejąć kościoła pod wezwaniem Matki Bożej z Lourdes, z powodu opozycji społeczności niemieckiej w Montevideo.

1935 – Ks. prowincjał Jan Maćkowski rozpoczął głoszenie 6.dniowych rekolekcji dla urszulanek w Ołtarzewie.

1937, 1938 – Ks. Stanisław Czapla rozpoczął rekolekcje dla urszulanek w Ołtarzewie, a w następnym  roku (1938) – ks. Władysław Czubek.

1946 – W dniach 5-9 sierpnia robotnicy porządkowali plac pod budowę baraku dla stołówki „Bratniaka” Akademii Lekarskiej przy kaplicy MB Częstochowskiej w Gdańsku.

1971 – W Ołtarzewie od 9 do 13 sierpnia odbywały się rekolekcje dla Unii Apostolskiej Kleru. Rekolekcje dla 38. księży głosił bp Michał Sasinowski, ordynariusz diecezji łomżyńskiej.

– Ołtarzew gościł 50.osobową pielgrzymkę ze Śląska, która przyjechała na uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny do Niepokalanowa.

1972 – Ks. Antoni Pławny, ekonom ołtarzewski, wyjechał z kazaniem odpustowym na św. Wawrzyńca do Zaremb, gdzie proboszczem był ks. Stanisław Marszał (+2014), były pallotyn.

1976 – W dniach 9-13 sierpnia odbywały się w Ołtarzewie doroczne rekolekcje kapłańskie dla członków Unii Apostolskiej Kleru. Grupa liczyła 64 księży. Rekolekcje prowadził bp Czesław  Lewandowski, biskup pomocniczy włocławski. Na zakończenie rekolekcji bp Piotr Gołębiowski, przewodniczący Unii Apostolskiej, wygłosił do księży dwie konferencje oraz spotkał się z członkami Zarządu Domowego.

– W domu macierzystym Stowarzyszenia na Kopcu, alumni drugiego roku nowicjatu rozpoczęli Dyrektorium przed pierwszą profesją. Prowadził je ojciec duchowny Seminarium, ks. Bogdan Boniewicz.

1987 – W Częstochowie ks. Jan Nełkowski obchodził jubileusz 50-lecia kapłaństwa. Uroczystość była celebrowana podczas niedzielnej sumy w kościele Pallotynów. W koncelebrze uczestniczyli m.in.: ks. prowincjał Czesław Parzyszek, ks. prałat Rajmund Frydych, ks. prałat Tadeusz Ojrzyński, ks. prof. Zenon Mońka. Obecni byli bracia szkolni, albertyni, przedstawicielki żeńskich zgromadzeń zakonnych, służby zdrowia, rodzina, przyjaciele, chór prowadzony przez siostry józefitki oraz liczna rzesza wiernych z parafii. Ks. Prowincjał w homilii podkreślił znaczenie i wartość kapłaństwa oraz wielkość tej służby, widocznej w działalności ks. Jana Nełkowskiego. „Jego praca duszpasterska przynosiła z roku na rok błogosławione owoce przede wszystkim ludziom chorym, cierpiącym i umierającym, których pocieszał, prowadził do Sakramentu Pojednania, dawał Eucharystię i wiódł na drogę refleksji, modlitwy, wewnętrznego uspokojenia i zjednoczenia z Bogiem. Owoce pracy Dostojnego Jubilata odczuwała także wspólnota zakonna, dokąd wnosił ducha modlitwy i poświęcenia; był przykładem ofiarności i rzetelności. Osobę ks. Jana Nełkowskiego można porównać z sylwetką św. Wincentego Pallottiego, którego stał się wiernym naśladowcą, a którego cechy, tak wewnętrzne jak i zewnętrzne, można w nim odnaleźć” (ks. Cz. Parzyszek).

Jubilat przeżywał swój jubileusz w trzech wymiarach: w spotkaniu z rodziną naturalną (8 VIII); w niedzielę, modląc się ze swoją rodziną duchową (9 VIII); w poniedziałek, w osobistym dziękczynieniu za dar kapłaństwa we Mszy św. odprawianej przed ołtarzem Jasnogórskiej Pani.

1988 – W Konstancinie-Jeziornie (=Chylice), Rada Prowincjalna zakupiła działkę na Dom Animacji Misyjnej.

2003 – W Ołtarzewie odbyły się uroczystości pogrzebowe ks. Bogdana Boniewicza, byłego ojca duchownego Seminarium i rekolekcjonisty. Uczestniczyło w nich ponad 60 księży i braci, delegacje sióstr zakonnych, rodzina i przyjaciele. Mszy św. koncelebrowanej przewodniczył i homilię wygłosił ks. prowincjał Czesław Parzyszek. Na cmentarzu ks. rektor warszawskiego domu Sławomir Zaręba, przytaczając słowa proroka Malachiasza: „Wierność wobec prawa była w jego ustach, niegodziwości nie znaleziono na jego wargach. W pokoju i prawości postępował ze mną i wielu odciągnął od grzechu. Wargi kapłana bowiem powinny strzec wiedzy, a wtedy pouczenia będą szukali u niego, bo on jest wysłannikiem Pana Zastępów”, powiedział, że określają one zmarłego. Był on „[…] wierny powołaniu, wierny Stowarzyszeniu, wierny Kościołowi, gorliwy i chętny w dawaniu rad. Pełen wiedzy i doświadczenia życiowego, żarliwy w modlitwie. Zawsze gościnny, pogodny – chciałoby się rzec – prawdziwy wysłannik Pana Zastępów. Wspaniały rekolekcjonista, spowiednik, ojciec duchowny, radca domowy. Księże Bogdanie – takim się zapisałeś w naszej pamięci, jako nieprzeciętny kapłan, pallotyn. Swoim życiem, swoją pracą tworzyłeś historię Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, żyłeś nim, modliłeś się o jego pomyślność, o jego rozwój, o nowe powołania. W chwilach trudnych i łatwych byłeś wśród swoich, wśród pallotynów. Wraz z tobą odchodzi cząstka naszego Stowarzyszenia. Wśród lasu krzyży tego ołtarzewskiego cmentarza chce się wołać za Juliuszem Słowackim: »Oto jest owoc pracy zakonnika, Oto na białym księgi pergaminie, Co się na klamry srebrzyste zamyka«. Księże Bogdanie – swoim życiem i służbą wywarłeś żywe, głębokie i niezatarte piętno na pergaminie historii domu wspólnoty warszawskiej”.

Zmarły pochowany został w drugiej kwaterze pallotyńskiej na cmentarzu ołtarzewskim.

2012 – S. Wiktoria Adamczak, pallotynka, została pochowana na Cmentarzu Łostowickim w Gdańsku (kwatera 7, rząd 14, grób 30).

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny