Prowincja Chrystusa Króla

Ks. dr Jan Korycki SAC (1935 – 2020), rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Ołtarzewie, radca prowincjalny i generalny, postulator i prokurator generalny, duchowy kierownik polskich księży studentów w Rzymie

Urodził się 19 czerwca 1935 r. w Borowej Woli, w pow. Opoczno, w rodzinie rolnika Józefa i Marii z d. Kowalczyk, jako najstarszy i pierworodny syn; rodzina liczyła jeszcze pięcioro dzieci: trzech synów i dwie córki. Sakrament Chrztu świętego otrzymał 30 czerwca tr. w parafii Klwów, należącej do ówczesnej diecezji sandomierskiej. Naukę z zakresu siedmioklasowej szkoły powszechnej pobierał w Klwowie.

Dar powołania do Rodziny Pallotyńskiej i kapłaństwa odkrył, jak sam napisał: „przy pomocy założyciela pallotynów polskich, ks. Alojzego Majewskiego SAC, którego bliskość duchową odczułem przy spotkaniu z nim w Borowinie, gdy miałem 12 lat, w 1947 roku. Droga powołania pallotyńskiego była dla mnie zawsze tak ważna i piękna, że nigdy nie dopuszczałem do siebie możliwości jej zmiany” (Testament ks. J. Koryckiego, 21 XI 2011). Do tych słów należy dodać, że do Borowiny przychodził mały Jan, by jako ministrant służyć do Mszy św.

Będąc wierny podjętej idei, już 1 września 1949 r. rozpoczął naukę w Małym Seminarium w Wadowicach na Kopcu. Po likwidacji szkoły na Kopcu przez Urząd Bezpieczeństwa (3 VII 1952) został przyjęty do Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego. W Otwocku, pod kierownictwem ks. Leona Cieślaka (†1953) zaczął nowicjat, przyjmując 12 września tr. pallotyńską sutannę z rąk Księdza Prowincjała Stanisława Czapli. Nowicjat otwocki był przeznaczony dla kandydatów, których przyjęto bez matury, po X. klasie. Mistrz nowicjatu ks. Cieślak przekazał swoim nowicjuszom cześć do Matki Bożej, stąd po latach ks. J. Korycki napisze o tym: „Ogromnie pomagało mi [w wytrwaniu na drodze powołania] zakorzenione w nowicjacie nabożeństwo do Matki Bożej, Królowej Apostołów i powtarzane od 1953 roku do dziś, codziennie, zawołanie: Wszystko przez Maryję dla Chrystusa, wszystko dla dusz” (tamże).

W Otwocku też, 1 lipca 1953 r. złożył pierwszą konsekrację na ręce ks. Józefa Wróbla oraz zrobił maturę, tzw. wewnętrzną i równocześnie do 1955 r. odbywał studium filozofii. Natomiast studium teologii kończył w Ołtarzewie, w latach 1955-59. Wieczną konsekrację złożył na ręce ks. Franciszka Bogdana 1 lipca 1957 r. w Rucianem-Nidzie. Święcenia kapłańskie przyjął w Ołtarzewie 11 czerwca 1959 r. z rąk bpa Zygmunta Choromańskiego, biskupa pomocniczego archidiecezji warszawskiej i sekretarza generalnego Konferencji Episkopatu Polski.

Po święceniach przebywał najpierw w Ołtarzewie i pracował jako wikariusz w pobliskiej parafii Babice, ale nie podejmował katechizacji, gdyż uczęszczał do liceum korespondencyjnego i przygotowywał się do zdania matury państwowej. Od 1960 r. podjął studia pedagogiki „wraz z biologią, jako przedmiotem pobocznym” na Uniwersytecie Warszawskim. W 1961 r. przeniesiono go do Otwocka, gdzie kontynuował swoje studia, angażował się w prace wychowawczo-duszpasterskie, m.in. przy kaplicy w Wólce Mlądzkiej i od 1964 r. rozpoczął wykłady pedagogiki i dydaktyki w Wyższym Seminarium Duchownym w Ołtarzewie, jako professor suplens (zastępca profesora). Tam też skierowano go na stałe w 1965 r. i mianowano ponadto prefektem alumnów (sprawował tę funkcję do końca września 1968 r.).

W 1965 r. uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim tytuł magistra filozofii w zakresie pedagogiki społecznej oraz został skierowany przez Księdza Prowincjała na studium doktoranckie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Tym samym przeszedł z Sekcji Pedagogiki UW na Sekcję Psychologii KUL. W 1970 r. rozpoczął prowadzenie ćwiczeń i wykładów z zakresu pedagogiki życia wewnętrznego na Prymasowskim Studium Życia Wewnętrznego przy Akademickim Studium Teologii Katolickiej w Warszawie, a od 1978 r. został zaangażowany jako adiunkt w Instytucie Studiów nad Rodziną na ATK. Był też spowiednikiem sióstr zakonnych, m.in. wizytek w Warszawie.

Pełniąc równocześnie obowiązki doktoranta KUL, wykładowcy i prefekta alumnów w Ołtarzewie, uwieńczył podjęte studia stopniem naukowym doktora filozofii chrześcijańskiej, który otrzymał 19 maja 1973 r. na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, na podstawie przedłożonej rozprawy doktorskiej: „Formacja psychopedagogiczna w Wyższych Seminariach Duchownych w Polsce. Rozwój, stan współczesny, perspektywy”, napisanej pod kierunkiem doc. Stefana Kunowskiego.

W 1970 r. mianowano ks. Jana przełożonym domu studenckiego w Lublinie, a w 1972 r. rektorem domu i Seminarium w Ołtarzewie. Tę ostatnią funkcję rozpoczął od 1 lutego 1973 r., ze względu na konieczność ukończenia zaawansowanej już pracy doktorskiej (obowiązki przełożeńskie w Seminarium spełniał w tym czasie przez pierwszy semestr ks. Witold Zdaniewicz). Ks. Jan Korycki pełnił obowiązki rektora Ołtarzewa przez dwie kadencje, do 1978 r., a w latach 1981-83 był wicerektorem tego domu. Od 1972 do 1981 był też radcą prowincjalnym.

Zebranie Generalne Stowarzyszenia wybrało ks. Jana 8 listopada 1983 r. na radcę generalnego. Sprawując tę funkcję uczestniczył w przełożeńskim zarządzaniu światem pallotyńskim na wszystkich kontynentach. Sześcioletnia kadencja radcy zakończona została 13 listopada 1989 r. nominacją na urząd prokuratora generalnego, tj. pełnomocnika Stowarzyszenia przy Stolicy Apostolskiej i postulatora generalnego Stowarzyszenia. Jego wielką zasługą było  doprowadzenie do wyniesienia do chwały ołtarzy: bł. Elżbiety Sanny (1788 – 1857), osoby świeckiej, współpracującej ze św. Wincentym Pallottim i bł. ks. Ryszarda Henkesa (1900 – 1945), pallotyna i męczennika niemieckiego obozu koncentracyjnego w Dachau. Kiedy 12 maja 2015 r. został mianowany nowy postulator generalny Stowarzyszenia, ks. Jan pozostał dalej w Rzymie, poświęcając się procesom kanonizacyjnym i beatyfikacyjnym, które były w toku oraz wprowadzając swojego następcę w obowiązki. Należy zaznaczyć też, że był duszpasterzem, konferencjonistą, spowiednikiem i opiekunem zarówno polskich sióstr zakonnych i księży, jak również osób świeckich w Rzymie.

Ostatecznie, po 34 latach pełnienia odpowiedzialnych i zaszczytnych urzędów i posług w Rzymie, w pallotyńskim Zarządzie Generalnym, powrócił do kraju. 15 maja 2015 r. został mianowany dyrektorem Ośrodka Postulacji przy Zarządzie Prowincji Chrystusa Króla, gdzie też zamieszkał od 1 lipca 2017 r., wspierając Zarząd swoją kompetencją, mądrością i doświadczeniem. W ramach swoich obowiązków pełnił od 25 września 2018 r. funkcję wicepostulatora w procesie beatyfikacyjnym Sługi Bożego ks. Stanisława Szulmińskiego SAC.

W czerwcu 2019 r. obchodził diamentowy jubileusz – 60. rocznicę święceń kapłańskich (2 czerwca w Klwowie i 9 czerwca w Warszawie).

W strukturach Stowarzyszenia i Prowincji pełnił ponadto funkcje: przewodniczącego Generalnej Komisji Prawnej Stowarzyszenia (mianowany 13 października 1993), oraz członka tejże Komisji (od 2014), członka Instytutu Apostolskiego (1977) i członka Rady Pallotyńskiego Instytutu Historycznego (2 października 2017).

Ks. Jan Korycki w ostatnich latach dość często przebywał w szpitalu, zmagając się ze swoimi problemami zdrowotnymi. Zmarł rano 31 lipca 2020 r. w Szpitalu Klinicznym przy ul. Banacha w Warszawie. Przeżył 85 lat, w tym 67 lat w Stowarzyszeniu i 61 lat w kapłaństwie. Żył charyzmatem św. Wincentego Pallottiego, a swą postawą i pracą kapłańską starał się przekazywać młodemu pokoleniu wierność pallotyńskiemu dziedzictwu. Cechowała go żywa wiara, duch służby bliźniemu i umiłowanie patriotyzmu. +Ad infinitam Dei gloriam+

Oprac. ks. Stanisław Tylus SAC