Ołtarzew
SEMINARIUM: https://www.wsdsac.pl/
PARAFIA: http://www.parafia-oltarzew.pl/
Dom Stowarzyszenia
Już w 1926 r. ks. Alojzy Majewski SAC i ks. superior Wojciech Turowski SAC poszukiwali w okolicach Warszawy miejsca pod założenie Wyższego Seminarium Duchownego. Plany te zrealizowano 24 marca 1927 r. kupując gmach po Szkole Rolniczej w Ołtarzewie wraz z ogrodem i polem. 21 marca 1927 r. Kuria Metropolitalna Warszawska wyraziła swoją zgodę na założenie tu pallotyńskiego domu. Pierwsi pallotyni przybyli na stałe do Ołtarzewa 8 kwietnia 1927 r.: ks. Franciszek Pauliński oraz bracia – Ludwik Krajniewski, Bolesław Grzybowski i Jakub Głowacki. Kaplicę w domu poświęcił 24 kwietnia ks. prałat Czechowski. Dom początkowo przeznaczony był na redakcję i administrację czasopism, a w przyszłości na gimnazjum lub nowicjat. Dom został kanonicznie erygowany w 1938 r.
W czerwcu 1936 r. na sesji Rady Prowincjalnej postanowiono wybudować kościół i nowy dom w Ołtarzewie, i urządzić w nim Seminarium Duchowne. Na budowniczego wyznaczono ks. Stanisława Wierzbicę SAC i br. Jana Postrzednika SAC, mistrza murarskiego. Projekt budowy zlecono inż. Alfonsowi Wędrychowskiemu. Budowę rozpoczęto wiosną 1937 r. Wobec braku pieniędzy przystąpiono do pracy własnymi siłami braci i kleryków. Ks. Wierzbica organizował potrzebne fundusze poprzez rozprowadzanie tzw. cegiełek, pocztówek, loterię fantową, a także rozpoczął akcję majową i listopadową. Już 1 sierpnia 1937 r. dokonano poświęcenia kamienia węgielnego, wiosną 1938 r. zrobiono wykop pod kościół seminaryjny, a jesienią cała środkowa część domu i prawe skrzydło były już gotowe do zamieszkania. W 1939 r. cały wysiłek skierowano na budowę kościoła. Kiedy mury zostały podciągnięte pod dach i już przygotowywano wiązania dachowe wybuchła wojna, która przerwała prace do 1945 r.
Od września do grudnia 1939 r. w gmachu seminaryjnym znajdował się szpital niemiecki. Wykłady odbywały się w piwnicach, a od grudnia do czerwca 1942 r. w salach. W tym czasie z klerykami pallotyńskimi kształciło się 74 kleryków z 9 seminariów diecezjalnych i 7 zakonnych. Od maja 1941 r. do stycznia 1945 r. gmach został ponownie zamieniony na szpital niemiecki; klerycy-goście musieli wyjechać, a profesorowie i klerycy pallotyńscy udali się do Wadowic na Kopiec.
Po zakończeniu II wojny światowej przystąpiono do dalszej budowy kościoła oraz zachodniego skrzydła domu pod nadzorem inż. Stanisława Marzyńskiego. Zakończono ją w 1948 r. W 1983 r. rozpoczęto w ogrodzie seminaryjnym budowę nowego domu dla księży i braci. Pierwsi mieszkańcy już w 1985 r. wprowadzili się do nowego domu profesorskiego. W 2019 r. rozpoczął się generalny remont głównego gmachu seminaryjnego.
Kaplica i Parafia
25 marca 1928 r. ks. kanonik Michalski z Warszawy i ks. superior Wojciech Turowski SAC poświęcili kaplicę pw. św. Wojciecha, mieszczącą się w parku ołtarzewskim, który z kolei należał do Towarzystwa Miłośników Ołtarzewa. Kaplica usytuowana była w części dworku, należącym niegdyś do Stanisława Kierbedzia, a następnie do Kacprzyckich. Duszpasterstwo w nowo otwartej kaplicy prowadzili pallotyni, ale kaplica była filią parafii w Żbikowie. Kuria Metropolitalna Warszawska w 1934 r. powierzyła pallotynom katechizację dzieci, najpierw w szkołach w Ołtarzewie, Ożarowie i Umiastowie, a potem także w Mosznie i Laskach. Pracowali tam ks. Norbert Pellowski SAC i ks. Józef Jankowski SAC, późniejsi męczennicy niemieckiego obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Przy parkowej kaplicy działały znakomicie organizacje młodzieżowe żeńskie i męskie, sodalicje mariańskie, róże Żywego Różańca, służba ołtarza i chór parafialny.
Już od 1934 r. starano się o erygowanie parafii w Ołtarzewie. Ostatecznie, 8 lipca 1939 r. abp Stanisław Gall, wikariusz kapitulny archidiecezji, erygował w Ołtarzewie parafię przy kaplicy parkowej. Proboszczem został mianowany ks. Romuald Kozłowski, kapłan archidiecezji warszawskiej (instalacja proboszcza odbyła się 13 sierpnia 1939 r. i funkcję tę pełnił do 1945 r.). Dworek-kaplica i mieszkanie proboszcza spłonęły 8 września 1939 r.
Do końca listopada tego roku ks. proboszcz R. Kozłowski prowadził duszpasterstwo parafialne w dawnym refektarzu w domu pallotynów w Ołtarzewie, który przeznaczono na kaplicę. W niedzielę 3 grudnia 1939 r. Mszę św. dla wiernych odprawił już w kaplicy urządzonej w domu pani Walerii Karczmarskiej, przy ul. Zamoyskiego 12, a następnie w budynku Huty Szkła w Ożarowie, gdzie miejscowy dyrektor, p. Kamiński, udostępnił mu świetlicę. 30 września 1945 r. proboszczem ołtarzewskim został ks. Emilian Skrzecz, który przeniósł siedzibę parafii do Ożarowa.
Po wojnie w gmachu seminaryjnym ponownie otwarto kaplicę, a 2 maja 1948 r. bp Wacław Majewski dokonał poświęcenia kościoła pw. Królowej Apostołów. W kolejnych latach wykonano wystrój wewnętrzny kościoła. Trzynaście ołtarzy, drogę krzyżową, dekorację nad wejściem do domu w formie płaskorzeźb wykonał artysta rzeźbiarz Wojciech Durek. Artysta malarz Zbigniew Łoskot położył polichromię, a artysta Ignacy Doroszkiewicz wykonał witraże. Firma „Biernacki” z Warszawy zainstalowała 35-głosowe organy. Umeblowanie kościoła i dwóch zakrystii wykonali bracia Stowarzyszenia, tynki zewnętrzne – inż. Lorentowicz, a na wieży zainstalowano trzy dzwony. W święto Królowej Apostołów, 16 maja 1953 r., konsekracji kościoła dokonał kard. Stefan Wyszyński Prymas Polski. 15 października 2000 r. uroczystego poświęcenia ołtarza bł. Józefa Jankowskiego w Ołtarzewie dokonał Józef kard. Glemp. Wykonawcą ołtarza był Wiaczesław Borecki, absolwent ASP w Kijowie, który dostosował go do innych ołtarzy w kościele. Ołtarz znajduje się we wschodniej nawie kościoła. Przy tej okazji Prymas ogłosił też bł. Józefa Jankowskiego patronem miasta i gminy Ożarów Mazowiecki oraz dekanatu Laski.
W lipcu 1967 r. przy kościele seminaryjnym w Ołtarzewie – dotychczas rektorskim – Kuria Warszawska utworzyła filię parafii ożarowskiej i pozwoliła na prowadzenie ksiąg metrykalnych. Później, w latach 1979-81 dokonano przebudowy prezbiterium i jego najbliższego otoczenia, zgodnie z wymogami posoborowej liturgii i potrzebami duszpasterstwa parafialnego. 1 marca 1988 r. Prymas Polski Józef kard. Glemp utworzył przy kościele seminaryjnym samodzielną parafię pw. Matki Bożej Królowej Apostołów; dekret wszedł w życie 15 marca. Pierwszym proboszczem został ks. Marian Szczotka SAC. 7 lipca 1988 r. Stowarzyszenie zawarło umowę z Księdzem Prymasem o przejęciu parafii na stałe.
W 1969 r. na cmentarzu parafialnym powstała kaplica. Ks. Marian Szczotka wybudował w 1992 r., poza ogrodzeniem Seminarium, samodzielną plebanię, w której zamieszkali duszpasterze. Tam też mieszczą się salki parafialne.
