Prowincja Chrystusa Króla

I dzień

W Centrum Animacji Misyjnej w Konstancinie odbyło się uroczyste i formalne otwarcie 22. Zebrania Generalnego. Jest to wyjątkowe wydarzenie historyczne w życiu Stowarzyszenia, ponieważ jest to pierwsze Zebranie Generalne, które odbędzie się poza Rzymem.

W Zebraniu uczestniczy 69 członków SAC, reprezentujących 23 prowincje i regiony SAC. Członkowie pochodzą ze wszystkich pięciu kontynentów.

Zgromadzenie rozpoczęło się inwokacją do Ducha Świętego w kaplicy, którą poprowadził Rektor Generalny ks. Jacob Nampudakam. Następnie oficjalnie otworzył i ogłosił otwarcie XXII Zebrania Generalnego, a w przemówieniu inauguracyjnym podkreślił temat Zebrania „Poruszony współczuciem: będę się starał wzbudzić we mnie współczucie wobec wszystkich”.

Rektor Generalny odczytał przesłanie Ojca Świętego do Zgromadzenia oraz przesłania od s. Ivet Garlet, SAC, i s. Josephiny D’Souza, SAC, przełożonych generalnych.

Zostaliśmy ciepło powitani przez Przełożonego Prowincjalnego, ks. Zenona Hanasa, oraz Rektora tutejszej Wspólnoty, ks. Mariusza Małkiewicza, i szybko weszliśmy w rytm rzeczy w pierwszym dniu Zebrania, z niezbędnymi komunikatami i zatwierdzeniem porządku obrad, metodus i konstytucji różnych komisji obsługujących Zebranie.

II dzień

Drugi dzień Zenbrania poświęcony był modlitwie i refleksji. George Augustine, SAC, który zaproponował dwie medytacje na temat zgromadzenia „Poruszony przez współczucie: będę starał się obudzić we mnie aktywne współczucie dla wszystkich”.

W pierwszym rozważaniu ks. George powtórzył słowa św. Wincentego Pallottiego, który modlił się „Boże mój, kim jesteś i kim jestem ja”, centralne pytanie zadawane przez wszystkich myślicieli religijnych i poszukiwaczy mądrości. Centralnym doświadczeniem i przekonaniem naszej wiary jest to, że Bóg jest miłosierny, jest litościwy, dlatego ks. George poprowadził refleksję poprzez Słowo Boże nad doświadczeniem Boga jako miłosierdzia. Gdy przyjmiemy, że „miłosierdzie jest rdzeniem tożsamości chrześcijańskiej”, wtedy zaczynamy żyć tym doświadczeniem i stajemy się narzędziami i kanałami miłosierdzia dla innych.

W sesji popołudniowej ks. George przedstawił nam doświadczenie miłosierdzia przeżywane w posłudze i życiu duszpasterskim: w życiu sakramentalnym Kościoła, w naszym życiu, a szczególnie w cielesnych i duchowych dziełach miłosierdzia, które były bliskie sercu św. Wincentego. Stwierdził, że „miłosierdzie, sedno tego, co znaczy być człowiekiem, jest jednocześnie znakiem rozpoznawczym chrześcijanina”, rzeczywiście jest to nasza tożsamość.

W kaplicy mieliśmy adorację Najświętszego Sakramentu, zarówno rano, jak i po południu, a dzień zakończył się koncelebrowaniem Mszy św. o godz. 18.00.

III dzień

Dzisiaj zabraliśmy się do pracy! Zebraliśmy się w Kaplicy na Mszy św. o godz. 7.00 Główny celebrans, ks. Józef Lasak, przybliżył istotne cechy konstancińskiej kaplicy, zaczynając od witraża przedstawiającego Wieczernik. Tabernakulum zawiera fragment tabernakulum z kościoła spalonego w Gikondo, w Kigali, w Rwandzie, podczas ludobójstwa w 1994 r., w tym samym kościele kilka osób zostało spalonych żywcem. Przypomniał, że w 2023 r. prowincja Świętej Rodziny będzie obchodzić 50. rocznicę przybycia pierwszych misjonarzy.

Ks. Marcin Manus w swojej homilii zastanawiał się nad znaczeniem logo XXII Zebrania Generalnego.

Całe przedpołudnie poświęcone było sprawozdaniom Zarządu Generalnego, począwszy od sprawozdania Rektora Generalnego ks. Jacoba Nampudakama, następnie sprawozdania Sekretarzy Generalnych: Sekretariatu Generalnego ds. Apostolstwa (ks. Martin Manus), Sekretariatu Generalnego ds. Misji (ks. Romuald Uzabumwana), Sekretariatu Generalnego ds. Formacji (ks. Józef Lasak), następnie Dyrektora Instytutu św. Wincentego Pallottiego (ks. Denilson Geraldo) i Postulatora Generalnego (ks. Adam Golec).

Po południu spotkaliśmy się w grupach językowych, aby podzielić się naszymi reakcjami na raporty, a na sesji plenarnej to, co zostało omówione, zostało przedstawione i wyjaśnione.

W uwagach końcowych ks. Jakub podkreślił, że wszystkie nasze działania jako pallotynów i nasze życie osobiste muszą być zakorzenione w naszym Panu Jezusie Chrystusie i Ewangelii, aby przeżywać nasze powołanie w służbie Kościoła.

ŹRÓDŁO: https://www.sac.info/