Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 19 grudnia

2003 – Po przeniesieniu do diecezji warszawsko-praskiej procesu beatyfikacyjnego 5. pallotyńskich męczenników okresu II wojny światowej, odbyła się w Warszawie pierwsza uroczysta sesja Trybunału, pod przewodnictwem bpa Kazimierza Romaniuka.

W poczet sług Bożych zaliczono następujących pallotynów: ks. Franciszka Bryję (+1942), ks. Franciszka Kiliana (†1941), br. Pawła Krawczewicza (Krawcewicza) (†1945), ks. Norberta Pellowskiego (†1942), ks. Jana Szambelańczyka (†1941) i włączono do procesu beatyfikacyjnego II grupy męczenników. 8 XI 2011 całą dokumentację tych pięciu procesów przekazano Kongregacji ds. Kanonizacji.

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1934 – Do Ołtarzewa powrócił ks. Alojzy Majewski. Od kwietnia tr. był pierwszym kapelanem pallotynek w Rajcy k. Nowogródka. Na jego miejsce skierowano ks. Stanisława Wierzbicę. Ks. Majewski odegrał istotną rolę w początkach pobytu pallotynek w Polsce przez umieszczanie w „Królowej Apostołów” informacji o zgromadzeniu i przetłumaczeniu siostrom z języka niemieckiego na polski modlitw i reguł zakonnych.

1935 – Rada Generalna Stowarzyszenia wydała Instrukcję, dokument wyjaśniający, że Ruch Apostolski z Szensztat jest realizacją, ale nie jedyną, programu Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, założonego przez ks. Wincentego Pallottiego.

1937 – Zakończyły się misje parafialne w pallotyńskim kościele w Montevideo (zaczęły się 12 XII). Do naszej świątyni San Antonino uczęszczało ok. 200 osób, spośród przeszło trzechtysięcznej kolonii polskiej w tym mieście. Na 8 kazań niedzielnych, tylko jedno było głoszone w języku polskim. Polscy pallotyni duszpasterzowali wśród ludności miejscowej, hiszpańskojęzycznej.

Fotografie zob. w oddzielnym poście

1937 – W Warszawie odbył się zjazd zelatorów pallotyńskich, na którym byli obecni z Ołtarzewa: ks. Stanisław Wierzbica, rektor i ks. Stanisław Czapla.

1938 – Ołtarzew odwiedził ks. Tadeusz Romaniuk, kapelan niepokalanek z Szymanowa.

– Do spowiadania braci przyjechał do Ołtarzewa kapucyn z klasztoru przy ul. Miodowej w Warszawie.

1940 – W Dłutowie pod Jabłonowem, w parafii Sarnowo, w diecezji płockiej, zmarł nagle br. Jan Kępka, Kempka (ur. 1899 w Jabłonowie, w parafii Sarnowo, w diecezji płockiej). Pracował w Sucharach przez szereg lat jako kucharz, a potem jako kolporter w Warszawie.

Śmierć zaskoczyła go przy pisaniu listu do swych współbraci w Sucharach. Spoczął na cmentarzu w Jabłonowie.

1942 – W Krakowie, dk. Rajmund Dardziński oraz dk. Edmund Winklarz przyjęli święcenia kapłańskie z rąk bpa Stanisława Rosponda. Po ukończeniu studiów teologicznych, ks. Dardziński został przeznaczony do pracy duszpasterskiej w Warszawie jako prefekt szkolny. Zginął w czasie powstania warszawskiego 20 VIII 1944. Natomiast ks. Winklarz rozpoczął pracę duszpasterską w Radomiu. Był odpowiedzialny za ministrantów i Krucjatę Eucharystyczną.

– Tego dnia ww. Biskup udzielił też święceń diakonatu kl. Ludwikowi Bajgrowiczowi.

1942 – Po założeniu przez ks. Bronisława Wiatera domu w Orleanie, przy ul. Ste Anne 14, ks. Czesław Wędzioch przedstawił w liście do ordynariusza diecezji, Jules’a Marie Courcoux, cel nowopowstałego domu: zapewnienie opieki duszpasterskiej Polakom mieszkającym w okolicy oraz budzenie powołań kapłańskich wśród młodzieży polskiej. W tym rejonie Polacy pracowali w rolnictwie i byli rozproszeni po licznych wsiach. W końcu lipca 1943 ks. Wiater przeniósł się do Chevilly, oddalonym 18 km od Orleanu.

1948 – Rektorstwo domu w Częstochowie objął ks. Ludwik Bajgrowicz, dotychczasowy wikariusz przy parafii pallotyńskiej w Poznaniu, ul. Wolsztyńska 29. Do pierwszych sukcesów nowego rektora, kronikarz zaliczył fakt wyprowadzenia się z naszej „pocegielnianej rudery”, na inne mieszkanie, p. Przeniosło. Miejscowy kronikarz zapisał też, że „już od trzech miesięcy mieszka w tejże ruderze ks. Ignacy Cieślak, jako pallotyński pustelnik, jak się wyraził o nim jeden z odwiedzających go księży. Stolik, krzesło, piecyk żelazny, to całe umeblowanie jego mieszkania”.

1950 – Ks. Wojciech Turowski poddał się w Rzymie chirurgicznej operacji usunięcia kamieni z woreczka żółciowego. Doprowadziła ona do bardzo silnej gorączki pooperacyjnej i do poważnego osłabienia akcji serca, tak że 23 XII w stanie agonalnym przyjął sakrament namaszczenia chorych. 24 XII o godz. 4.00 rano chory obudził się. Gwałtowne uzdrowienie ks. Wojciecha z komplikacji pooperacyjnych, przyczyniło się do kanonizacji bł. Wincentego Pallottiego. Zostało uznane przez Stolicę Apostolską w 1962 za jeden z dwóch cudów potrzebnych do kanonizacji, która miała miejsce 20 I 1963.

1974 – W Seminarium w Ołtarzewie odbył się egzamin ex universa z teologii dla 9. diakonów.

1976 – W nocy, w Ołtarzewie grupa młodzieży z Rodziny Rodzin miała swoje czuwanie modlitewne.

1977 – Biskup Władysław Miziołek przewodniczył egzaminowi ogólnemu z teologii.

– W Ołtarzewie odbyło się Zebranie księży, na którym dyskutowano nad projektem budowy nowego domu seminaryjnego.

1981 – Ks. Henryk Kazaniecki i ks. Jan Kędziora zakończyli w Zairze kurs języka swahili. Do pracy w tym kraju udali się 10 IX 1981.

1982 – W dniach 18 – 19 grudnia seminaryjny teatr w Ołtarzewie po raz ostatni wystawił jesienną sztukę pt. „Obrona Jasnej Góry” (Misterium Jasnogórskie), w reżyserii kl. Andrzeja Jasińskiego. Sztuka była grana przy pełnej widowni, od początku listopada, w każdą sobotę i niedzielę.

1984 – Gościem Seminarium był Marek Kotański (+2002), psycholog i terapeuta, twórca Monaru i Markotu (Ruch Wychodzenia z Bezdomności). Na spotkaniu ze wspólnotą mówił o genezie i działalności Monaru. Monar, to zintegrowany system przeciwdziałania narkomanii, bezdomności i zagrożeniom społecznym oraz niesienia szeroko rozumianej pomocy osobom pozostającej w trudnej sytuacji życiowej – samotnym, chorym na AIDS, skrzywdzonym przez los.

1988 – W Gdańsku, w kościele św. Elżbiety, została odprawiona Msza św. pogrzebowa za śp. br. Piotra Kasprzaka, pracownika wydawnictwa w Paryżu i Pallottinum. Mszy koncelebrowanej przez ponad 20 księży pallotyńskich i kilku zakonnych z Gdańska przewodniczył ks. prowincjał Czesław Parzyszek. On też wygłosił pogrzebową homilię. We mszy uczestniczyło kilkunastu braci z różnych domów. Br. Piotr został pochowany obok ks. Jana Stefanowskiego w pallotyńskiej kwaterze na cmentarzu komunalnym Srebrzysko w Gdańsku.

1993 – Alumni w Ołtarzewie zorganizowali wieczornicę adwentową, wprowadzającą w nastrój świąt Bożonarodzeniowych.

1995 – Wspólnota seminaryjna w Ołtarzewie obchodziła dzień imienin ks. rektora Bogusława Szpakowskiego (zwykle 18 grudnia). Po południu współbracia kursu pierwszego zaprezentowali program pt. „Profile”, oparty na poezji Karola Wojtyły. Wieczorem wspólnota seminaryjna mogła obejrzeć monodram „Opowieść o miłości”, wykonany przez Jerzego Kłosińskiego, twórcy Teatru Drogi z Ostrzeszowa. Przedstawienie opowiadało historię poszukiwania Boga przez św. Franciszka z Asyżu.

1997 – Wieczorem wspólnota seminaryjna przeżywała uroczystą wieczerzę wigilijną, poprzedzającą święta Bożego Narodzenia. Przeżywano ją wspólnie już wcześniej, ponieważ następnego dnia alumni wyjechali na święta do domów rodzinnych (poza kursem drugim, który pozostał w Seminarium w Ołtarzewie).

1998 – W kaplicy domu pallotyńskiego w Osny (Francja) odbyły się uroczystości pogrzebowe ks. Stanisława Rysia, profesora muzyki sakralnej w Seminarium w Ołtarzewie i WSD w Paryżu, duszpasterza we Francji, sekretarza Zarządu Regionalnego, sekretarza regii i archiwisty. Zmarły został pochowany na cmentarzu pallotyńskim w Osny. Delegatem wspólnoty seminaryjnej w Ołtarzewie na uroczystościach pogrzebowych w Osny, był ks. Józef Targosz. Tego też dnia w Seminarium w Ołtarzewie odprawiono w intencji zmarłego Mszę św.

2000 – Zakończyła się wizytacja kanoniczna w Ołtarzewie, którą przeprowadzili księża prowincjałowie obu Polskich Prowincji: ks. Czesław Parzyszek i ks. Tomasz Skibiński. Podczas spotkań wspólnota księży, braci i alumnów przekazała wizytatorom swoje uwagi, aby mogła lepiej i głębiej wejść w trzecie Tysiąclecie.

2003 – W dniach 12 – 19 grudnia trwała w Ołtarzewie wizytacja kanoniczna domu prowadzona przez wyższych przełożonych Polskich Prowincji Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, ks. Czesława Parzyszka i ks. Tomasza Skibińskiego.

12 grudnia: powitanie wizytatora przez ks. rektora Mariana Kowalczyka, spotkanie z Radą Domową;

13 grudnia: spotkanie wizytatorów z kapelanami należącymi do wspólnoty ołtarzewskiej, obejrzenie spektaklu „Małego Księcia”, wystawionego przez alumnów i udział we Mszy św., kończącej sesję formacyjną dla kleryków;

14 grudnia: niedzielne spotkanie na Mszy św. ze wspólnotą seminaryjno-parafialną;

15 grudnia: hospitacja niektórych wykładów, spotkanie z duszpasterzami parafii, diakonami i pierwszym kursem alumnów; wieczorem wizytacja biblioteki i spotkanie z jej Radą;

16 grudnia: hospitacja niektórych wykładów, spotkanie z ojcami duchownymi Seminarium, spotkanie z klerykami kursów II i III; wieczorem spotkanie z Radami Alumnów – urzędującą jeszcze i nowo wybraną.

17 grudnia: rozmowy z kursami alumnów IV i V oraz z koordynatorami grup seminaryjnych i wspólnot zainteresowań;

18 grudnia: w ramach konferencji czwartkowej Księża Prowincjałowie przekazali alumnom swoje uwagi dotyczące ich formacji duchowej (ks. T. Skibiński klerykom filozofii, a ks. Cz. Parzyszek – teologii); wizytatorzy spotkali się z pracownikami świeckimi Seminarium (Msza św. i spotkanie informacyjne) oraz ze wspólnotą Sióstr Pallotynek, pracujących i mieszkających na terenie Seminarium; spotkali się też ze wspólnotą księży i braci;

19 grudnia: spotkanie wizytatorów z Radą Moderatorów WSD i Radą Domową. Wieczornemu nabożeństwu, kończącemu wizytację, przewodniczył i kazanie wygłosił ks. prowincjał Tomasz Skibiński.

2015 – Ks. diakon Dennis Campos Alves z Regii Matki Bożej Miłosierdzia (Brazylia) przyjął święcenia kapłańskie.

2018 – Ks. João Aparecido Bergamasco SAC został mianowany biskupem diecezji Corumbá, w stanie Mato Grosso do Sul (Brazylia).

Ks. Bergamasco urodził się 15 maja 1967 w Tuneiras do Oeste (na terenie diecezji Umuarama). Pierwszą konsekrację w Stowarzyszeniu złożył 25 marca 1990, w Prowincji Matki Bożej Zwycięskiej. Święcenia kapłańskie przyjął 26 grudnia 1993. Ostatnie lata posługiwał jako proboszcz w miejscowości Fátima do Sul, w stanie Mato Grosso.

2019 – W Poznaniu miały miejsce pogrzebowe uroczystości br. Tadeusza Wojciechowskiego, ogrodnika. Rozpoczęły się w kościele parafialnym pw. św. Wawrzyńca od modlitwy różańcowej prowadzonej przez siostry pallotynki. Następnie o godz. 11.30 została odprawiona Eucharystia pogrzebowa, której przewodniczył bp nominat ks. Adrian Galbas SAC, bp pomocniczy diecezji ełckiej. Słowo Boże wygłosił pełniący obowiązki wyższego przełożonego, ks. Adam Kamizela, podkreślając, że na prośbę zawartą w testamencie br. Tadeusza, nie będzie mówił o nim samym, ale – jak sam poprosił – o śmierci. Ks. Adam zaakcentował przemijalność życia człowieka, której świadomość miał br. Tadeusz – przytoczył słowa, które wypowiedział do niego zmarły: „Ty myślisz, co będziesz robił dalej w naszym Stowarzyszeniu, a ja już muszę się zbierać z tego ziemskiego życia”. Kaznodzieja zwrócił uwagę na te pytania, dotyczące śmierci każdego z nas, czy jesteśmy tego świadomi, czy żyjemy pełnią miłości względem drugiego człowieka. Została także przytoczona myśl św. Wincentego Pallottiego: „Za łaską Bożą chcę tak wykorzystać czas, jakby go wykorzystał zmarły, gdyby mógł wrócić do życia”. Na zakończenie Eucharystii słowo podziękowania skierował ks. Andrzej Śliwka, rektor poznańskiej wspólnoty – personelowi medycznemu w Poznaniu, hospicjum w Szczecinie oraz br. Marcinowi Woźniczce, który do ostatnich dni wyjazdu opiekował się zmarłym współbratem, podkreślając trud włożony w pomoc br. Tadeuszowi. Przeczytany został także list skierowany przez kursowego br. Adama Fułka. Zakończeniem uroczystości w kościele były modlitwy nad trumną śp. br. Tadeusza, które poprowadził ks. Adam Kamizela. Zmarły został pochowany na cmentarzu Junikowo, gdzie ks. A. Śliwka poprowadził modlitwy. W uroczystościach uczestniczyła rodzina śp. br. Tadeusza Wojciechowskiego, siostry pallotynki, siostry szensztackie, współbracia poznańskiej wspólnoty i z innych domów (opis pogrzebu za relacją ks. Przemysława Budzińskiego).

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny