Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 29 lipca

2017 – W pallotyńskim domu przy ul. Elżbietańskiej w Gdańsku, miało miejsce regionalne spotkanie współpracowników Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.

Mszy św. przewodniczył ks. Janusz Łuczak, rektor domu i kościoła, a homilię wygłosił ks. Tadeusz Rykaczewski.

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1850 – Generałem Stowarzyszenia został wybrany ks. Francesco Maria Vaccari. Były wówczas dwa domy Stowarzyszenia (Rzym przy kościele SS. Salvatore in Onda i Londyn) i 12 członków. Podczas jego kadencji diecezja rzymska już 18 II 1852 rozpoczęła proces informacyjny Wincentego Pallottiego (zamknięto go 2 X 1860). Brewe pap. Piusa IX z 20 III 1855 pozwalało Vaccariemu przejąć pomieszczenia dla alumnów Stowarzyszenia w części Palazzo Cento Preti w Rzymie (mieścił się tam dom emerytów dla księży, którymi opiekowali się księża Stowarzyszenia). Wśród kleryków znajdował się pierwszy Polak, Stefan Skorodyński (†1857).

Dnia 9 IV 1854 Stowarzyszenie utraciło swą pierwotną nazwą, której bronił Wincenty Pallotti. Odtąd aż do 1947 będzie się nazywało Pobożne Stowarzyszenie Misyjne (Pia Societas Missionum, PSM). Nowa nazwa nie pochodziła od Pallottiego, ale nadała ją Kongregacja Rozkrzewiania Wiary, tuż przed śmiercią protektora Stowarzyszenia, kardynała Luigi Lambruschiniego (12 V 1854), powołując się na decyzję pap. Piusa IX. Kongregacja przytaczała dawne zarzuty przeciwników Pallottiego, argumentując że nazwa apostolstwo katolickie przysługuje papieżowi, biskupom i tejże Kongregacji, i nie może być przywłaszczona przez żadne Dzieło. Do innych trudności, jakie stanęły przed Stowarzyszeniem tego czasu, należy zaliczyć spory o charakter Stowarzyszenia i wyważenie proporcji między zakonnością a świeckością (składanie ślubów czy przyrzeczeń; ilość tych zobowiązań składanych przez członków), problemy w ułożeniu Konstytucji i nieudane starania o dom nowicjacki, skutkiem czego rzymska wspólnota zmalała do pięciu osób.

1924 – Pallotyńscy klerycy nowicjusze urządzili wycieczkę z Wadowic do Marcyporęby.

1929 – Ks. Kazimierz Buchwald odprawił w domowej kaplicy w Ołtarzewie pierwszą Mszę św.

1935 – Po tygodniu pobytu na Kopcu wyjechał ks. Alfons Jarocki, były uczeń Collegium Marianum i kleryk (1922-24). „Żal mu podobno, że opuścił pallotynów” (z kroniki).

1938 – Kl. Ryszard Malcherek opuścił Ołtarzew i Stowarzyszenie. Po całorocznych staraniach (1937-38) przyjęcia do diecezji Amiens we Francji, został ostatecznie przyjęty do Seminarium śląskiego. Przyjął tam 25 VI 1939 święcenia kapłańskie. Pracował w Nakle, w rodzinnym Pawłowie, u św. Antoniego w Rybniku, Nakle i Orzeszu. Aresztowany przez Niemców 14 X 1941, przebywał w więzieniu w Mikołowie, a od 5 I 1942 w niemieckim obozie koncentracyjnym w Dachau, gdzie zginął 30 VII tr.

1941 – Ks. Franciszek Cegiełka został przetransportowany z więzienia w Hannowerze do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, a następnie przez więzienia w Kolonii, Trewirze i Berlinie dostał się 13 II 1942 do obozu w Dachau, gdzie nosił numer 29232.

Tutaj spotkał się ponownie z uwięzionym bpem Michałem Kozalem. W obozie Cegiełka został zbity, sponiewierany, tak że po jakimś czasie ciało zaczęło gnić i odpadać od kości. Wytworzyła się flegmona, którą mu operowano 2-krotnie (III-X 1942). Pierwszy raz operował go elektryk, ponownie stolarz. Sam uważał, że w takich warunkach, w jakich go wtedy operowano, nie powinien przeżyć. Życie swoje zawdzięczał uzdrowieniu przez wstawiennictwo s. Faustyny Kowalskiej, apostołki miłosierdzia Bożego. Po dojściu do zdrowia pracował na plantacjach, przy sortowaniu resztek krawieckich, w pończoszarni, a w końcu pobytu w Dachau był tłumaczem dla nowo przybyłych do obozu. Jako kapłan wygłaszał do księży kazania i konferencje ascetyczne. Był uznawany w obozie za duchowego przywódcę uwięzionych kapłanów. W przemówieniach swych wzbudzał nadzieję i entuzjazm wśród kapłanów, dlatego słuchano go chętnie, zachęcając nawet do zabierania głosu okrzykami: „Wodzu przemów! Wodzu prowadź!”. Napisał tam również książkę „Mistyka Ojczyzny. Rozważania więźnia politycznego”, którą wydano w Paryżu w 1946 (Ad astra 1999).

1945 – W Gdańsku ks. Alfons Męcikowski poświęcił kaplicę pw. Matki Boskiej Częstochowskiej. „Ludzi pełna kaplica. Grał mistrz p. Janca. Śpiewał p. Platt; również wszyscy, bardzo ładnie. Do Komunii św. było najmniej 100 osób. Spowiedzi w 80% po niemiecku. Sumę celebrował ks. rektor Romuald Laqua, ja [ks. Franciszek Madej] kazanie. Po południu ks. Laqua, ks. Męcikowski i ja byliśmy w Letniewie u ks. Jażdżewskiego na odpuście (Msza o godz. 18.00). Odtąd celebruje w naszej kaplicy ks. Męcikowski i ks. [Karol] König” (kronika domu przy ul. M.Skłodowskiej-Curie w Gdańsku).

Kaplica mieściła się w jednym z trzech baraków, które zajął ks. Stanisław Wierzbica. Te z kolei zostały wybudowane przez Niemców w pallotyńskim ogrodzie, który zajęli w 1939. Pallotyński dom w Gdańsku, przejęty przez Niemców na Higienisches Institut, po wojnie ówczesne władze Gdańska oddały Akademii Medycznej.

1948 – W dniach 23-29 lipca, na Kopcu odbyła się druga seria tegorocznych rekolekcji dla pallotyńskich księży. Wzięło w nich udział ok. trzydziestu kapłanów. Konferencje wygłosił o. Bernard, karmelita bosy z Wadowic, a końcową – ks. prowincjał Stanisław Czapla.

1951 – Bp Buffalo John Francis O’Hara (†1960) poświęcił nowy dom pallotyński na 303 Goundry Street w North Tonawanda. Ponieważ pierwszy dom przy 924 Goundry Street był za ciasny, ks. Mieczysław Curzydło zamienił go w XII 1950 na większy na Goundry Street, w tym samym mieście. Po nabyciu zaraz dokonano jego odnowienia.

1983 – W Ołtarzewie Mszy św. wspólnotowej przewodniczył ks. Alojzy Misiak z francuskiej Regii Miłosierdzia Bożego, który przyjechał do Polski wraz z siostrami zakonnymi zajmującymi się pracą na rzecz misji.

1991 – Zakończył się pierwszy postulat w Wadowicach. Rozpoczęło go 45. kandydatów, a 38. wręczono dekrety przyjęcia do nowicjatu 1991/92. Dyrektorem postulatu był ks. Eugeniusz Leśniak. Pomagali mu: kl. Leszek Smentoch i kl. Krzysztof Syrek.

2006 – Święcenia kapłańskie przyjął dk. José Antônio Zavorski z Regii Matki Bożej Miłosierdzia w Brazylii.

2013 – W Czarnej o godz. 18.00 kapłani diecezji radomskiej odprawili mszę żałobną w intencji zmarłego ks. Mariana Baranowskiego. Jego pogrzeb odbył się 25 lipca w rodzinnych Pyskowicach (diec. glowicka).

2015 – W Kigali-Gikondo, w parafii prowadzonej przez pallotyńskich misjonarzy, rozpoczęły się pierwsze w Rwandzie rekolekcje oazowe Ruchu Światło-Życie (trwały do 13 VIII). Prowadził je ks. Przemysław Krawiec SAC, wikariusz z parafii św. Wincentego Pallottiego w Warszawie, moderator Ruchu Światło-Życie pallotyńskiej Prowincji Chrystusa Króla i szef oazowej Diakonii Misyjnej w diecezji warszawsko-praskiej, wspierany przez dwie animatorki oraz ks. Benjamina Bahashi SAC, Kongijczyka studiującego na UKSW w Polsce.

W rekolekcjach uczestniczyło 19 osób z pallotyńskich parafii z różnych części Rwandy. Oprócz osób świeckich brali udział klerycy Seminarium pallotyńskiego i misjonarze św. Wincentego a Paulo oraz siostry służki. Oaza była prowadzona w trzech językach: francuskim, angielskim i kinyarunda. Oaza w Rwandzie została zorganizowana z inicjatywy Pallotyńskiej Fundacji Misyjnej Salvatti.pl w ramach Pallotyńskiego Wolontariatu Misyjnego.

2016 – Pap. Franciszek przyjął rezygnację złożoną przez bpa Séamusa Freemana SAC ze stanowiska ordynariusza irlandzkiej diecezji Ossory. Powodem rezygnacji był stan zdrowia; cztery lata wcześniej bp Freeman miał udar mózgu.

Séamus Freeman ur. się 23 II 1944 w Mullinahone (Irlandia).  Święcenia kapłańskie przyjął w 1971. Studiował psychologię na Catholic University of Washington. W 1989 został wybrany radcą generalnym, a w 1992, po rezygnacji ks. Martina Juritscha, przełożonym generalnym. Funkcję tę pełnił przez dwie kadencje (1992-2004), a następnie przez trzy lata posługiwał jako proboszcz parafii św. Wincentego Pallottiego w podrzymskim Pietralata. 14 IX 2007 został mianowany bpem Ossory w Irlandii. Święcenia biskupie przyjął 2 XII 2007.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny