Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 9 lipca

2012 – W dniach 6-9 VII w Sanktuarium w Vila Valqueire (Brazylia) miał miejsce I Archidiecezjalny Kongres Miłosierdzia Bożego. Kościół Miłosierdzia Bożego w Vila Valqueire, zbudowany przez ks. Tadeusza Korbeckiego SAC, stał się we IX 2009 Archidiecezjalnym Sanktuarium Miłosierdzia.

„Tak jak marzył ks. Korbecki, pielgrzymują tu ludzie, dokonuje się formacja duchowa, rozwija się działalność charytatywna, a koronka do miłosierdzia Bożego płynie do Boga z sanktuarium i przez radio na całą Brazylię” (Lesław Gwarek, „40-lecie polskich pallotynów w Brazylii”, w: „Posłani. Misyjne zaangażowanie pallotynów”, Ząbki 2015, s. 72).

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1916 – lipiec – Mistrz nowicjatu ks. Alojzy Hübner z nowicjuszami (Józef Czodrowski, Feliks Magulski, Augustyn Rolbiecki i Alojzy Rother), odbywającymi nowicjat w gościnnym klasztorze benedyktyńskim Emaus w Pradze, wrócili do Wadowic. Dwóch z nich nie żyło już w sierpniu 1917 (Feliks Magulski i Alojzy Rother).

1922 – Ks. diakon Franciszek Kilian (+1941, sługa Boży) przyjął w Limburgu święcenia kapłańskie.

1925 – lipiec-sierpień – Ks. Alojzy Majewski zorganizował po raz pierwszy dni skupienia w formie rekolekcji zamkniętych dla członków Zjednoczenia. W lipcu i w sierpniu odbyły się cztery serie tego typu ćwiczeń duchownych. Tak, jak ks. Majewski wcześniej obiecał, całe utrzymanie podczas tych rekolekcji zapewniało Stowarzyszenie. Wzięło w nich udział dokładnie 100 osób. Dwie serie odbyły się w Wadowicach na Kopcu i dwie w Sucharach.

Po ich zakończeniu ks. Majewski poważnie myślał o wybudowaniu specjalnego domu rekolekcyjnego. O swoich refleksjach na temat rekolekcji pisał w „Królowej Apostołów”: „Rekolekcje odbywały się w najlepszym porządku i mamy je wszyscy w żywej i nader miłej pamięci. Przyjechali do nas Kochani Zelatorowie w różnych partiach, stosownie do wyznaczonych terminów. Ci pierwsi też się najlepiej spisali i jakoś bez kłopotów i przygód. Nie tak pomyślnie powiodło się innym. Druga partia dostała na Kopcu takie „lanie”, że wszyscy zmokli aż do nitki. Padało bowiem okropnie, jak tylko u nas w górach jest możliwe. Trzeba było najpierw wszystkich suszyć, a już największy kłopot był z kapeluszami.

Inne rzeczy działy się w Sucharach. Jeden poczciwy zelator wędrował od Nakła do nas aż 5 godzin, aż w nocy o 11. godzinie stanął przed bramą naszej rezydencji. Dobrze było dla niego, że nie padało, a też dla drugich, bo przeważnie wszyscy na własnych nogach musieli maszerować od dworca do nas, ale nie stało się to z naszej winy, bo nikt nam nie doniósł, jakim pociągiem i na jaką stację przyjedzie. […] Ach, gdybyśmy mogli urządzać takie rekolekcje na większą skalę, gdybyśmy już posiadali osobny na to dom, gdzie o każdym czasie mogliby przyjeżdżać do nas tacy mili goście”.

W następnych latach odbywały się tego rodzaju rekolekcje nie tylko na Kopcu i w Sucharach, ale także w Ołtarzewie, w Chełmnie, a dla zelatorów warszawskich również w Laskach k. Warszawy.

1933 – Po południu, w Gliniankach Ołtarzewskich, podczas kąpieli, utopił się postulant Stefanek (artysta-rzeźbiarz; przyjechał do postulatu w Ołtarzewie 22 IX 1932). Jego ciało wyłowiono dopiero po trzech godzinach poszukiwań („za pomocą drutu kolczastego”) i wszelkie zabiegi przywrócenia go do życia okazały się bezskuteczne. Wieczorem 10 lipca, o godz. 20:00, wprowadzono trumnę ze zmarłym do kaplicy parkowej. 11 lipca odbyły się uroczystości pogrzebowe. Ze względu na upał odprawiono wigilię i Mszę św. o godz. 7:00 rano, a potem ks. Norbert Pellowski poprowadził kondukt na cmentarz parafialny do Żbikowa. Obecny był tam także ks. Augustyn Rolbiecki. Dopiero po południu przyjechał rodzony brat Zmarłego.

1967 – lipiec – Zarząd Generalny wydał specjalny numer „Acta Societatis Apostolatus Catholici”, w którym zostały usystematyzowane wszystkie projekty, życzenia i uwagi dotyczące przystosowanej odnowy, nadesłane przez członków wszystkich jednostek administracyjnych Stowarzyszenia. Tom ukazał się pt. „Schema votorum pro Capitulo Extraordinario praeparando a prowinciis et regionibus transmissorum” (6(1967) s. 303-524). Był to więc materiał stanowiący podstawę pod rozważania Nadzwyczajnej Kapituły Generalnej, ale wcześniej każdy członek polskiej prowincji miał się zapoznać ze „Schema votorum”, aby rozpoznać w jakim kierunku idzie całe Stowarzyszenie. Pewne sugestie podał Radzie Prowincjalnej obecny w Polsce w VII 1967 ks. generał Wilhelm Möhler.

1972 – Ks. Roman Forycki rozpoczął w Klemensowie rekolekcje dla Franciszkanek Misjonarek Maryi.

– W Ołtarzewie przez kilka dni przebywała grupa ministrantów z Wałbrzycha, z ks. Władysławem Stasiakiem.

1973 – Ks. Ryszard Domański, siostrzeniec ks. Czesława Wędziocha, przybył do Paryża, by stąd 19 lipca odlecieć samolotem do pracy misyjnej w Rwandzie. Razem z nim wyleciał też ks. Stanisław Niewiarowski (ten przyjechał do Paryża już 7 lipca).

1973 – Ks. Stanisław Kuraciński dostał z Urzędu (Spraw Wewnętrznych?) odmowną odpowiedź w sprawie wyjazdu na stypendium językowe do Niemiec.

1976 – lipiec – Pallotyni w Lublinie otrzymali zezwolenie na budowę nowego domu w ogrodzie, który rozpościerał się za domkiem, zakupionym jeszcze w latach 60., gdzie mieszkała grupa księży studentów. Budowa została zrealizowana dzięki temu, że Władze Miejskie planowały poszerzenie ul. Bohaterów Monte Cassino, stąd udzieliły zezwolenia na budowę nowego domu. Jednocześnie starano się o zezwolenie na budowanie kaplicy dla wzrastającej liczby wiernych pragnących korzystać z punktu duszpasterskiego, ale Władze Miejskie nie chciały słyszeć o budowie kaplicy.

Budowniczym i pierwszym mieszkańcem tego domu był ks. Piotr Taras, pracownik naukowo-dydaktyczny KUL. Budowa trwała jeden rok, a po wyposażeniu nastąpiło poświęcenie 29 I 1978.

1977 – Do Ołtarzewa przyjechało czterech księży z Belgii.

1978 – W kościele w Sząbruku odsłonięto i poświęcono kolejną tablicę pamiątkową z popiersiem ks. Wojciecha Turowskiego (pierwszą odsłonięto 26 VI 1960); była to inicjatywa rodziny ks. Turowskiego z Niemiec, którą sfinalizował ks. proboszcz Józef Misiak. Epitafium poświęcił rektor Seminarium w Ołtarzewie ks. Jan Korycki, a niedzielne kazania na mszach wygłosił profesor historii Kościoła tego Seminarium, ks. Tadeusz Gliński; obecny był też br. Stanisław Kowalczyk. W uroczystości uczestniczyli kanonicy regularni z Gietrzwałdu, sercanie z Gryźlin i Łucja Sdebel z Neumünsteru wraz z mężem, córka Pawła, brata ks. Turowskiego.

1978 – Ks. prowincjał Józef Dąbrowski, ks. Stanisław Kuraciński, przedstawiciele Seminarium, klerycy, siostry i rodziny, pożegnali na Dworcu Gdańskim misjonarzy z Rwandy, którzy zakończyli urlop w Polsce.

1981 – W Vallendar zmarł ks. Wilhelm Möhler (ur. 1912 w Karlsruhe, w archidiecezji Freiburg im Breisgau, pol. Fryburg Bryzgowijski), dr teologii, generał Stowarzyszenia 25 V 1953 – 1971. Ten długi okres rządów był spowodowany głównie problemami związanymi z Ruchem Szensztackim, dążącym od oddzielenia się od Stowarzyszenia. Ruch Szensztacki rozwinął się w Niemczech oraz w innych krajach i podzielił członków Stowarzyszenia już w latach czterdziestych i pięćdziesiątych. Ostatecznie w 1965 pap. Paweł VI podpisał dekret uniezależniający Ruch Szensztacki od Stowarzyszenia. Ks. Generał brał czynny udział w obradach Soboru Watykańskiego II jako członek Komisji ds. Apostolstwa Świeckich, przygotowując Dekret o apostolstwie świeckich („Apostolicam auctositatem”).

1985 – Ks. Czesław Herlender został mianowany duszpasterzem kaplicy i kapelanem sióstr pallotynek w Sucharach. W 1987 przeszedł do Zakopanego.

2002 – S. Prakseda Kulas (ur. 1907), pallotynka, obchodziła w Gdańsku, w domu przy ul. Malczewskiego, 65-lecie profesji w Zgromadzeniu.

2011 – Odbyła się konsekracja biskupia ks. Julio Endi Akamine SAC (tytularny bp Thagamuta). 4 V 2011 został mianowany bpem pomocniczym São Paulo w Brazylii. 28 XII 2016 został ustanowiony abpem Sorocaba; ingres odbył 25 II 2017.

2015 – W Instytucie Katolickim w Paryżu odbyła się obrona pracy licencjackiej ks. Marcina Grzyba, który od kilku lat pracował w paryskiej parafii św. Jana Chrzciciela jako duszpasterz młodzieży; zajmował się też duszpasterstwem bezdomnych i ludzi biednych oraz harcerzy. Swoją pracę łączył ze studiami na Institut Supérieur de Pastorale Catechetique. Tematem jego pracy licencjackiej była „Narracyjna katecheza inicjacyjna w służbie młodzieży postmodernistycznej – .kształtowanie tożsamości narracyjnej”. Na obronie obecni byli członkowie paryskiej wspólnoty pallotyńskiej oraz duszpasterze parafii św. Jana Chrzciciela.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny