Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 12 stycznia

2009 – W Ołtarzewie zmarł ks. Julian Warzecha (ur. 1944 w Spytkowicach k. Zatora), profesor Pisma Świętego w Ołtarzewie (WSD i ITA) i ATK (UKSW).

„Ksiądz Profesor Julian, przez przyjaciół »Julem« zwany, urzekał wrażliwością, serdecznością i dążeniem do wysoko stawianych ideałów życia kapłańskiego i apostolskiego. Ciężką i wytrwałą pracą doszedł do najwyższych stopni akademickich jako biblista, naukowiec i wychowawca młodych pokoleń, adeptów nauk kościelnych. Jego podstawową tożsamością było kapłaństwo, któremu służył przez całe życie, głosząc z przekonaniem słowo Boże, udzielając sakramentów, podejmując się kierownictwa duchowego, służąc radą i obecnością świadka Chrystusowego” (abp Henryk Hoser). ****************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1927 – styczeń – Ukazał się pierwszy numer „Rodziny Polskiej”. Miesięcznik, przeznaczony dla rodziny katolickiej, obok wiadomości religijnych i z życia Kościoła, poruszał zagadnienia polityczne, historyczne, geograficzne, kulinarne i z zakresu panującej mody. Nakład pierwszego numeru był niewielki, gdyż jak mówił br. Franciszek Chytry do ks. Albina Łukiewskiego, że w trójkę nieśli całość pod pachami na pocztę.
Myśl o wydawaniu tego miesięcznika dojrzała w 1926. Zainicjował ją ks. Alojzy Majewski. Początkowo ks. superior Wojciech Turowski nie chciał zgodzić się na wydawanie kolejnego pisma, ale „naciskany” przez ks. Majewskiego ustąpił; w ten sposób pierwszy numer „Rodziny Polskiej” ukazał się w styczniu 1927.
Ks. Majewski był naczelnym redaktorem „Rodziny Polskiej” do 1928; po nim funkcję tę przejął ks. Wojciech Turowski i sprawował ją do 1933. Kolejnym redaktorem był człowiek świecki, Stefan Czarnecki, ale już rok później stanowisko to objął ks. Józef Zawidzki, a ostatni rok przed wojną – ks. Ignacy Olszewski. Najwyższy nakład miesięcznik osiągnął w 1932: sześć i pół tysiąca egzemplarzy.

1928 – styczeń – Kuria Warszawska ponownie zaproponowała pallotynom przejęcie kościoła św. Anny w Warszawie, ale i tym razem ks. Wojciech Turowski odmówił, podając jako argument braki kadrowe. Kiedy rok później pallotyni zaproponowali Kurii przejęcie tego kościoła, tym razem kard. Aleksander Kakowski nie zgodził się na to. Mimo tego pallotyni otrzymali pomoc mieszkaniową – trzy pokoje na poddaszu w pałacu kardynała przy ul. Miodowej 17.

1942* – W niemieckim obozie koncentracyjnym w Auschwitz zmarł krewny br. Jana Wąsika, Józef Wąsik, pracownik świecki, który utrzymywał się przy Seminarium w Ołtarzewie. 23 maja 1941 wraz z pallotynami: ks. Janem Szambelańczykiem, br. Piotrem Bochenkiem, br. Stanisławem Małaczkiem i br. Bronisławem Pajewskim, został aresztowany w Ołtarzewie i wywieziony na Pawiak, a potem do Auschwitz. Otrzymał numer więzienny 16771.

1947 – styczeń – Za zgodą władz miejskich Gdańska nastąpiło faktyczne przejęcie przez pallotynów kościoła i zabudowań szpitalnych przy ul. Elżbietańskiej. Ten XIV-wieczny kościół z zabytkowym zespołem, spalony w 80. procentach, na prośbę Zarządu Prowincjalnego Ministerstwo Spraw Wewnętrznych w Warszawie przydzieliło Stowarzyszeniu 21 XII 1946. Pallotyni natychmiast przystąpili do prac remontowo-budowlanych. Pierwszym rektorem kościoła i domu był ks. Stanisław Wierzbica (wtedy ukrywał się pod nazwiskiem Aleksander Wiśniewski).

1947* – Leokadia Dahm z Zakopanego, przysłała do Zarządu Prowincjalnego telegram informujący o znalezieniu zwłok jej brata, ks. Józefa Szykowskiego SAC, w Mylnej Jaskini, w Dolinie Kościeliskiej. Ekspedycja grotołazów wydobyła je 4 I tr. na zewnątrz i powiadomiła siostrę ks. Szykowskiego. Jako datę jego śmierci przyjmuje się 25 VII 1945. Szczątki zmarłego kapłana zostały przewiezione do Wadowic i pochowane na pallotyńskim cmentarzu na Kopcu 18 stycznia 1947.

1951 – Władze więzienne skierowały ks. Stanisława Wierzbicę na obserwację do kliniki psychiatrycznej Akademii Medycznej w Gdańsku, co trwało do 10 II. Od sierpnia 1950 ks. Wierzbica był przetrzymywany w więzieniu (oskarżano go o zaangażowanie się w pomoc w nielegalnym przerzucie osób za granicę drogą morską) i torturowany przez władze komunistyczne, co na trwałe uszkodziło jego zdrowie. W związku z tym przebywał na obserwacji w ww. klinice oraz w szpitalu dla nerwowo i psychicznie chorych w Kocborowie (20 VI 1951). Pozostałością po tych koszmarnych przeżyciach więziennych było jego prychanie i podskakiwanie.

1965** – W Ołtarzewie, w ramach Tygodnia Epifanii, została odprawiona Msza św. w obrządku bizantyjsko-słowiańskim przez bazylianów z Warszawy.

1969* – Od 5 do 12 stycznia trwały w kościele Pallotynów w Poznaniu uroczystości epifanijne. Wszystkie kazania wygłosił ks. Michał Kordecki. Myślą przewodnią nauk było kształtowanie nowego człowieka. Udział wiernych w rekolekcjach był przeciętny. W ostatnim dniu, w niedzielę 12 stycznia, na godz. 11:00 przybył do kościoła Tadeusz Etter, pomocniczy biskup poznański. Odprawił uroczystą sumę i wygłosił kazanie.

1971* – Grupa księży i braci Pallotynów wzięła udział w pogrzebie jednej z urszulanek z domu ołtarzewskiego, która przez kilkadziesiąt lat prowadziła gospodarstwo rolne należące do sióstr, zdobywając sobie wśród ludzi wielki szacunek i uznanie. Odznaczała się przy tym żywą wiarą i chętną pomocą potrzebującym. W pogrzebie wzięli bardzo tłumnie udział ludzie z Ołtarzewa, mimo złej pogody.
– Do Ołtarzewa przybył inżynier specjalista od oświetlenia. Zdecydowano się na poprawienie światła lamp rtęciowych w kościele, przez nałożenie osłon. W tym celu postanowiono sprowadzić z zagranicy, tzw. metapleks, który miał złagodzić, rozproszyć i zarazem ocieplić światło.

1972* – Wielu członków domu ołtarzewskiego obejrzało na scenie Teatru Współczesnego w Warszawie dramat Lwa Tołstoja, ukazujący namiętność i zbrodnię, pt. „Potęga ciemności”. Natomiast chór seminaryjno-parafialny zobaczył w Teatrze Wielkim operę „Tosca” Giacoma Pucciniego.

1974* – Po wielu miesiącach kwerendy naukowej we Francji powrócił do Ołtarzewa ks. Roman Dzwonkowski. Na spotkaniu z księżmi opowiadał o pracy pallotynów w Osny i Paryżu, o drukarni i wydawnictwie paryskim. Podkreślał wyraźny proces laicyzacji we Francji i wskazywał na pewne ośrodki żywotnego katolicyzmu.

1975* – W Ołtarzewie odbył się opłatek dla współpracowników pallotyńskich z Warszawy i ich dzieci. Po Mszy św. w kaplicy Krzyża, był dla nich obiad, a następnie opłatek i o 14:30 Jasełka. Duży udział w organizacji tego spotkania mieli klerycy.

1978* – Ks. Józef Lesiak zorganizował w Laskach sympozjum poświęcone sprawie powołań. Wzięło w nim udział kilku księży z Ołtarzewa.

1980* – Przed powrotem na placówkę misyjną w Rwandzie, odwiedził Ołtarzew misjonarz ks. Józef Baran.

1981* – W Kurii Metropolitalnej w Warszawie miał miejsce „opłatek ekumeniczny”. Seminarium ołtarzewskie reprezentowali: ks. Roman Forycki, ks. Piotr Marek i grupa alumnów, którzy pod kierunkiem kl. Andrzeja Kaima przygotowali „wiązankę refleksji opłatkowo-ekumenicznych”.

1986 – W Nemi k. Rzymu, zakończyło się spotkanie, na którym utworzono Komisję ’86. W jej skład weszli pallotyni, siostry Apostolstwa Katolickiego i Siostry Misjonarki Apostolstwa Katolickiego. Celem Komisji była koordynacja wysiłków na rzecz Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Obrady rozpoczęły się 9 I.

1990* – W Częstochowie odbyły się uroczystości pogrzebowe śp. ks. Stanisława Hereśniaka. Przybyło ponad 30 kapłanów – księży diecezjalnych i zakonnych z różnych domów. Zgromadziły się siostry i bracia zakonni z Częstochowy. Mszy koncelebrowanej przewodniczył ks. prowincjał Czesław Parzyszek, który też wygłosił pogrzebową homilię. Procesji na miejscowy cmentarz przewodził ks. Eugeniusz Weron, kolega kursowy zmarłego i były prowincjał. On też pożegnał ks. Stanisława w imieniu kursu, ukazując niektóre rysy jego osobowości. Zmarły został pochowany w pallotyńskiej kwaterze na cmentarzu częstochowskim św. Rocha.

2003* – W Buku, w rodzinnej parafii ks. Ignacego Cieślaka, misjonarza w Rwandzie od 1975, w obecności rodziny, najbliższych, przyjaciół, przedstawicieli miasta i parafian, odprawiono Mszę św. za tego zmarłego kapłana (28 XII 2002 w Gikondo w Rwandzie). Dziękowano za powołanie, za wiele lat posługi misyjnej i każde dobro pozostawione przez zmarłego. Przed ołtarzem zapłonęła świeca, symbol pokornej i wytrwałej służby oraz złożono wiązankę czerwonych róż, wyraz miłości przekraczającej granice śmierci, ofiarowane przez Pallotyński Sekretariat Misyjny. Mszy przewodniczył ks. Janusz Łuczak z ramienia Zarządu Prowincjalnego, a słowo Boże wygłosił ks. Roman Rusinek, osobisty świadek życia ojca Ignacego. Został też odczytany list ks. Stanisława Filipka skierowany do rodziny zmarłego ukazujący misyjną pracę i postawę służby ks. Ignacego aż do ostatnich chwil. Burmistrz zaznaczył, że ks. Ignacy był dobrze znanym i szanowanym obywatelem honorowym miasta Buk. Tytuł ten (uchwała Rady Miasta i gminy Buk z 22 V 1996, podjęta na prośbę redakcji „Kosyniera Bukowskiego”), został nadany 11 VIII 1996 w Dobieżynie.

2006 – W Częstochowie zmarł br. Józef Zieliński (ur. 1922 w Zalesicach, w parafii Wierzbica, w diecezji sandomierskiej). Brat Józef głęboko przeżywał sprawy Kościoła w Polsce. Pamiętam dobrze, jak zachęcał kleryków seminarium w Ołtarzewie, aby wzięli udział w pogrzebie zamordowanego ks. Jerzego Popiełuszki. Br. Józef nigdy się nie skarżył, że coś mu dolegało, że był przemęczony, choć prace, które wykonywał, nie były lekkie. W liście do prowincjała z 1997 napisał: „Ja na swój los nie narzekam, Bogu Najwyższemu niech będą dzięki”. Wykonywał wszelkie zadania zlecone mu przez przełożonych. Można o nim śmiało powiedzieć, że był człowiekiem ze wszech miar niezmiernie pracowitym, a nawet tytanem pracy.