Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 13 stycznia

1957 – styczeń – Alumni w Ołtarzewie wielokrotnie grali Jasełka, opracowane przez ks. Wojciecha Lewkowicza i reżyserowane przez kl. Jana Czajowskiego.

Jasełka posiadały bogatą oprawę muzyczną. Bilety rozdawano bezpłatnie, a podczas przerwy międzyaktowej na salę schodziła ze sceny grupa górali i kwestowała na rzecz Seminarium. Na jedno z przedstawień zaproszono bezpośrednio władze świeckie i różne instytucje ożarowskie, jak: Prezydium Rady Narodowej Gromadzkiej, Ochotniczą Straż Pożarną, Spółdzielnię Samopomoc Chłopską, pracowników apteki, poczty, nauczycieli, milicjantów i kolejarzy. Fabryka „Kabel” w Ożarowie Mazowieckim kilkakrotnie zamawiała przedstawienie dla swoich pracowników, a jako dowód wdzięczności Rada Zakładowa przesłała Seminarium specjalne podziękowania. 20 stycznia klerycy zagrali Jasełka dla grupy dobrodziejów, która przybyła z Warszawy.

****************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

=== 13 stycznia u pallotynów był dniem zakończenia Oktawy Epifanii. Od lat 80. uroczystości epifanijne zaczęły stopniowo zanikać. Jedną z przyczyn było położenie silnego akcentu na ogólnokościelny Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan.

1847** – W ostatnim dniu Oktawy Epifanii pap. Pius IX wygłosił kazanie w kościele San Andrea della Valle.

1850 – Ks. Wincenty Pallotti wygłosił ostatnie kazanie podczas Oktawy Epifanii. Członkom Kongregacji zapowiedział, że w następnym roku będą urządzać Oktawę Epifanii, ale już bez niego.

1887 – Zakończono pierwszą część procesu beatyfikacyjnego Wincentego Pallottiego i rozpoczęto proces apostolski Założyciela – w związku z tym przysługiwał już Pallottiemu tytuł venerabilis (wielebny).

1908 – styczeń – W dwa miesiące po osiedleniu się pallotynów w Antoniówce (11 XI 1907) ukazał się pierwszy numer „Królowej Apostołów”. Miesięcznik wyszedł w nakładzie 10 000 egz. Został rozprowadzony szczególnie na terenie Wielkopolski, Pomorza i Śląska, bo słusznie uważano, że najwięcej kandydatów do Stowarzyszenia będzie z tych terenów. Kolejne numery czasopisma zawierały list polecający od abpa lwowskiego Józefa Bilczewskiego. Z biegiem czasu docierało ono do wszystkich trzech zaborów a nawet zagranicę.
Pismo było organem Stowarzyszenia w Polsce, które oprócz spraw religijnych i informacyjnych miało łączyć Polaków ze wszystkich trzech zaborów, budząc nadzieje i krzepiąc ducha narodowego w społeczeństwie nękanym przez zaborców. Miało przeciwstawić się piśmiennictwu laickiemu, w owym czasie wrogo nastawionemu do Kościoła katolickiego. Ks. Alojzy Majewski kreślił w nim szczegółowy program pracy pallotynów, przekazywał skutecznie swoje idee i werbował na polskich ziemiach kandydatów do Stowarzyszenia.
Przez pierwsze 20 lat czasopismo było redagowane przez ks. A. Majewskiego. Początkowo w redakcji pomagał wikariusz kochawiński ks. Bogdański, a następnie br. Józef Lipkowski, który zajmował się też wysyłką czasopisma do prenumeratorów. Miesięcznik początkowo drukowano we Lwowie, w zakładzie typograficznym „Polonia”, a od VIII 1912 w Drukarni Towarzystwa Domu Narodowego Pawła Mitręgi w Cieszynie. Czasopismo od I 1908 do VIII 1918 wychodziło regularnie co miesiąc, bez przerw i zmian. Po zakończeniu wojny ukazywało się z wielkimi trudnościami; ks. Majewski łączył w jedną całość kilka numerów, zmniejszając objętość lub rezygnując z okładek. Taki stan trwał do 1924. Od tego roku miesięcznik ukazywał się regularnie do wybuchu II wojny światowej.
Ks. Majewski czasopismo redagował do 1933. Od I 1934 redaktorem naczelnym był ks. Wojciech Turowski, a od X 1935 ks. Tomasz Mącior. Nakład czasopisma wynosił ponad 50 tys. egzemplarzy. Pod koniec 30.tych lat XX w. było 40 tys. prenumeratorów miesięcznika.
Fotografie zob. w oddzielnym poście

1923* – Po raz pierwszy przez całą Oktawę Epifanii odprawiano na Kopcu benedykcję eucharystyczną. Prowadził ją ks. rektor Wojciech Turowski.

1930* – Br. Jakub Głowacki wyjechał z Ołtarzewa do Białegostoku, by tam prowadzić kolportaż pallotyńskich pism periodycznych.

1933* – W Ołtarzewie zakończono uroczyście Oktawę Epifanii. Pierwszego dnia (6 stycznia) było uroczyste nabożeństwo, z wystawieniem Najświętszego Sakramentu aż do nieszporów; o godz. 17:00 wyświetlono w sali filmy dla dzieci i starszych: „Samarytanka”, „Karol w roli kelnera”, „Zakład fryzjerski” i „Majówka”. Wieczorem o godz. 18:30 w sali rekreacyjnej odbyła się uroczysta akademia: ozdobiono obraz „Wielkiego naszego Założyciela”; referat o Epifanii wygłosił br. Franciszek Frymark, a br. Leon Piasecki – o Katolickim Apostolacie; deklamowano kilka wierszy; były też śpiewy. W kolejnych dniach, oprócz nabożeństw, były filmy dla ludzi z zewnątrz oraz 8 stycznia – wieczór gwiazdkowy.

1936* – Tego dnia podano oficjalne dane z działalności duszpasterskiej w Ołtarzewie za rok 1935 (nie było tu jeszcze parafii): przygotowano do I Spowiedzi i Komunii św. 112 dzieci, wygłoszono 65 kazań zamiejscowych, przeprowadzono jedno triduum i jedne misje dla ludu, udzielono 5 rekolekcji, przyjęto na katolicyzm jedną osobę, ochrzczono jedno dziecko, zaopatrzono 51 chorych, wysłuchano 7144 spowiedzi i zamiejscowych 5635, udzielono w obu kaplicach 8080 komunii. Do szkoły uczęszczało 700 dzieci.

1938* – Ks. Stanisław Wierzbica, rektor Ołtarzewa, przedstawił nowy projekt graficzny cegiełek na budowę domu seminaryjnego, na których znalazły się duże obrazy Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej i Najśw. Serca Jezusa.

1950* – Kazania podczas Oktawy Epifanii w Ołtarzewie (6-13 I) wygłaszał ks. Michał Kordecki. Program uroczystości epifanijnych podano wiernym na artystycznie wykonanych afiszach. Ogłoszono też konkurs na teksty wokalne na najbliższy „Tydzień Błogosławionego Wincentego”. Na zakończenie Epifanii Mszę św. celebrował ks. Proboszcz z Ożarowa; wewnątrz kościoła odbyła się też procesja, „przy dobrej frekwencji wiernych”.

1951* – Ołtarzewskie kazania podczas uroczystości epifanijnych wygłosił tego roku redemptorysta z Warszawy. Jego dość interesujące kazania ściągały licznych wiernych. Sumę w dzień Epifanii odprawił ks. Proboszcz z Ożarowa. Zamknięcie oktawy było również bardzo uroczyste, przy wypełnionej licznymi wiernymi świątyni.
Na podstawie zarządzenia ks. Prowincjała kolekty z wieczornych nabożeństw w pallotyńskich kościołach i kaplicach, przeznaczone zostały na cele KUL-u.

1952** – „W k[ościele] Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (księży pallotynów) przy ul. Skaryszewskiej odprawiłem dziś Mszę św. i wygłosiłem kazanie w ramach uroczystości Objawienia Pańskiego, zorganizowanych ongiś przez ks. Wincentego Pallottiego w Rzymie, a przeniesionych przez Stowarzyszenie na teren Polski.
Kazanie wygłosiłem na temat: „Surge, illuminare, Jerusalem” (Powstań, świeć, Jerozolimo). Myślą przewodnią było: 1. związanie się Boga z ziemią; 2) zjednoczenie wszystkich narodów w światłach oblicza Pańskiego. Kościół prowadzi dzieło zjednoczenia narodów od chwili, gdy „Magi intrantes domum invenerunt Puerum et Matrem eius” (Magowie, wszedłszy do domu znaleźli Dzieciątko i Matkę Jego). Na polskiej ziemi Kościół czyni to od tysiąca lat. Nie jest dla nas nowością braterstwo białych i czarnych, i czerwonoskórych, i żółtych Jesteśmy z tą sprawą oswojeni. A nikt tej mądrości dziś już nauczyć nie zdoła, bo dla nas to stara nauka. Natomiast od nas wiele można się nauczyć, jak czynić należy braterstwo narodów” (Stefan Wyszyński, „Pro memoria”, t. 1: 1948-1952, Warszawa 2017, s. 106).
Fotografię zob. w oddzielnym poście

1961* – Ojciec Paweł Sczaniecki, benedyktyn z Tyńca, głosił kazania podczas tegorocznej Oktawy Trzech Króli w Ołtarzewie. Każdego dnia Mszę św. z asystą celebrował zaproszony gość: 8 stycznia – bp Wacław Majewski, a w następne dni – ks. dziekan z Pruszkowa, ks. proboszcz z Ożarowa, o. gwardian z Niepokalanowa, ks. prałat z Błonia i na zakończenie Oktawy 13 stycznia – bp Jerzy Modzelewski, z przemówieniem.

1962*; 1964* – Kazania epifanijne w Ołtarzewie głosili: w 1962 – o. Marek Pociecha (+1995) bernardyn; w 1964 – ks. Józef Jażdżewski SAC (+1981), kapelan loretanek w Warszawie.

1963** – W Ołtarzewie, bp Lech Kaczmarek, sufragan diecezji gdańskiej, celebrował Mszę św. i wygłosił Słowo Boże na zakończenie uroczystości epifanijnych.
Fotografię zob. w oddzielnym poście

1966* – Kazania epifanijne w Ołtarzewie głosił ks. Bogdan Boniewicz, ojciec duchowny Seminarium. Kaznodzieja uwypuklił zasługi Kościoła dla narodu polskiego, co przedstawił w sposób obrazowy i przekonujący, ukazując Boga – Miłość, Chrystusa – Lekarza i Jego Matkę, troszczącego się o nasze dobro doczesne i wieczne, powołującego wszystkich do apostolstwa. Nabożeństwa cieszyły się wyjątkową frekwencją i licznym udziałem w Komunii świętej. W dni powszednie uczestniczyło w nabożeństwach przeciętnie ok. 650 osób; na zakończenie uroczystości było obecnych ok. 900 osób – do komunii przystąpiło ok. 440.

1967 – Ks. Józef Dąbrowski, przyszły prowincjał polskiej prowincji, zakończył w Ołtarzewie cykl nauk epifanijnych (od 6 stycznia) o „Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym”.
– Sekcja Apostolska przy Ośrodku Studiów Pallotyńskich zorganizowała uroczystości epifanijne w katedrze warszawskiej. Przemawiali tu duchowni i świeccy, m.in. nauki głosili: bp Jerzy Modzelewski, bp Bronisław Dąbrowski, prof. Stefan Swieżawski, doc. dr Mieczysław Gogacz i inni. Tu także przemówienia dotyczyły głównych zagadnień Konstytucji pastoralnej o obecności Kościoła w świecie współczesnym. Msze święte były odprawiane w obrządkach: rzymskim, ormiańskim, starosłowiańskim i w rycie dominikańskim.

1968* – W dniach 6-13 stycznia Ośrodek Studiów Pallotyńskich zorganizował w katedrze warszawskiej Epifanię „Roku Wiary”. Tematyką tegorocznych nabożeństw epifanijnych były problemy związane z wiarą. Tematyka nawiązywała do „Roku Wiary”, ogłoszonego w dwa lata po zakończeniu Soboru Watykańskiego II. Ogłosił go pap. Paweł VI dla upamiętnienia 1900. rocznicy męczeństwa Apostołów Piotra i Pawła.
Organizatorem nabożeństw epifanijnych w katedrze warszawskiej był Ośrodek Studiów Pallotyńskich i ks. Wiktor Bartkowiak SAC, a kierował nimi bezpośrednio ks. Eugeniusz Klimiński SAC.
Fotografie zob. w oddzielnym poście

1975* – W ośrodku ekumenicznym przy ul. Miodowej w Warszawie odbył się opłatek ekumeniczny. Jeden z punktów programu spotkania przygotowali alumni seminarium ołtarzewskiego, ze Wspólnoty ekumenicznej. Spotkanie trwało 40 minut i składało się z pieśni religijnych, wierszy oraz dwóch kompozycji opartych na Piśmie Świętym i myślach ekumenicznych. W opłatku brał udział bp Władysław Miziołek i bp Jerzy Modzelewski.

1980* – W Ołtarzewie dzieci i młodzież wystawiły na scenie seminaryjnej Misterium Bożonarodzeniowe.

1990 – styczeń – Ukazał się pierwszy numer miesięcznika dla młodzieży „Być Sobą”, wydawanego przez Prowincję Chrystusa Króla (od I 1992 miał tytuł: „Być Sobą w Kościele i w świecie – Pismo Młodych”). Kolejne podtytuły to: Katolicki Magazyn Młodych 1998-2001, Pismo Młodych Chrześcijan 2002-08. W latach 1998-2002 pismo wychodziło jako kwartalnik, od 2002 do 2008 jako półrocznik i rocznik.
Pierwszym redaktorem naczelnym był ks. Jan Pałyga, a od 1994 i nr 3 – ks. Jerzy Limanówka i p.o. ks. Józef Andruszewski (nr 3-9). W 1999 zespół redakcyjny tworzyli: ks. Zenon Hanas i ks. Zdzisław Wdziekoński, a w 2000-01 odpowiedzialnym za zespół redakcyjny był ks. Z. Wdziekoński. W 2002 redakcję tworzą: ks. Z. Wdziekoński [i inni]. Od 2003-05 w zespole redakcyjnym jest ks. Jacek Jezierski i pallotyńscy nowicjusze w Wadowicach. Później zespół redakcyjny objął ks. Waldemar Pawlik [i inni] – 2005; ks. Andrzej Nyga i ks. Artur Manelski – 2007-08.
Nakład pisma oscylował od 9000 do 17 000 egzemplarzy.

2003 – Zmarła s. Tadeusza Ambroży, pallotynka (ur. w 1934 w Bysinie k. Myślenic). Przez blisko 20 ostatnich lat naznaczona była przez Boga cierpieniem, które owocowało w niej szczególnym nabożeństwem do Chrystusa ukoronowanego cierniem. Odznaczała się też wielkim nabożeństwem do Bożego miłosierdzia, do Matki Bożej i swego patrona św. Judy Tadeusza. Mimo, że wyniszczała ją choroba nowotworowa, nie pozwalała sobie na bezczynność. Z ubytkiem sił fizycznych potęgowała się jej misja przed tabernakulum. Tam zanosiła wydarzenia dziejące się w świecie, w Kościele i w swej rodzinie naturalnej i zakonnej. Uczestnictwo we Mszy św. i adoracja Najświętszego Sakramentu były jej wielką radością. W kaplicy można było znaleźć siostrę o każdej porze. Do ostatnich dni życia odprawiała także codziennie Drogę Krzyżową.