Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 15 czerwca

2008 – Abp Józef Życiński, metropolita lubelski, dokonał poświęcenia kościoła Wieczerzy Pańskiej w Lublinie, dedykując go Bogu Najwyższemu na Jego chwałę i wyłączną własność. Wydarzenie to stanowiło centralny punkt jubileuszu 25-lecia utworzenia parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie i powierzenia jej pallotynom przez abpa Bolesława Pylaka (17 VI 1983) i 50. rocznicę przybycia pallotynów do Lublina na Sławinek.

Uroczystość zgromadziła liczne rzesze pallotyńskich współbraci, byłych rektorów lubelskich wspólnot, proboszczów, studentów KUL, wikariuszy, braci zakonnych z księżmi prowincjałami obydwu prowincji – ks. Józefem Lasakiem i ks. Kazimierzem Czulakiem na czele. Po zakończeniu Mszy św. przed kościołem został posadzony dąb-pomnik poświęcony przez pap. Benedykta XVI i nazwany Pallotti, od imienia Założyciela, aby przypominał pokoleniom o tym historycznym wydarzeniu.

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1857 – Pod wpływem niezwykłej opinii o świętości Elżbiety Sanny, w cztery miesiące po śmierci, kard. Constantino Patrizi Naro (†1876), wikariusz papieski dla diecezji rzymskiej i prefekt Kongregacji ds. Obrzędów, oficjalnie otworzył jej proces beatyfikacyjny. Tytuł „Czcigodnej” otrzymała już 22 IV 1880. Beatyfikacja Sanny odbyła się dopiero 17 IX 2016.

1909 – połowa czerwca – Za zezwoleniem Kongregacji ds. Zakonników, przyjechało z Antoniówki na Kopiec 9 braci nowicjuszy, aby przygotować dom na przyjęcie gimnazjalistów. Pomimo ciężkiej pracy fizycznej nie zaniedbywali niczego, co łączyło się z formacją duchową. W domu panowała braterska i radosna atmosfera. „Do rzeczy arcyciekawych na Kopcu – pisał ks. Alojzy Majewski – należą sypialnie naszych braci. Każdy kącik należało wykorzystać przy rozmieszczaniu większej ilości osób. Bracia umieli sobie poradzić. Każdy z nich wyszukał sobie odpowiednie miejsce, a czterech ulokowało się na wieży [byłego] browaru”.

1928 – Artysta malarz z Poznania rozpoczął malowanie domowej kaplicy w Ołtarzewie, a następnie kaplicy w parku ołtarzewskim.

1931 – Ks. Tomasz Mącior przywiózł na wypoczynek („letnisko”) do Ołtarzewa 11. chłopców z ochronki na Pradze. Przez tydzień czasu mieszkali w domu u zaprzyjaźnionej z pallotynami osoby. Po tygodniu przyjechała kolejna grupa na tygodniowy turnus, tym razem dziewcząt; te zakończyły swój pobyt 1 lipca.

1933 – Uroczystość Bożego Ciała i przyjęcie dzieci do Pierwszej Komunii św. w kościele parafialnym w Żbikowie. Z Ożarowa i Ołtarzewa przystąpiło do Komunii 77 dzieci, przygotowanych przez pallotynów. Ks. Norbert Pellowski wziął udział w uroczystościach pierwszokomunijnych, a ks. Augustyn Rolbiecki i bracia ołtarzewcy przybyli później na procesję eucharystyczną do czterech ołtarzy.

1934 – Na zakończenie roku szkolnego uroczystą sumę w kaplicy parkowej w Ołtarzewie odprawił ks. Józef Kotlęga.
– Dom ołtarzewski otrzymał od świeckiej osoby z Pragi aparat radiowy.

1944 – Ks. Antoni Hańderek został przydzielony do warszawskiego domu przy ul. Długiej.

1945 – Ks. Franciszek Cegiełka objął na nowo stanowisko rektora Polskiej Misji Katolickiej we Francji, po powrocie z Dachau. Jednym z pierwszych jego zadań było zrealizowanie pomysłu prymasa Polski, aby utworzyć Seminarium Polskie w Paryżu. Wydatną pomoc w tym okazał PCK, a także ks. prałat Charles Lagier, prezes dzieła Oeuvre d’Orient, który pozwolił otworzyć w swej instytucji przy rue de Regard 6 (gmach dawnego seminarium irlandzkiego), tymczasowe seminarium duchowne dla ok. 20 polskich alumnów, udzielając długoletniej korzystnej dzierżawy. Rektorem seminarium został ks. prałat F. Korszyński. Ks. Cegiełka rozmieścił przybyłych księży z Dachau po placówkach, gdzie duszpasterze ponieśli śmierć męczeńską (w niemieckich obozach koncentracyjnych i we Francji) oraz posłał kapłanów do ponad 30 polskich obozów, w których byli rodacy czekający na repatriację do Francji. W ten sposób duszpasterstwo polskie we Francji zostało poważnie wzmocnione.

1945 – Po powrocie ks. Franciszka Cegiełki z obozu, ks. Czesław Wędzioch poprosił Prymasa Augusta Hlonda o zwolnienie go z urzędu prorektora Polskiej Misji Katolickiej we Francji (pełnił tę funkcję pomiędzy 28 X 1940 a 15 VI 1945, po aresztowaniu ks. Cegiełki). Prymas podziękował mu w liście za trud prowadzenia misji w najtrudniejszym czasie okupacji niemieckiej; wspominał też troskę o niego samego, gdy przebywał w klasztorze Bar-le-Duc w Lotaryngii (po zajęciu Francji przez Niemców Hlond przeniósł się 6 VI 1943 do opactwa benedyktyńskiego w Hautecombe k. Chambéry w Sabaudii, na teren okupacji włoskiej i tam został aresztowany przez gestapo 3 II 1944, a po przesłuchaniach w Paryżu i odrzuceniu propozycji kolaboracji został internowany w Bar-le-Duc). Docierał tam do niego kilka razy ks. Wędzioch, przywożąc z Paryża pomoc materialną i wiadomości od polskich biskupów o sytuacji w kraju. Mimo tego, że klasztor był pilnie strzeżony, ks. Wędzioch dostawał się tam tylną furtką dzięki przeorowi benedyktyńskiemu. Ks. Wędzioch z racji swego stanowiska był łącznikiem prymasa z biskupami.
List Prymasa mówiący o zasługach ks. Wędziocha: „Ponieważ ksiądz Cegiełka wrócił szczęśliwie z niewoli i dzięki Bogu ma na tyle sił, by przejąć z powrotem rektorat Misji Polskiej w Paryżu, uważam, że nie mogę sprzeciwiać się propozycji Drogiego Księdza i niniejszym zwalniam Go z obowiązków kierownika ad interim tejże Misji. Czynię to jednak w pełnej świadomości zasług, które sobie Drogi Ksiądz zaskarbił, prowadząc agendy Misji w najkrytyczniejszych chwilach okupacji niemieckiej. Wiem, że pracy było ponad siły, a poświęcenia ponad miarę. Pamiętam, jak pieczołowicie zajmował się Drogi Ksiądz moim losem, kiedy byłem w rękach policji niemieckiej i ile dobrego świadczył w ogóle naszym rodakom, którzy w Misji szukali pomocy, rady i opieki. Za to wszystko wyrażam Drogiemu Księdzu moje najserdeczniejsze podziękowanie, a zarazem czule błogosławię Jego dalszym pracom, wszędzie tam, gdzie Go Opatrzność zechce, jako swego wiernego kapłana i Apostoła”.
Ks. Wędzioch wrócił jeszcze do Misji jako rektor ad interim, na krótko po rezygnacji ks. Cegiełki (17 IX – 15 XI 1947). Za swoją działalność i udział w ruchu oporu, otrzymał od władz polskich i francuskich odznaczenia i dyplom za pomoc okazywaną żołnierzom alianckim w czasie wojny. Dyplom podpisał gen. Dwight David Eisenhower.

1955 – Ks. Wojciech Turowski rozpoczął w USA głoszenie rekolekcji dla sióstr zakonnych. Po trzech miesiącach zdecydował się na pozostanie w USA, w North Tonawanda. W V 1957 wyjechał na krótko do Rzymu na spotkanie z kard. Stefanem Wyszyńskim. W tym roku napisał obszerny artykuł o historii polskiej prowincji („Historia Provinciae Polonae”, ASAC III 523-544). W 1958 jako delegat generała odbył wizytację kanoniczną w Polsce, odwiedzając wszystkie domy i biorąc udział w sierpniu w kapitule prowincjalnej w Zakopanem. Przy tej okazji odwiedził też swoje strony rodzinne.

1971 – Ks. radca prowincjalny Henryk Kietliński z dziesięcioma alumnami z Zespołu Misyjnego wyjechał na obóz w Bieszczady. Celem obozu było pogłębienie problematyki misjologicznej i integracja grupy.
Fotografie zob. w oddzielnym poście

1972 – Nowy prowincjał, ks. Józef Dąbrowski, wystosował pierwszy list do wszystkich członków polskiej prowincji. W liście zachęcał współbraci do gruntownego studiowania i rozważania nowego Prawa Podstawowego, którego egzemplarze, wydrukowane w języku polskim, wręczono wszystkim polskim pallotynom.

1972 – Ks. Antoni Pławny, ekonom domu ołtarzewskiego i 9. braci wyjechało na Międzynarodowe Targi Poznańskie.

1973 – Editions du Dialogue opublikowało książkę ks. Eugeniusza Werona „Laikat i apostolstwo. Zarys teologii laikatu i apostolstwa ludzi świeckich”.

1973 – W Warszawie odbył się Zjazd historyków w celu przedyskutowania referatów na ogólnoświatowy zjazd w Parmie. Z Ołtarzewa wziął udział w tym zjeździe ks. Tadeusz Gliński.

1976 – Ks. Henryk Mojecki otrzymał inkardynację do archidiecezji wrocławskiej, po okresie ad experimentum (1972-76).

1980 – Alumnów odbywających roczną praktykę duszpasterską w Kielcach odwiedził ks. Paweł Góralczyk, omawiając z nimi wakacje i przyszłe zajęcia.

1981 – Ks. Jerzy Maj został kapelanem wojskowym USA Army, stacjonując w bazach jednostek wojskowych w USA (Fort Knox od 1982 do 1988, Dayton od 1990) i w Niemczech (od 1989 w Baumholder, 70 km od granicy z Francją). W czasie posługi kapelana wojskowego ukończył 16 grudnia 1988 Akademię Wojskową Stanów Zjednoczonych w West Point.

1981 – Po okresie próbnym (1978-81), ks. Józef Słowik został inkardynowany na stałe do diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej (co zatwierdziła 1 IX 1981 Rada Generalna).

1986 – W Seminarium ołtarzewskim filozofia zwyciężyła w meczu piłki siatkowej z teologią.

1992 – Ks. Edward Daniel SAC z Austrii celebrował w Ołtarzewie jubileuszową Mszę św. w 25. rocznicę święceń kapłańskich. Okolicznościowe kazanie wygłosił ks. Kazimierz Wójtowicz CR.

2000 – Polscy pallotyni objęli zaniedbaną i prawie opustoszałą parafię pw. Objawienia Pańskiego w Bello, w Kolumbii. Dzięki kultowi Miłosierdzia Bożego i posłudze w domu dziecka zostali zaakceptowani przez miejscową społeczność. Ks. Adam Gąsior, pierwszy proboszcz parafii został wkrótce dziekanem dekanatu św. Andrzeja Apostoła oraz wszedł do rady kapłańskiej diecezji. Obecnie do parafii należy ok. 12 000 wiernych.

2000 – Na prośbę Barbary Gabryś, prezesa Fundacji SOS Obrony Życia Poczętego, ks. Józef Wólczyński został pracownikiem tego dzieła w Bysławiu k. Tucholi. Przez cały czas aż do śmierci (2005) otaczał opieką i troską duszpasterską ośrodek Fundacji, dbając o jego rozwój duchowy i materialny.

2010 – Delegatura św. Teresy od Dzieciątka Jezus zainaugurowała postulat w Bello. Formację rozpoczęło 9 kandydatów z różnych stron Kolumbii.

2010 – W dniach 7-15 VI w Rzymie, w „Wieczerniku” (Cenacolo), odbywały się rekolekcje odnowy dla księży pallotynów, organizowane przez Sekretariat Generalny ds. Formacji. Uczestniczyło w nich 17. współbraci z różnych placówek pallotyńskich. Brali w nich udział jubilaci obchodzący 25.lecie i 50.lecie święceń kapłańskich. Przesłaniem rekolekcji odnowy było zaproszenie do większej wierności życiu kapłańskiemu, zgodnie z charyzmatem Założyciela.
Od 9 do 11 VI odbywały się spotkania organizowane przez Kongregację ds. Duchowieństwa w Bazylice Świętego Pawła, Świętego Jana i Świętego Piotra, a w pozostałe dni księża uczestniczyli w pallotyńskich spotkaniach w formie konferencji, dzielenia się świadectwem i liturgii oraz zwiedzali placówki pallotyńskie w Rzymie, Camaldoli, Frascati i Grottaferrata. 11 VI uczestnicy rekolekcji brali udział we Mszy św. na zakończenie Roku Kapłańskiego, sprawowanej na Placu Świętego Piotra przez pap. Benedykta XVI. 15 VI zakończyli rekolekcje uroczystą Mszą św. sprawowaną w kościele SS. Salvatore in Onda, której przewodniczył przełożony generalny ks. Friedrich Kretz.
Wśród uczestników byli m.in. ks. Kazimierz Nowak, François Harelimana, Andrzej Narwojsz, Piotr Pieczatowski oraz ks. Henryk Gracz z Regii Miłosierdzia Bożego we Francji.

2010 – W szpitalu w Rwandzie zmarła s. Aurelie Uwizeyimana (ur. 1966 w Rwandzie, na terenie diecezji Tambwe-Gitarama), pallotynka. Urodziła się 8 V 1966 w Rwandzie, na terenie diecezji Tambwe-Gitarama. Do zgromadzenia wstąpiła 26 VI 1987. Pierwszą profesję złożyła 29 VI 1990 w Masaka, a wieczystą dokładnie 6 lat później. Ostatnio pracowała w Kigali-Masaka. Służyła sierotom i ubogim. 12 VI 2010 z wysoką gorączką została zabrana do szpitala. Zdiagnozowano u niej zapalenie opon mózgowych.

2012 – Ks. Mariusz Futyma i ks. Patryk Michalski zostali wcieleni do Regii Miłosierdzia Bożego we Francji (pismo ks. generała z 23 V 2012).

2012 – W uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa wspólnota ząbkowska obchodziła srebrny jubileusz święceń kapłańskich ks. Emiliana Sigla. Kazanie o wielkości Sakramentu Kapłaństwa wygłosił br. Adam Fułek, przytaczając słowa pap. Jana Pawła II wypowiedziane w Lublinie do diakonów przyjmujących sakrament kapłaństwa oraz do kapłanów podczas nieszporów w Tarnowie. Przywołał też słowa pap. Benedykta XVI ze Światowego Dnia Młodzieży w Madrycie. Jubilat wyraził wdzięczność zmarłym i żyjącym kapłanom oraz braciom ze Stowarzyszenia, którzy przyczynili się do realizacji jego powołania kapłańskiego.

2018 – W kaplicy na Powązkach Wojskowych odbyły się uroczystości pogrzebowe Barbary Wachowicz-Napiórkowskiej (1937 – 2018), harcerki, pisarki, scenarzystki, autorki książek o wybitnych Polakach.
Mszy św. pogrzebowej (zmarła 7 czerwca w Praskim Szpitalu Przemienienia Pańskiego), przewodniczył bp Michał Janocha, a homilię wygłosił ks. Paweł Rosik SAC. Wśród koncelebransów byli: ks. Grzegorz Michalczyk, krajowy duszpasterz środowisk twórczych, ks. kmdr Janusz Bąk – odczytał też list od bpa polowego Józefa Gózdka i ks. Jerzy Bieńkowski SAC.
Podczas Mszy św., Tadeusz Deszkiewicz, prezydencki doradca, przeczytał specjalny list od Prezydenta RP, a podsekretarz stanu, Wanda Zwinogrodzka – list od wicepremiera i ministra kultury, Piotra Glińskiego. O związkach Barbary Wachowicz z Warszawą – mówiła przewodnicząca Rady Miasta Warszawy, Ewa Malinowska-Grupińska. Przemawiał też bp Antoni Dydycz.
W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyła rodzina Zmarłej, bliscy, przyjaciele, aktorzy i dziennikarze, a wśród nich m.in. Maja Komorowska, aktorka teatralna i filmowa, Krzysztof Skowroński, dziennikarz, oraz przedstawiciele harcerzy ze sztandarami.
Prochy Zmarłej zostały pochowane w fioletowej urnie (w ulubionym kolorze Barbary) w grobie na Powązkach Wojskowych, w Alei Zasłużonych, obok Ryszarda Kuklińskiego, Adama Hanuszkiewicza i kwatery harcerzy Szarych Szeregów.
Barbara Wachowicz przez 12 lat współpracowała ze Stowarzyszeniem „Karan”.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny