Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 15 lipca

2016 – Po południu, w pallotyńskim kościele pw. Wieczerzy Pańskiej w Lublinie, odbyły się uroczystości pogrzebowe śp. ks. Romana Zarzyckiego.

Liturgii pogrzebowej przewodniczył bp Henryk Tomasik, ordynariusz radomski (Biskup H.Tomasik i zmarły ks. R.Zarzycki pochodzą z Łukowa). W liturgii uczestniczył też bp pomocniczy archidiecezji lubelskiej Mieczysław Cisło i ok. 60 kapłanów, w tym: księża prowincjałowie obu pallotyńskich prowincji, kapłani i bracia pallotyńscy przybyli z różnych zakątków Polski i świata, księża diecezjalni z dekanatu Lublin-Północ z ks. dziekanem Jerzym Ważnym i ks. dziekan z parafii rodzinnej zmarłego, ks. Tadeusz Dzięga. Licznie obecna rodzina ks. Romana trzymała w rękach białe róże. Po Mszy św. przemawiali: bp M. Cisło, ks. prowincjał Józef Lasak i przedstawicielka parafii wraz z delegacją dzieci i ich rodziców.

Ceremoniom pogrzebowym w kościele i na cmentarzu przewodniczył bp M. Cisło. Zmarły spoczął w pallotyńskim grobowcu na cmentarzu przy ul. Lipowej.

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1818 – Na Uniwersytecie Sapienza ks. Wincenty Pallotti ukończył studia i otrzymał tytuł magistra z filologii greckiej oraz doktora Świętej Teologii i Filozofii.

Pallotti, pierwszy rok kapłaństwa (święcenia kapłańskie przyjął 16 V 1818) poświęcił głównie młodzieży, wśród której pracował już podczas studiów, niosąc jej pomoc duchową i materialną. Kontynuacją tej formy pracy było przyjęcie przez Pallottiego w 1819 stanowiska korepetytora teologii scholastycznej na Uniwersytecie Sapienza. W 1829 zrezygnował z funkcji wykładowcy.

1924 – Na wezwanie prowincjała niemieckiej Prowincji Trójcy Świętej ks. Augustine Bogdanski opuścił Kopiec. Przez pewien czas zatrzymał się w Bydgoszczy u państwa Jareckich, stamtąd w styczniu 1925 wyjechał do USA i był nauczycielem w nowo powstałym domu pallotyńskim w Wauwatosa/Milwaukee (przynależał od 28 I, ucząc tam języka greckiego, historii i chorału gregoriańskiego).

Ks. Bogdanski po zakończeniu I wojny światowej wspomagał polską regię jako radca i profesor filozofii, hebrajskiego i teologii dogmatycznej w Wadowicach na Kopcu (od 2 XII 1919), w nowo otwartym domu w Nakle n. Notecią (od III 1920) i ponownie na Kopcu (do VII 1924).

„Był kapłanem ofiarnym, gorliwym, przystępnym, towarzyskim i serdecznym. Z powodu mocno nadszarpniętych nerwów stawał się niekiedy uczulonym i łatwo ulegającym ubocznym wpływom. […] jako profesor dokładał wszelkich sił, aby materiały naukowe jak najlepiej przekazywać swym słuchaczom. Zwłaszcza w początkach wielką trudność sprawiał mu język polski. Wykłady bowiem historii filozofii odbywały się po polsku”. Był bardzo lubiany przez alumnów, prowadził też chór seminaryjny: „Wiele też wysiłku wkładał w prowadzenie chóru seminaryjnego. Przy tak nieznacznej liczbie kleryków osiągał tutaj wyniki zadziwiające” (ks. Albin Łukiewski).

1925 – Na Kopcu odbyło się uroczyste zakończenie roku akademickiego dla alumnów. Mszę św. celebrował ks. Tomasz Mącior. Ks. superior Wojciech Turowski w słowie kończącym powiedział: „abyśmy dobrze skorzystali z wakacji, tak pod względem duchowym jak fizycznym okazali na wakacjach naszego ducha apostolskiego i skorzystali jak najwięcej pod względem obserwacji ludzi i stosunków, i tak uzupełnili fachową wiedzę” (z kroniki Kopca).

1926 – Klerycy pallotyńscy na Kopcu zakończyli rok scholastyczny. Mszę św. sprawował ks. dr Tomasz Mącior, profesor dogmatyki, w asyście ks. Antoniego Purola i ks. Józefa Chudzińskiego. Po rozdaniu świadectw krótko przemawiał ks. superior Wojciech Turowski, podkreślając dobre wyniki studiów alumnów.

1927 – Chłopcy ze Śląska, w liczbie 25., rozpoczęli kolonie letnie na Kopcu, które trwały do 13 sierpnia.

1933 – Do Ołtarzewa, na trzydniowy pobyt, przyjechało kilku chłopców z Pragi.

1935 – Kopiec odwiedził ks. prowincjał Jan Maćkowski.

1936 – Ks. Stanisław Wierzbica został ponownie rektorem domu ołtarzewskiego (do 1941; pierwszy raz pełnił ten urząd w latach 1929-31), profesorem seminarium i opiekunem Ruchu Szensztackiego, a od 21 V 1937 także radcą prowincjalnym. Wiosną 1937 rozpoczął budowę kościoła i gmachu seminaryjnego w Ołtarzewie.

1945 – Ks. Bernard Pawłowski zakończył funkcję dziekana okręgu paryskiego, duszpasterza Polaków w Paryżu i okolicy  (obie funkcje od XII 1942) oraz proboszcza polskiego kościoła w Paryżu i kierownika biura Polskiej Misji Katolickiej we Francji (od 15 VIII 1941). Ze względu na zły stan zdrowia 20 VIII 1945 został wysłany w charakterze rezydenta na nową placówkę do Osny, gdzie został założony sierociniec dla polskich dzieci.

1945 – Ks. Franciszek Madej przybył do Gdańska, do domu przy kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej. Od 18 lipca zamieszkał w baraku. Początkowo odprawiał Mszę św. w kaplicy szpitalnej Akademii Lekarskiej, a od 22 lipca – w kaplicy w baraku. Mieściła się ona w jednym z trzech baraków, które zajął ks. Stanisław Wierzbica. Staraniem ks. Wierzbicy wymalowano ten barak, wstawiono okna, zbudowano wieżyczkę i uporządkowano teren.

Wszystkie baraki zostały wybudowane przez Niemców w pallotyńskim ogrodzie, który zajęli w 1939. Pallotyński dom w Gdańsku, przejęty przez Niemców na Higienisches Institut, po wojnie ówczesne władze Gdańska oddały Akademii Medycznej.

1953 – Ks. Władysław Siwek objął funkcję proboszcza w Braszowicach i w Tarnowie (do 1 IV 1954), w dekanacie Ząbkowice Śląskie, a następnie kapelana sióstr niepokalanek w Mórkowie k. Leszna (1954-58) – przynależał wtedy do domu w Poznaniu.

1963 – Ks. Leon Bemke dołączył do wspólnoty w North Tonawanda w USA. Początkowo głosił rekolekcje i misje ludowe, a 1 II 1965 został mianowany rektorem dwóch domów tej wspólnoty.

1973 – W Gisagara (południowa Rwanda), pierwsza grupa misjonarzy pallotyńskich, po ponad miesiąc czasu, po przybyciu do Rwandy, uczestniczyła w uroczystości święceń kapłańskich (pierwsze święcenia w plemieniu Isaie).

1978 – W Paryżu zmarł br. Stanisław Kędzierski (ur. 1899 w Rosochach, w parafii Praszka, w powiecie Wieluń, w diecezji włocławskiej), działacz polonijny we Francji. Był człowiekiem niezwykle prawym, a przy tym pracowitym, rzetelnym i obowiązkowym. Dawał przykład solidności w wypełnianiu obowiązku wspólnych ćwiczeń duchowych. Żył ustawiczną troską o dobro wspólnoty paryskiej. Cenił sobie powołanie brata i kochał Stowarzyszenie. Obdarzony wieloma talentami, chętnie spełniał prośby i życzenia współbraci. Był człowiekiem o dojrzałej mądrości życia i wnikliwym spojrzeniu na wiele spraw. Odznaczał się prostotą, ale posiadał takt i szerokie oczytanie. Znał na pamięć dzieła wielkich poetów okresu romantyzmu.

1982 – Na cmentarzu parafialnym w Ołtarzewie rozpoczęły się prace z obmurowaniem kwatery pallotyńskiej.

1983 – Pierwsza grupa alumnów zakończyła pracę przy budowie nowego domu w Ołtarzewie.

1993 – W Gdańsku zmarła s. Grzegorza Fobke (ur. 1924 Łężycach k. Wejherowa, w diecezji chełmińskiej), pallotynka. Tego dnia załatwiając sprawy na mieście weszła z drugą siostrą do kantoru wymiany walut przy Teatrze Wybrzeże w Gdańsku i czekając na sfinalizowanie wymiany pieniędzy przez siostrę, została śmiertelnie zraniona przez ochroniarza. W gazecie „Życie Warszawy” z 19 VII 1993 tak opisano to wydarzenie: „Kula z rewolweru, który wypalił bawiącemu się nim w kantorze [strażnikowi …] trafiła w 5-centymerową szparę, pomiędzy grubą blachą a szybą pancerną, przeszła sklejkę i ugodziła w twarz 69-letnią siostrę Grzegorzę, która zmarła po trzech kwadransach […]. Siostry Pallotynki nakleiły na szybę kantoru klepsydrę z prośbą o modlitwę. Obok ktoś postawił słoiki z bukietami kwiatów (Roman Daszczyński, „Strzał do zakonnicy to był wypadek – mówi prokurator”).

2010 – Został postawiony krzyż przed pallotyńskim kościołem w Krakowie-Bieńczycach – ośrodek duszpasterski wydzielony 29 VIII 1999 z parafii tzw. Arki i przekazany pallotynom. Projektantem krzyża był prof. Witold Cenckiewicz, projektant ołtarza na Błoniach krakowskich (w 1997; podczas 6. pielgrzymki Jana Pawła II do Polski).

2017 – Wyruszyła w drogę tegoroczna pielgrzymka Suwałki – Wilno. Hasło pielgrzymki „Idźcie i głoście” wpisywało się w obchody trwającego Roku św.  Brata Alberta, 40. rocznicy Objawień w Gietrzwałdzie i 100.lecia Objawień Fatimskich. Głównym przewodnikiem pielgrzymki był ks. Tomasz Pełszyk (+2018), z diec. drohiczyńskiej.

Organizatorami pielgrzymki byli Księża Salezjanie, a dwie grupy, niebieską i zieloną, prowadzili pallotyni. Pielgrzymka rozpoczęła się Mszą św. w kościele Matki Bożej Miłosierdzia w Suwałkach, a zakończyła się 24 VII Mszą w Ostrej Bramie w Wilnie. Trasa pielgrzymki liczyła 260 km.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny