Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 18 lipca

1965 – Zakończyła się druga kadencja prowincjała ks. Eugeniusza Werona (1959-65). Jego następcą został ks. Stanisław Martuszewski (1965-72).

Po zakończeniu swej kadencji przełożonego prowincjalnego ks. Weron osiadł w domu Stowarzyszenia w Otwocku, skąd dojeżdżał z wykładami do Ołtarzewa. Był to początek nowego, niezwykle ważnego, okresu jego życia i pracy naukowej, których owocem stało się opublikowanie kilku ważnych artykułów i pozycji książkowych z dziedziny teologii laikatu.

W 1972, ponowny wybór na radcę prowincjalnego, skłonił go do powrotu do Ołtarzewa, gdzie jako wykładowca Seminarium Duchownego oraz Prymasowskiego Studium Życia Wewnętrznego (od 1962) współtworzył środowisko upowszechniania soborowej myśli apostolstwa świeckich i rozwijania teologii apostolstwa oraz życia wewnętrznego laikatu.

W uznaniu wysiłków i zaangażowania, z jakimi propagował poprzez publikacje i wykłady ideę apostolstwa laikatu (inspirowaną charyzmatem św. Wincentego Pallottiego), Stefan kard. Wyszyński powierzył mu 19 V 1973 pełną odpowiedzialność w kierowaniu PSŻW (od 1991 Instytut), które stało się dla niego „źródłem duchowego wzbogacenia, a także i duchowego podtrzymania w trudniejszych chwilach kapłańskiego życia”. Głównym celem PSŻW była odnowa życia duchowego i realizacja odnowicielskich wskazań Soboru Watykańskiego II (pomysłodawcą i założycielem był ks. Antoni Słomkowski, były rektor KUL). Funkcję kierownika Instytutu pełnił nieprzerwanie aż do 1993. Jego sekretarzami i współorganizatorami byli m.in. księża pallotyni: Piotr Taras, Mieczysław Madejski, Marian Sikora, Józef Kloc.

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1790 – niedziela – W kościele św. Marcina ai Monti w Rzymie, Piotr Paweł Pallotti poślubił Marię Magdalenę de Rossi. Młode małżeństwo zamieszkało w budynku przy via del Pellegrino 130, który Piotr Paweł wynajął już dwa lata wcześniej.

W tym domu Maria Magdalena Pallotti przeżyła 37 lat i urodziła dziesięcioro dzieci, z których sześcioro wcześnie zmarło. 21 kwietnia 1795 urodził się jako trzecie dziecko syn. Następnego dnia otrzymał na chrzcie imiona: Wincenty Alojzy Franciszek.

1915 – Br. Józef Piotrowski złożył profesję wieczną na Kopcu – na ręce ks. Augustyna Zarazy.

1920 – W Nakle n. Notecią br. Leon Grabicki złożył profesję wieczną.

1930 – Do Ołtarzewa przyjechał z Kopca ks. profesor Stanisław Szulmiński, nowicjusz drugiego roku, by w domu nowicjackim przygotować się do złożenia pierwszej profesji.

1934 – Ks. Franciszek Bogdan i kl. Jan Młyńczak rozpoczęli malowanie kaplicy na Kopcu.

1934 – W Wadowicach, intensywnie padający deszcz (16-17 lipca) spowodował 18 lipca wylanie rzeki Skawy. „Kolej do Suchej znajduje się około 30 cm pod wodą. Komunikacja kolejowa ze strony Suchej i Kalwarii przerwana. Pociągi z Kalwarii dochodzą tylko do drewnianego mostu na starej Skawie. Po drugiej stronie mostu czeka już pasażerów pociąg z Wadowic. Z ul. 3 Maja ewakuowano ludność, która w znacznej większości wraz z dobytkiem do nas się przeniosła. Ludzie płaczą i narzekają, albowiem z pól całe kopy płyną z wodą” (z kroniki domu w Wadowicach).

1937 – Ks. Jan Kapcia wyjechał do Żbikowa na odpust parafialny ku czci św. Małgorzaty. Spowiadał tam i odprawił odpustową sumę.

1965 – Ks. Józef Kentenich założył Instytut Ojców Szensztackich (Institutum Schœnstattense Patrum – ISChP).

Instytut definitywnie został zatwierdzony przez Stolicę Apostolską 24 czerwca 1988. W Polsce działa od 1981.

Ojcowie Szensztaccy, to kapłańska wspólnota Ruchu Szensztackiego. Wspólnota Ojców Szensztackich stanowi wobec całego Dzieła część centralną, kierowniczą i inspirującą – „pars centralis et motrix”.

Ojcowie prowadzą duszpasterstwo w centrach szensztackich, koncentrują się na realizacji własnego charyzmatu oraz otwierają się na inne obszary życia kościelnego, jak m.in.: duszpasterstwo parafialne, prowadzenie rekolekcji, misje, działalność wychowawcza i naukowa, apostolstwo modlitwy, apostolstwo przez środki społecznego przekazu i inne dzieła specjalne, zlecane przez biskupów.

Głównym celem całego Instytutu jest dążenie do zjednoczenia apostolskich sił w Kościele i utworzenie światowego związku apostolskiego według idei św. Wincentego Pallottiego. Do wspólnoty Ojców Szensztackich należą: inkardynowani kapłani prowadzący życie wspólnotowe i kapłani pracujący na placówkach indywidualnych; część ojców poświęca się na całe życie lub na pewien czas kontemplacji, tworząc wewnątrz Instytutu gałąź ojców adoracji; istnieje forma życia eremickiego.

1975 – Ks. Leon Bemke zakończył obchody jubileuszu 50.lecia kapłaństwa w Polsce i odleciał do USA via Szwajcaria.

– Grupa 16. kleryków z NRD, pomagających w Żbikowie przy remoncie domu sióstr benedyktynek-samarytanek (prowadzą zakład wychowawczy dla dzieci upośledzonych), odwiedziła Ołtarzew i spotkała się z pallotyńskimi alumnami, aktualnie przebywającymi w Seminarium.

1977 – Seminarium w Ołtarzewie gościło grupę 13. seminarzystów z Erfurtu, którzy przebywali w Żbikowie, pomagając w Zakładzie prowadzonym przez benedyktynki-samarytanki.

– Gościem domu był także ks. Erwin Siebers SAC z NRD wraz ze swoimi znajomymi. Wszyscy oni zwiedzali Polskę.

1978 – W Osny, we Mszy pogrzebowej br. Stanisława Kędzierskiego, działacza polonijnego we Francji, uczestniczyło 13 koncelebransów, 2 kleryków, 2 braci zakonnych, 9 sióstr zakonnych i 8 osób świeckich. Mszy przewodniczył ks. superior Zenon Modzelewski, który wygłosił też kazanie. Egzekwie poprowadził ks. Alojzy Misiak, a na cmentarzu pallotyńskim w Osny, gdzie złożono szczątki zmarłego, ks. Stanisław Jurkowski.

1979 – W dniach 18-19 lipca w Ołtarzewie przebywała grupa Francuzów.

1981 – Za zgodą Rady Generalnej Prowincja Chrystusa Króla erygowała w Zairze pierwszy dom Stowarzyszenia i przejęła parafię Rutshuru w diecezji Goma, gdzie od 1 I 1982 dwaj misjonarze rozpoczęli pracę.

1984 – W Szpitalu Wojewódzkim w Gdańsku zmarł ks. Konstanty Kobielus (ur. 1914 w Wieprzu, w diecezji krakowskiej). Zawsze z wielkim przeżyciem sprawował Najświętszą Ofiarę, szczególnie w ostatnich latach, mając często łzy w oczach. Z wielkim zrozumieniem i poświęceniem sprawował sakramenty święte. Chętnie służył wiernym w konfesjonale, a gdy już nie mógł spowiadać z powodu choroby, płakał i prosił, aby mu wyznaczono jakąś inną pracę w tym czasie. Dbał o wystrój kościoła, szaty liturgiczne, kwiaty przed tabernakulum, które chętnie sam ustawiał. Zawsze zapewniał o swoich modlitwach, zarówno na spotkaniach, jak i w korespondencji, a na końcu życiowej drogi wyznał, że jest szczęśliwy, że odchodzi do Pana, bo tam będzie miał dużo czasu, aby się modlić za wszystkich. Swoje kapłaństwo zawierzył Maryi, dlatego z radością i wielkim poświęceniem zajmował się katolickimi organizacjami, które podkreślały swój maryjny charakter. Młodszych współbraci zachęcał do całkowitego poświęcenia się Matce Najświętszej.

Z rodziny wyniósł wiele wartościowych cech, którymi ubogacał Stowarzyszenie. Miał też wielu przyjaciół wśród świeckich. Wielu ludzi wspominało go na terenie Gdańska, Radomia i Ołtarzewa. On sam interesował się ich problemami i potrzebami. Przeżywał wraz z innymi ich cierpienia i problemy. Często odwiedzał ludzi, mając świadomość swojej godności. Ks. Konstanty był też ceniony wśród służby zdrowia. Umiał słuchać człowieka i starał się go zrozumieć, szukając właściwych rozwiązań dla ludzkich problemów.

1988 – W dniach 8-18 VII, po raz pierwszy odbyły się rekolekcje dla animatorów „Wieczerników rekolekcyjnych”, wspólnot  będących pod opieką Ośrodka Duszpasterskiego Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego w Ołtarzewie. W  tych rekolekcjach oraz w następnych – w Czarnej (30 XI – 4 XII 1988), brało udział prawie 100 osób, w większości osoby aktualnie pełniące funkcję animatora wspólnoty.  „Rekolekcje te – pisał ks. Stanisław Rudziński – były odpowiedzią na zgłaszaną przez animatorów potrzebę lepszego przygotowania ich do prowadzenia pracy we wspólnotach Zjednoczenia. Celem animatorskich wieczerników była wspólna refleksja nad podstawowymi zagadnieniami, związanymi z funkcjonowaniem wspólnoty i animatora”. Bardzo ważne miejsce w tego rodzaju wieczernikach zajmowała refleksja nad myślą św. Wincentego Pallottiego.

1990 – W Poznaniu odbyły się uroczystości pogrzebowe ks. Kazimierza Dynarskiego, kapelana wojskowego, redaktora Pallottinum. Mszy koncelebrowanej przez 40 kapłanów, przy udziale braci z wydawnictwa i różnych domów oraz pracowników Pallottinum i wiernych z Poznania, przewodniczył prowincjał ks. Czesław Parzyszek. Wygłosił też pogrzebową homilię. Zmarły został pochowany w II kwaterze pallotyńskiej na poznańskim cmentarzu Junikowo.

1991 – Odbył się pogrzeb ks. Franciszka Madeja, kapelana VII Rejonu AK „Jaworzyn”, ps. Czesław. Mszy koncelebrowanej przewodniczył i homilię wygłosił prowincjał ks. Czesław Parzyszek. Został pochowany w kwaterze pallotyńskiej na cmentarzu św. Rocha w Częstochowie.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny