Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 10 stycznia

1950 – Profesor Wojciech Durek rozpoczął pracę nad ołtarzem Wincentego Pallottiego w zachodnim ramieniu transeptu ołtarzewskiego kościoła. Ukończył ją do uroczystości beatyfikacji Pallottiego (22 I 1950), w ciągu dwóch tygodni. Pracę wykonał gratisowo.

Tu postać Pallottiego wyraźnie odbija się od tła ołtarza. Wincenty wyciągając ręce przed siebie zdaje się zachęcać wszystkich ludzi do apostolstwa.

W lewym skrzydle płaskorzeźby ołtarza został przedstawiony wzdłuż krzyża szereg postaci pallotyńskich idących ku Pallottiemu. Krzyż obejmuje całą długość skrzydła nastawy. Pod poprzeczną belką klęczy pallotyn opierający się dłońmi o ramię krzyża. Inny (być może kleryk) podtrzymuje krzyż, a za nim są postacie księdza, brata i siostry zakonnej. Pochód zamyka kapłan trzymający na piersiach księgę.

Drugie skrzydło ołtarza przedstawia realizację idei apostolstwa według św. Wincentego Pallottiego. Widzimy tu dwie siostry zajmujące się opieką nad dziećmi i księdza-pallotyna z biretem na głowie, spieszącego z pomocą słaniającemu się u jego stóp mężczyźnie i podtrzymującego go za bezwładnie zwieszającą się rękę oraz postacie szlachcica i kowala, reprezentujące różne środowiska społeczne.

****************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

ok. 1920 – styczeń – Bp Jan Michał Kowalski ze Starokatolickiego Kościoła Mariawitów, nie znajdując poparcia ludności i nie mając wystarczających środków finansowych, zdecydował sprzedać swój kościół pw. Przenajświętszego Sakramentu przy ul. Skaryszewskiej 12 w Warszawie p. Szulcowi, bliżej nieznanemu protestantowi. Nowy nabywca umieścił w kościele skład materiałów budowlanych. Wkrótce w Kurii Warszawskiej powstał plan wykupienia kościoła i zorganizowania przy nim duszpasterstwa dla zaniedbanej religijnie ludności Pragi. Ponieważ pallotyni szukali wtedy miejsca w Warszawie, bp Stanisław Gall zaproponował Stowarzyszeniu kupno posesji.
25 III 1927 nabyto kościół i plac 2100 metrów kwadratowych, a w lipcu dokupiono drugi plac 2500 metrów kwadratowych. Kościół miał trzy pokoje mieszkalne i zakrystię. Świątynię zbudował carski rząd mariawitom na początku XX w. (parafia mariawicka od 1908).

1932* – Klerycy w Ołtarzewie wystawili sztukę pt. „Piekarz i kominiarz”. Wyświetlono też kilka filmów dla wspólnoty z Ołtarzewa i spoza domu.

1952 – Ks. Stanisław Suwała, postulator procesu beatyfikacyjnego s. Faustyny Kowalskiej, mianował ks. Jana Maćkowskiego wicepostulatorem tegoż procesu. W związku z tym ks. Maćkowski przeniósł się na dłuższy pobyt do Krakowa. Współpracując z głównym postulatorem ks. S. Suwałą, przestudiował zeznania sióstr, które znały s. Faustynę, przeprowadził z nimi rozmowy, nawiązał kontakt z kierownikami duchowymi mistyczki i przeczytał „Dzienniczek”. Jego pracę przerwała choroba serca i śmierć (+1952).

1971 – W kaplicy domowej w Lublinie na Sławinku, ze względu na zwiększającą się każdego tygodnia frekwencję, wprowadzono w każdą niedzielę drugą Mszę św. dla wiernych-sąsiadów. Pierwszą Mszę zaczęto odprawiać od 1 IX 1970. Potem była trzecia Msza i inne dzieła duszpasterskie. Odpowiedzialnym za to miniduszpasterstwo w tamtym czasie był ks. Jerzy Błaszczak.

1971* – W ramach nabożeństw epifanijnych wystąpił w Ołtarzewie zespół muzyczny z Leśnej Podkowy, który pierwszy popularyzował muzykę beatową w Kościele. Ciekawe zdanie o odbiorze społecznym takiej muzyki zanotował kronikarz: „Występ miał charakter bardzo głośny i hałaśliwy, i nie został oceniony zbyt wysoko przez większość członków domu ołtarzewskiego”.
– Wieczorem bracia z Niepokalanowa wyświetlili w Ołtarzewie japoński film pt. „Dzwony Nagasaki”. Film został nakręcony w 1950 na podstawie książki lekarza Takashi Nagaia (+1951 na chorobę popromienną) pod tym samym tytułem.
Film opowiada historię japońskiego lekarza, który przeżywa wybuch bomby atomowej w Nagasaki. Jedyna chrześcijańska dzielnica miasta, Urikami, została wtedy zniesiona z powierzchni ziemi, a grupa ocalałych lekarzy niosła rannym i umierającym pomoc. Obraz śmierci stał się symbolem odkupienia winy za grzechy wojny. Mieszkańcy Urikami są ofiarą przyjętą przez Boga. Film i książka jest próbą zrozumienia sensu cierpienia, walką o zachowanie człowieczeństwa, w momencie, kiedy z dnia na dzień umiera wszelka nadzieja. Historia przesiąknięta jest głębokim symbolizmem i mądrością, którą osiągnąć może człowiek prawdziwe doświadczony przez los.

1980 – Alumni III roku udali się na całodniową wycieczkę do Choszczówki k. Jabłonnej, gdzie spotkali się z Prymasem Stefanem kard. Wyszyńskim.
Podczas spotkania śpiewano kolędy i
złożono Księdzu Prymasowi życzenia z okazji 27. rocznicy wyniesienia go do godności kardynalskiej (kreacja kardynalska odbyła się 12 I 1953).

1991 – W szpitalu w Gdańsku zmarł Michał Muszyński (ur. 1907 w Smoguleckiej Wsi, w parafii Smogulec, w archidiecezji gnieźnieńskiej), profesor w Seminarium, nauczyciel w gimnazjum na Kopcu w Wadowicach, dyrektor gimnazjum w Chełmnie. W 1958 odszedł ze Stowarzyszenia.

2003* – W Ołtarzewie, w dniach 9-10 stycznia, w ramach tradycyjnych Dni Pallottiego, odbyło się sympozjum naukowe pt. „40-lecie Soboru Watykańskiego II”. W Sympozjum wzięli udział liczni goście: księża oraz klerycy seminariów diecezjalnych i zakonnych. Rozpoczęto je uroczystą Mszą św., której przewodniczył bp prof. dr hab. Jan Szlaga, a homilię wygłosił ks. prowincjał Tomasz Skibiński.
Pierwszego dnia Sympozjum wygłoszono następujące referaty:
– „Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym „Dei Verbum” po czterdziestu latach” (bp prof. dr hab. Jan Szlaga);
– „Słowo Boże w liturgii” (ks. prof. dr hab. Jan Decyk);
– „Homilia posoborowa” (ks. prof. dr hab. Wiesław Przyczyna).
Na zakończenie pierwszego dnia Sympozjum klerycy pallotyńscy przygotowali koncert. W repertuarze znalazły się piosenki z wystawionych w przeszłości, bliższej i dalszej, sztuk jesiennych: „Paweł z Tarsu”, „Za trzy godziny zobaczę Jezusa”, „Ja Hiob”, „Dzień gniewu”. Po koncercie klerycy z innych seminariów spotkali się z pallotyńską nową Radą Alumnów.
W kolejnym dniu Sympozjum wygłoszono następujące wykłady:
– „Posoborowa odnowa liturgii w Polsce. Blaski i cienie” (ks. prof. dr hab. Stefan Koperek);
– „Lumen gentium a lumen theologiae. „Konstytucja dogmatyczna o Kościele”, a kształt i perspektywy teologii współczesnej” (ks. prof. dr hab. Jerzy Szymik);
– „Radość i nadzieja czy smutek i trwoga. Konstytucja „Gaudium et spes” Soboru Watykańskiego II, a duszpasterstwo Kościoła w Polsce” (ks. prof. dr hab. Adam Przybecki);
– „Apostolat laikatu dzisiaj” (ks. prof. dr hab. Eugeniusz Weron SAC);
– „ZAK jako jedna z form apostolstwa świeckich” (ks. dr Roman Forycki SAC).
Na zakończenie Sympozjum Mszy św. przewodniczył ks. prof. dr hab. Eugeniusz Weron. Podczas niej wspólnie dziękowano za 90 lat życia ks. prof. Werona i jego posługę we wspólnocie seminaryjnej i w całym Stowarzyszeniu. Homilię z tej okazji wygłosił ks. prowincjał Czesław Parzyszek.