Prowincja Chrystusa Króla

PALLOTYŃSKI INSTYTUT HISTORYCZNY

Kalendarium Pallotyńskie na 3 października

2000 – Zmarła s. Wanda Bielińska, pallotynka (ur. 1907 w Kunowie, w archidiecezji gnieźnieńskiej). Przepracowała w Seminarium w Ołtarzewie ponad 30 lat (1949-54, 1957-58, 1962-94). W 1987 świętowała tu swój złoty jubileusz i 30-lecie pracy w ołtarzewskim domu. Ponadto na rzecz pallotynów pracowała jako kucharka w parafii Chrystusa Króla w Gdańsku (1945-49) i w Częstochowie (1954-55).

Siostra Wanda była pracowita i odpowiedzialna za powierzone jej zadania. Z natury była poważna i melancholijna. W kontaktach z innymi była uczynna, życzliwa i bezkonfliktowa, budząc zaufanie wśród dzieci, starców i pracodawców. Ceniła sobie nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego i Maryi. Często powtarzała słowa „Jezu, ufam Tobie”. Swoją chorobę i cierpienia ofiarowywała za Zgromadzenie. Za wszystko dziękowała. Dla wielu pokoleń pallotynów była znana przez cichą i ofiarną pracę na rzecz Seminarium w Ołtarzewie.

*******************************************************

Inne wydarzenia tego dnia:

1926 – W niedzielę po południu uczniowie Collegium Marianum z Kopca odbyli pielgrzymkę jubileuszową do kościoła parafialnego w Kleczy.

1927 – Wieczorem do Ołtarzewa przybyli na stałe klerycy z Suchar. Nowo przybyłych powitał ks. rektor Franciszek Kilian i ks. senior Alojzy Majewski wraz z braćmi.

1928 – W Ołtarzewie uroczyście obchodzono wspomnienie św. Teresy od Dzieciątka Jezus. O godz. 10.00 odbyła się akademia w sali wykładowej nowicjuszy. Program jej obejmował: referat, odczyt trzech wierszy, śpiew chóru i solo przy akompaniamencie harmonii i skrzypiec; na zakończenie odśpiewano wspólnie pieśń do św. Teresy.

1937 – Członkowie domu ołtarzewskiego angażowali się w następujących pracach apostolskich: ks. Stanisław Czapla prowadził rekolekcje dla zelatorów z Warszawy; ks. Stanisław Szambelańczyk uczestniczył w odpuście parafialnym w Błoniu; ks. ekonom Norbert Pellowski sędziował w Ożarowie na popisach strażackich; ks. Stanisław Szulmiński prowadził dzień skupienia dla braci; ks. rektor Stanisław Wierzbica, ks. Franciszek Kilian i ks. Jan Nełkowski byli na procesji różańcowej w Żbikowie, a kilku braci wyjechało z kalendarzami na kolportaż.

1938 – W Seminarium w Ołtarzewie rozpoczął się rok akademicki. Uroczystą Mszę św. odprawił i kazanie wygłosił ks. rektor Stanisław Wierzbica.

1939 – Wśród aresztowanych przez Niemców zakładników znaleźli się pallotyni: ks. Władysław Czubek, ks. Alojzy Majewski (zwolniony 11 X), ks. Stefan Treuchel (osadzony już  2 X), ks. Augustyn Werochowski, ks. Stanisław Wierzbica, kl. Stanisław Suwała, kl. Alojzy Żuchowski, br. Paweł Krawczewicz, br. Kazimierz Szafrański i kilku braci będących w drodze do Ołtarzewa. Wszyscy uwięzieni przebywali na Pawiaku do 15 X. Wtedy ich zwolniono.

1957 – W Osny na ręce ks. superiora Leona Bemkego profesję wieczną złożyli: kl. Jan Kończak i br. Franciszek Zbrojny.

1962 – Ks. prowincjał Eugeniusz Weron wydał list „Do wszystkich przełożonych i członków Polskiej Prowincji Chrystusa Króla”, w którym omawiał wydarzenia soborowe. M.in. pisał: „W czasie dni skupienia Wyżsi Przełożeni Zakonów Męskich postanowili włączyć swoje rodziny zakonne w nurt modlitwy i pokuty zaleconej przez papieża Jana XXIII oraz przez Episkopat Polski, nazwanej u nas mianem: »Czuwanie soborowe«”. Pallotynom został przydzielony na „czuwanie” 22. dzień każdego miesiąca. Okoliczność ta pozwalała połączyć „Czuwanie soborowe” z ideą pallotyńską i zarazem z przygotowaniem bliższym na nadchodzącą uroczystość kanonizacyjną Założyciela. W liście były konkretne wskazania odnośnie do obchodów „Czuwania soborowego”. Najważniejszym z nich było spotkanie na Jasnej Górze wszystkich przełożonych pod przewodnictwem ks. E. Werona 22 X 1962, podczas którego wygłosił on konferencję „Przygotujmy serca nasze”.

1976 – W Ołtarzewie Dzień skupienia dla młodzieży prowadził ks. Stanisław Kobielus.

1977 – Na spotkaniu z alumnami ks. Julian Warzecha podzielił się swoimi spostrzeżeniami z Kongresu Biblistów, jaki odbył się na Górze św. Anny.

1978 – W dniach 3 – 5 października Sekcja Miłosierdzia Bożego Instytutu Apostolskiego przy Wyższym Seminarium Duchownym SAK w Ołtarzewie, zorganizowała dla uczczenia 40-lecia śmierci s. Faustyny Kowalskiej Sympozjum teologiczne, połączone z pielgrzymką do grobu Sługi Bożej.

Hasłem przewodnim Sympozjum były słowa: „W Miłosierdziu Bożym – pokój i zbawienie”. Wygłoszono następujące referaty:

===3 października:

-Wprowadzenie – ks. prowincjał Henryk Kietliński;

-„Profetyzm i pedagogiczne znaczenie orędzia Bożego przekazanego przez s. Faustynę” (ks. prof. Franciszek Cegiełka, Filadelfia);

-„Mesjanistyczny charakter rozwoju kultu Miłosierdzia Bożego objawionego w Chrystusie” (ks. prof. Wincenty Granat, KUL);

-„Pokój świata a Miłosierdzie Boże” (dr J. Wesołowski, Olsztyn);

-„Rola laikatu w Ruchu Miłosierdzia Bożego” (ks. dr Eugeniusz Weron, Ołtarzew);

-Msza św. koncelebrowana pod przewodnictwem i z homilią abpa Henryka Gulbinowicza, metropolity wrocławskiego.

===4 października:

-„Nurt eschatologiczny we współczesnym chrześcijaństwie a Miłosierdzie Boże” (ks. dr Lucjan Balter, Ołtarzew);

-Msza św. koncelebrowana pod przewodnictwem i z homilią bpa dra Edwarda Kisiela, administratora apostolskiego w Białymstoku;

-„Jak śp. ks. M. Sopoćko widzi s. Faustynę” (ks. dr S. Strzelecki, Białystok).

W Sympozjum wzięło udział ok. 30 księży spoza ołtarzewskiego Seminarium oraz ok. 80 osób świeckich. Nad całością od strony organizacyjnej czuwał ks. dr Anastazy Bławat.

W pierwszym dniu trwania Sympozjum uczestnicy obejrzeli też film mówiący o obchodach Milenium w Polsce, w drugim zwiedzili wystawę przygotowaną przez p. Tadeusza Kościelniaka, a na zakończenie, w Krakowie, wysłuchali akademii ku czci sługi Bożej s. Faustyny. Wystawa ukazała Miłosierdzie Boże w różnych aspektach życia ludzkiego, akademia – osobę s. Faustyny na tle posłannictwa Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia i posłanniczej roli osobistego powołania.

W drugim dniu, po kolacji, nastąpił wyjazd-pielgrzymka uczestników Sympozjum do grobu sługi Bożej s. Faustyny. Tam dokonano podsumowania obrad.

Celebransi Mszy św.: abp Henryk Gulbinowicz, bp Edward Kisiel wygłosili homilie poświęcone Miłosierdziu Bożemu i jego apostołce s. Faustynie Kowalskiej.

Laikat uczestniczący w Sympozjum skierował do Episkopatu Polski rezolucję z prośbą o jak najszybsze ustanowienie święta Miłosierdzia Bożego. Motywem decydującym o uruchomieniu tej inicjatywy stał się dekret Kongregacji ds. Doktryny Wiary z 15 kwietnia 1978, odwołujący Notyfikację z 1959, w której zakazano lub ograniczono propagowanie kultu Miłosiernego Chrystusa według form podanych przez s. Faustynę Kowalską.

1983 – W Ołtarzewie odbyła się uroczysta inauguracja roku akademickiego. Mszy św. koncelebrowanej przewodniczył ks. prof. Bronisław Dembowski, rektor kościoła św. Marcina z Warszawy, profesor ATK (ob. biskup senior diecezji włocławskiej). Po Mszy św., w sali teatralnej odbyła się immatrykulacja alumnów pierwszego roku i odczytano sprawozdanie z ubiegłego roku akademickiego. Wykład inauguracyjny pt. „Zasada Pascala”, wygłosił ks. dr hab. Mieczysław Lubański (+2015). Wystąpił jak zwykle chór seminaryjny.

1988 – Odbyły się uroczystości pogrzebowe s. Katarzyny Wardynszkiewicz SAC, poetki. We mszy pogrzebowej uczestniczyło 12 księży, m.in. ks. Jerzy Błaszczak SAC.

W homilii pogrzebowej ks. Roman Forycki powiedział o niej m.in.: „Dla wielu była człowiekiem zaufania. Sama bardzo cicha i raczej małomówna w towarzystwie. W kontaktach osobistych z ludźmi czuła się jak gdyby w swoim żywiole. Pracowała w Telefonie Zaufania. Jeszcze w postulacie w nim się udzielała. Sam Pan Bóg wie jakie rozmowy prowadziła i ilu ludziom pomagała. […] Szczególnie wrażliwa na punkcie kontaktu z Bogiem. Odmawiała wszystkie modlitwy zakonne, nawet gdy przychodziło jej to bardzo trudno. Chciała być wierna przede wszystkim swojemu Oblubieńcowi. Na spotkanie z Nim się śpieszyła. Chciała, by klepsydra po jej śmierci nie miała czarnej obwódki. Nie chciała smutnych napisów na nekrologach, jak np. „po długiej i ciężkiej chorobie”, czy „pogrążeni w smutku”. Chciała, by w nekrologu było coś takiego, by wszyscy mogli się uśmiechnąć, by ludzie nie bali się śmierci i dlatego, taki nastrój w liturgii, biały kolor szat liturgicznych. Dlatego czujemy się jakby zaproszeni na gody. „Miły mój należy do mnie, a ja do Niego”, radujcie się ze mną, bo jestem szczęśliwa. […] Powiedzą o niej, że zmarła na ziarnicę złośliwą, ale bardziej prawdziwe powiedzenie, że umarła z miłości. „Oblubieniec zazdrosny o swoją oblubienicę” zabrał ją do siebie. Pod koniec już często mówiła o śmierci. Mówiła o tym mieszkaniu, które On przygotował, jak mówi dzisiejszy tekst czytania. Myślała o tym najwspanialszym ze spotkań. Dzisiejsza liturgia niech obudzi w nas to wszystko, co w życiu siostry Katarzyny było najważniejsze. Siostra Katarzyna chce, abyśmy wstępowali w jej ślady. Ona już oręduje za nami, jak to czyniła również za życia na ziemi”.

Szczątki s. Katarzyny zostały pochowane na cmentarzu parafii św. Józefa, Warszawa Ursus-Solipce, przy ul. Ryżowej, w kwaterze sióstr pallotynek.

1991 – październik – W Jamusukro (stolica konstytucyjna Wybrzeża Kości Słoniowej od 1983) przebywał ks. Jan Pałyga. Pobyt jego związany był z projektem napisania książki o prezydencie Wybrzeża Kości Słoniowej, Félix Houphouët-Boigny (†1993), fundatorze Bazyliki Matki Boskiej Królowej Pokoju w Jamusukro (zbudowana w latach 1985-89).

1992 – Do Regii Miłosierdzia Bożego przybył br. Leszek Kosiński. Zamieszkał w Montmorency.

1994 – W Seminarium w Ołtarzewie rozpoczęły się wykłady w roku akademickim 1994/1995. Oprócz studentów pallotyńskich studiowali tu również alumni Stowarzyszenia Misji Afrykańskich i zgromadzenia Misjonarzy Przenajświętszej Krwi Chrystusa.

2000 – Rada Prowincji Chrystusa Króla, po konsultacjach ze współbraćmi pracującymi w Kolumbii i Wenezueli, postanowiła nadać delegaturze pełny tytuł: Delegatura Prowincji Chrystusa Króla w Kolumbii i Wenezueli pw. św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Pierwszym delegatem prowincjała został ks. Czesław Kolasa SAC.

2000 – jesień – Wśród nowości Apostolicum ukazała się książka Kazimierza Domagalskiego (były pallotyn) pt. „Pionierzy katolickiej nauki społecznej” (ss. 288). Autor przedstawił 20. katolickich działaczy społecznych, którzy podejmowali próby rozwiązania kwestii społecznej przed ogłoszeniem encykliki „Rerum novarum” pap. Leona XIII. Wśród nich wymienia trzech Polaków, 6 Francuzów, 5 Niemców, a także Austriaków, Włochów, Anglika i Belga. Książka ukazuje nie tylko wkład pionierów w rozwój katolickiej nauki społecznej, ale dostarcza wzorów dla polityków i działaczy dzisiejszych czasów. Pokazuje ich życie i działalność na tle rodziny, środowiska, ich wrażliwość na problemy społeczne i zaangażowanie w reformowanie życia społecznego.

2016 – Z okazji pierwszej rocznicy śmierci ks. Feliksa Folejewskiego (+22 IX 2015), Wydawnictwo Apostolicum wydało książkę pt. „Na nitce Bożego Miłosierdzia. Ksiądz Feliks Folejewski SAC w oczach przyjaciół”. Świadectwa o ks. Folejewskim zebrali i opracowali Piotr Kordyasz i Grzegorz Polak.

2019 – W Wyższym Seminarium Duchownym w Ołtarzewie miała miejsce Inauguracja roku akademickiego 2019/2020.

ks. dr Stanisław Tylus SAC, Pallotyński Instytut Historyczny